ไม่ได้มาเขียนบล็อกนานอยู่เหมือนกันกำลังคิดว่ามีเรื่องอะไรผ่านเข้ามามากมายเหมือนกันนะปีนี้ และช่วงนี้ก็กำลังอยู่ในช่วงสอบ จิตใจมักจะว้าวุ่นเสมอ คิดถึงเรื่องต่างๆทุกเรื่ิองยกเว้นเรื่องสอบ

มีอะไรผ่านเข้ามามากมายเหลือเกิน มันก็ทำให้เราโตขึ้นแหละนะ แต่ในขณะเดียวกันเราก็สูญเสียความเป็นเด็กของเราไปด้วย น่าเสียดายที่เราจะมีมันทั้งสองอย่างไม่ได้ เว้นแต่จะพยายามหวนกลับมารำลึกและคำนึงถึงมันเสมอ เราต่างโตขึ้นพร้อมกับสูญเสียช่วงเวลาแห่งหนุ่มสาวไปนั่นแหละนะ ฉันไม่อยากจะให้ตัวเองสูญเสียสิ่งสำคัญตรงนี้ไป 

ฉันชอบตอนเด็กที่ฉันกล้าคิด กล้าจิตนาการ กล้าที่จะโง่ พูดจาเพ้อเจ้อและเอาแต่ใจตลอดเวลา โดยไม่สนใจว่าใครจะเดือดร้อนอย่างไร

เวลาที่อยู่บนรถ ฉันนั่งมองก้อนเมฆแล้วก็คิดว่าคุณก้อนเมฆกำลังตามฉันกลับบ้านไปด้วย มันเคลื่อนที่ตามฉันไปเสมอ แล้วก็คิดว่าต้นไม้ที่ฉันชอบไปปีนเล่นคือเพื่อนรัก ถึงตอนที่มันโดนตัดไปก็ร้องไห้เสียใจ เหมือนกับขาดสิ่งสนุกในชีวิตไป เวลาที่ฉันเห็นพี่ได้ของขวัญปีใหม่จากเพื่อน นั่นก็คือกล่องสี ฉันอยากได้มากก็ร้องไห้งอแงจะเอาให้ได้ ฮ่าๆๆ ตลกดีเหมือนกันนะ

พอโตขึ้นกลับไม่กล้าทำอะไรสักอย่าง นี่ก็น่าตลกเหมือนกัน 

ปีนี้ฉันค้นพบอะไรหลายอย่างในตัวเอง ที่น่าสนใจและน่าแปลกใจมากเหมือนกัน ฉันมีทั้งความสุขและความทุกข์ ฉันจัดการอารมณ์ได้ดีขึ้น เข้าใจมนุษย์ได้มากขึ้นกว่าเดิมนิดหน่อย แล้วก็ฉลาดขึ้นกว่าเดิมด้วยแหละนะ คิดว่างั้น55555 เออที่สำคัญปีนี้รู้สึกเป็นคนดีมาก ชอบช่วยเหลือคนอื่นมากๆ อยากจะช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ด้วยกันจากใจเลย ถ้าช่วยได้ก็จะช่วยเท่าที่ช่วยได้ ซึ่งปีนี้ให้ความสำคัญกับสิ่งนี้มากๆ

แล้วก็อะไรอีกนะ การให้กำลังคนอื่น และส่งต่อความรู้สึก แรงบันดาลใจก็เหมือนกัน กำลังสนใจมาก ชอบเรื่องแนว positive ปลุกกำลังใจ อาจดูเหมือนคำพูดเพ้อเจ้อ หรือ คำพูดเลื่อนลอย แต่ทุกความหวังมันก็คือสิ่งที่ยังไม่เกิดขึ้นจริงไม่ใช่หรอ

ปีนี้ได้อ่านหนังสือของคานธี แล้วก็อ่านหนังสือของแอนน์แฟรงก์ แล้วก็หนังสือของกู๊ด แคสเต้อ มั้ยอะ ลืมชื่ิอแล้ว อะไรอีกนะ แซลม่อนสอนใจคนด้วยของนักเขียนเกาหลี และที่ชอบมากคือดอกไม้ถึงคนหนุ่มสาว ของ คุณพิบูลศักดิ์ ละครพล  จริงๆมีอีกหลายเล่มเลยที่อ่านแต่จำไม่ได้แล้ว รู้สึกอ่านเยอะกว่าปีที่แล้วเยอะเลย ขอบคุณหนังสือดีๆทุกเล่ม ที่ช่วยขับเคลื่อนจิตวิญญาณของฉัน