“คุณแม่ขา คุณตาทำไมไม่ค่อยยิ้มเลยคะ” นิ้วกลมป้อมของสาวน้อยชี้ไปที่ภาพหนึ่งจากหลายๆ ภาพที่อัดแน่นอยู่ในอัลบั้มรูป และอัลบั้มนั้นก็ว่างอยู่บนโต๊ะเตรียมอาหารในครัว มันเพิ่งถูกแกะออกจากห่อพัสดุไปรษณีย์ที่ส่งตรงมาครึ่งประเทศ ห่อกระดาษแฟนซีติดโบว์กิ๊กก๊อกสไตล์เห่ยแบบรสนิยมแย่ๆ มาซะด้วย ลายมือที่เขียนมาก็ช่างน่าประทับใจ ลายมือของพ่อหรือคุณตาของแม่หนูที่เจื้อยแจ้วอยู่ตอนนี้

ถ้าโลกนี้มีรางวัลคุณพ่อดีเด่นแห่งจักรวาล โจนาธาน เชสก็คงไม่ได้รางวัลอะไรกับเขาทั้งนั้น

หล่อนเหลือบตามองรูปนั้นอีกครั้ง แม้จะมีแว่นตาเรย์แบนด์อะเวียเตอร์ที่ฮิตสุดๆ ในสมัยนั้นมาบดบังไปกว่าครึ่งหน้า แต่หล่อนจำดวงตาเรียวยาวคู่นั้นได้ดี คิ้วหนาจรดหางตา ผมสีน้ำตาลเข้มเหมือนหมีกริซซลีย์ ...ความจริงก็อาจเป็นหมีกริซซลีย์ปลอมตัวมา ปากหนักพูดน้อยเหมือนว่าถ้าพูดมากไปกว่านั้นจะถูกซีไอเอตามตัวเจอ

“โอ้ ฮอลลี่จ๊ะ นั่นไม่ใช่...” หล่อนกระแอมไอแก้เก้อเหมือนจะเปลี่ยนใจอะไรบางอย่าง มอลลี่รวบผมสีน้ำตาลเข้มดกหน้าของลูกสาวเป็นหางม้า ก่อนจะรัดด้วยหนังยางติดตุ๊กตารูปสัปปะรดอย่างชำนิชำนาญ ดวงตากลมแป๋วเงยหน้าขึ้นมองผู้เป็นแม่

“แล้วคนนี้ใครคะ เพื่อนของคุณตาเหรอคะ” ลูกสาวในวัยช่างเจรจาจิ้มไปที่ชายหนุ่มผมบลอนด์ที่ไว้หนวดจิ๋มน่ารังเกียจ ดวงตาแดงก่ำช่ำเยิ้มเหมือนคนเมาเหล้าหรือไม่ก็เพิ่งพี้กัญชามา รูปร่างหน้าตาขี้ก้าง สิ่งดึงดูดเดียวก็คงเป็นดวงตาสีฟ้าจัดและริมฝีปากรูปกระจับ นอกนั้นแล้วไม่มีอะไรดีสักอย่างขนาดว่าดูผ่านรูปภาพนะเนี่ย

“ได้เวลากินมื้อเช้าแล้วนะลูก เดี๋ยวไม่ทันรถโรงเรียน” มอลลี่เหลือบมองนาฬิกาที่อยู่เหนือซุ้มประตูครัว อีก 20 นาทีรถโรงเรียนสีเหลืองน่าเกลียดก็จะมารับลูกสาวของหล่อนไปโรงเรียน

“แต่แม่ขา” ฮอลลี่พยายามอ้อนวอน แม่ยังไม่ยอมตอบเลยว่าเขาเป็นใคร!

“ไม่มีแต่จ้ะฮอลลี่” หล่อนพูดเสียงเด็ดขาดก่อนจะเท้าสะเอว “แม่จะไปแต่งหน้า ถ้าแม่กลับมาแล้วลูกยังกินชูตติ้งสตาร์ไม่หมดล่ะก็…”

เด็กน้อยผมเกลียวสีน้ำตาลอ่อนกลืนน้ำลายเอื๊อก นั่นทำให้หล่อนพอใจ ตอนนี้เป็นเวลาอาหารเช้า ไม่ใช่เวลามารำลึกครอบครัวแสนดูดดื่ม ถ้านั่นเรียกได้ว่าครอบครัวละก็นะ หล่อนยกถ้วยซีเรียลช็อกโกแลตผสมมูสลี่มาวางตรงหน้าเด็กน้อยแทนที่สมุดภาพปึกหนา เอามันไปวางบนบาร์เครื่องดื่ม

แหม เรื่องก็ผ่านมาตั้ง 20 ปี ถือเป็นการแก้แค้นเล็กๆ ของหนูนะคะป๊ะป๋า

TBC