รองเท้าสีขาวเหยียบยาวไปบนถนนซีเมนที่ถูกปูวนรอบตึกเรียน ในขอบเขตมหาลัยที่มีแต่ธรรมชาติเกินกว่าครึ่ง ผมเดินไปยังตึกที่ตั้งอยู่ใจกลางมหาลัย เปิดกระเป๋าเป้สีดำที่สะพายอยู่ข้างหลัง หยิบบัตรนักศึกษาออกมาวางหน้าเคาเตอร์ยาม

"ยืมจักรยานหน่อยครับ"

มันเป็นนโยบายของทางมหาลัยที่รณรงค์ให้นักศึกษาปั่นจักรยานเพื่อรักษาสิ่งแวดล้อม(ไม่ต้องสงสัยเลยว่าที่นี้มีแต่ต้นไม้ สระน้ำ กลิ่นทะเล และเนื้อตัวเหนียวๆทำไม) ไม่ว่าจะทำไปเพื่อใคร ผมก็ชอบที่ได้ใช้ประโยช์นจากมัน

ผมทิ้งกระเป๋าไว้แถวนั้น ก่อนจะเดินไปยังล๊อบบี้จักรยานที่จอดเรียงกันอยู่ข้างหน้าตึก เลือกมันออกมาสักคัน ผมเริ่มวางเท้าและออกแรง 

ผมปั่นมันผ่านสระน้ำ ผ่านเครื่องจักรเสียงดัง ผ่านกังหันที่หมุนหนักขึ้นเพราะพายุลม ผ่านเด็กผู้ชายตัวสูงที่กำลังเล่นสเกตบอร์ด 

ผ่านสระน้ำกว้างที่มีถนนปูนซีเมนผ่าครึ่งกลางสระ มันดูดีที่เดียวเวลาแสงแดดจ้าส่องมากระทบผิวน้ำ ระยิบระยับจนตาพร่าไปหมด แต่คงไม่ใช่วันที่ขนาดต้นไม้ยังมีสีเทาเจือจางแบบวันนี้

ฝนกำลังจะตกแล้ว และลมก็เริ่มพัดแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ กระทั่งเส้นผมข้างหน้าตียุ่งขึ้นไปเล่นกับลม

สุดท้ายผมเลยตัดสินใจหันหัวจักรยานกลับเพื่อเอามันไปเก็บในที่ของมัน

ผ่านต้นไม้สีเขียวหม่นข้างทางต้นเดิม

สระน้ำกว้างเช่นเดิม ทุกอย่างเหมือนเดิม

เว้นแต่รอยยิ้มที่กว้างมากขึ้นกว่าที่ผ่านมา