"เมื่อชอบใครจะอยากได้ทุกสิ่งทุกอย่างของเขา
แต่เมื่อรักเขาอะไรที่เป็นของเราก็จะอยากให้เขาไปเสียหมด"

ถ้าเริ่มใครคนนึงแม่งบุกรุกเข้ามาในหัวใจเราขึ้นมา 
เรื่องแค่นั้นก็สามารถเปลี่ยนคนๆ นึงให้กลายเป็นอะไรอีกหลายๆ อย่างได้

ไม่มีข้อแม้ ไม่มีข้อจำกัดอะไรทั้งนั้น
อะไรที่พอจะทำให้เขาได้
แทบจะไม่ต้องเอ่ยปากออกมาด้วยซ้ำ 

ขอเพียงแค่รู้ หรือถ้าเขาเอ่ยปากพูดขึ้นมา
ต่อให้ต้องบุกน้ำลุยไฟ ทำได้ไม่ได้ไม่รู้แต่ทำให้แน่นอน

จากที่ไม่เคยตื่นเช้า ถ้าชอบแล้ว ตีสามสี่ห้านี่สบายมาก
จากไม่เคยเดินตลาดนัด ถ้าชอบแล้ว วนรอบตลาดเทพประสิทธิ์ 5 รอบสบายๆ
จากที่ออกไปกินข้าวข้างวิทลัย ถ้าชอบแล้ว ร้านอะไรไกลแค่ไหน
ถ้าแกอยากกิน สบายมาก ทนแดดทนฝน เวลาไหนก็บ่ยั่น
เป็นให้ได้ทุกอย่าง ทำให้ได้ทุกสิ่ง

มีสิบให้สิบก็กลัวว่าเธอจะมองน้อยไป จึงทุ่มเททั้งตัวทั้งใจ
ขอให้ได้ให้ไป ขอให้ได้ทำ ทุกๆ อย่างที่เธอขอหรือไม่ได้ขอ ก็ทำไป เหมือนจิตอาสา
.
ช่วงชอบช่วงจีบกัน ก็ทุ่มเททุ่มเปย์กันเต็มที่ มีเท่าไหร่ไม่พอก็ทำได้ อย่างเกินคำว่าเต็มใจด้วยซ้ำ
.
.
.
.
.
แต่คงจะลืมไปหรือเปล่า

บางอย่างเขาก็ไม่อยากได้
และถึงเขาอยากได้
เขาก็อยากได้จากคนอื่น ไม่ใช่ที่มาจากเรา

ใครก็ชอบที่มีมาคนมารอรับแต่เช้า ไปส่งหลังเลิกเรียน
แต่ถ้าไม่ได้ชอบ ทุกวันมันก็เกรงใจ ใครก็คิดได้

ใครก็ชอบคนพาไปเที่ยว คนตามใจ
แต่ถ้าไม่ได้ชอบ ก็อยากไปกะคนอื่นบ้าง มันก็เกรงใจที่จะปฏิเสธ

ซื้อของมาให้บ่อยๆ มันก็ดีแหละ
แต่ถ้าไม่ได้ชอบ มันก็รับไว้ไม่ได้ แกเก็บไว้เถอะ

ระหว่างที่เราพยายามทำให้เขาทุกอย่างทุกลมหายใจ
ระหว่างนั้นเขาอาจจะกำลังลำบากใจ

เพราะการชอบมันเป็นงานฟูลไทม์ ไม่มีพัก ทำทุกเวลา
แต่การถูกชอบไม่ได้ชอบกลับด้วย มันมีเวลาเปิดปิดของมัน

ชอบคือทุ่มเททุกสิ่งทุกอย่างที่ทำได้หาให้หมดทุกเวลา
แต่ถ้าไม่ได้ชอบกลับ เอามาร้อย ก็ไม่ได้อยากได้ทั้งหมด และก็บางเวลาก็ไม่ได้อยากได้

เป็นทุกอย่างให้เขาได้ ก็ไม่ได้หมายความเขาจะรัก
เพราะไม่รักก็คือไม่รัก ให้มาเท่าไหร่ก็ไม่ได้อยากได้ทั้งหมด

ไม่เอาอ่ะ เกรงใจ