วันเปิดเทอมคือการเริ่มต้นสิ่งใหม่ๆ
ผมเห็นด้วย แม้ความจริงสิ่งใหม่ที่ว่านั่นคือบทเรียนเพิ่มความยุ่งยากแก่สมองทึบๆของผมก็ตาม
แต่มาปีนี้...ผมได้เจอ ‘สิ่งใหม่’ ของจริง
“ดูแลเขาด้วยนะอเล็กซ์”
อาจารย์ผู้สอนวิชาภาษาฝรั่งเศสกล่าวฝากฝังนักเรียนแลกเปลี่ยนจากเมืองน้ำหอมกับผมที่เคยไปใช้ชีวิตอยู่ที่นั่นตั้งแต่เกิดจนจบชั้นประถม
ผมหันไปมองเด็กหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกันที่ยืนอยู่ข้างๆไล่ตั้งแต่กลุ่มผมหยักศกสีดำสนิทตัดสั้นแค่ต้นคอ ตัดกับผิวขาวจัดดวงตากลมโตกับจมูกโด่งสวยและริมฝีปากได้รูปทำให้เขาดูเหมือนรูปปั้นเทวดาประดับโบสถ์มากกว่าจะเป็นคนจริงๆ
สายตาสำรวจตรวจตราของผมคงทำให้เขาอึดอัดไม่น้อยสังเกตจากนัยน์ตาโตหลุบลงมองพื้น มือประสานกันแล้วบีบแน่นนั่นแล้ว
น่าแกล้งเป็นบ้า...ผมกระตุกยิ้มร้าย ก่อนปั้นหน้าเป็นคนดีให้อาจารย์บอกหายห่วงได้เลยกิ๊บสัน...นักเรียนแลกเปลี่ยนจากต่างแดนคนนี้จะอยู่ดีมีสุขในโรงเรียนตลอดปีการศึกษาแน่นอน
....ซะเมื่อไหร่
ผมเริ่มแกล้งเขาตั้งแต่ตอนนั้น เบาๆอย่างแกล้งเอาป้ายเตะฟรีแปะบนหลังบ้างแรงๆอย่างขัดขาให้เซบ้าง ทว่าเขาไม่เคยโต้ตอบสักครั้งอย่างมากก็แค่มองหน้าผมด้วยสายตาคล้ายผิดหวังรุนแรง
ไม่เคยฟ้องอาจารย์ด้วย...
ทำไมกันล่ะ
ผมสงสัย แล้วความสงสัยนั้นก็ตกตะกอนมากขึ้นในทุกวันผมลอบมองใบหน้าของคนที่เดินกลับบ้านทางเดียวกันทุกวันรู้สึกได้ว่าสายตาของตนเองเปลี่ยนไป
จนกระทั่งมันกลายเป็นความรู้สึกที่แน่ใจว่ามันคืออะไรและเลือกที่จะกดเป็นความลับ...ในมุมลึกสุดของหัวใจ
“ทำไมชอบแกล้งฉันนัก” เสียงภาษาอังกฤษสำเนียงแปร่งปร่าเอ่ยถามขึ้นในวันหนึ่งขณะเราเดินกลับบ้านพร้อมกันเหมือนทุกวันก่อนจะแยกย้ายตรงสะพานข้ามแม่น้ำสายหลักของเมือง
ผมปรายตามองคนข้างตัวริมฝีปากสวยที่เม้มเข้าหากันน้อยๆน่าเอ็นดูจนยกยิ้มไม่รู้ตัว
“เพราะชอบนายมั้ง”
พลั้งปากไปก็ชะงัก....แย่แล้วไหมล่ะ
ความลับที่เก็บงำไว้มาเนิ่นนาน
เผลอๆอาจจะตั้งแต่แรกเจอ
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in