ความฝันขั้นแรกในชีวิตการศึกษาของคิมนัมจุนคือการสอบเข้าโรงเรียนมัธยมชื่อดัง...และเขาก็ทำมันได้สำเร็จดังใจหวัง

ขั้นต่อมาคือมีแฟน...ซึ่งข้อนี้ออกจะยากสำหรับเขาทีเดียว

เพราะเวลาผ่านไปจนกระทั่งเปิดเทอมปีสุดท้ายของชีวิตนักเรียนมัธยมปลายเขาไม่เคยมีแฟนสักคน ไม่มีแม้กระทั่งจะมีผู้หญิงคนไหนมาสนใจเขา

แน่สิใครจะมาสนใจเด็กเนิร์ดที่เวลาเรียนก็คร่ำเคร่งนอกเวลาเรียนก็เอาแต่อ่านหนังสือที่เด็กวัยเดียวกันไม่อ่าน

เด็กหนุ่มพรูลมหายใจออกจากปากอย่างขมขื่นมือกระชับกระเป๋าสะพายเดินออกจากโรงเรียนไปเรียนพิเศษหลังเลิกเรียนตามปกติ

ปกติ...เขาฉุกคิดจะว่าไปในช่วงสองสามเดือนมานี้มีอะไรบางอย่างผิดแปลกไปแต่ก็ไม่ร้ายแรงจนต้องนิยามว่า ‘ผิดปกติ’

นัมจุนส่ายศีรษะใส่ความคิดฟุ้งซ่านออกจากสมองทดแทนมันด้วยสูตรฟิสิกส์ที่ต้องใช้สอบย่อยในเวลาอีกไม่ถึงสองชั่วโมงข้างหน้า สมาธิที่ทุ่มให้กับทบทวนสารพัดสูตรในหัวทำให้เขาไม่ทันระวังก้อนอิฐที่คงหล่นมาจากรถเข็นระหว่างขนวัสดุก่อสร้างไปยังไซต์ซึ่งอยู่ฝั่งตรงข้าม

จะรู้ว่ามีอิฐขวางทางอยู่เขาก็สะดุดเสียหลัก เด็กหนุ่มหลับตาปี๋เตรียมรับความเจ็บที่จะเกิดขึ้นกับสักส่วนในร่างกายเมื่อกระแทกพื้นปูน

แต่...

“ไม่ระวังเลยนะครับรุ่นพี่”

เสียงนี้...ดวงตาเรียวรีเบิกโพลงเงยหน้าเจ้าของอ้อมแขนที่เข้ามารับเขาไว้ทันท่วงที

“ปาร์คจีมิน”นัมจุนเอ่ยชื่ออีกฝ่ายเหมือนละเมอกะพริบตาปริบมองรุ่นน้องโรงเรียนเดียวกันประคองตนให้ยืนตรงตามเดิมสองแขนยังโอบเขาไว้หลวมๆ

“ไม่เป็นอะไรนะครับเจ็บตรงไหนหรือเปล่า”

“อ่า...ไม่เจ็บ นายมาพอดี ขอบคุณนะ”คนซุ่มซ่ามตอบพร้อมคลี่ยิ้ม เผยรอยบุ๋มบนข้างแก้มมุ่นคิ้วเข้าหากันน้อยๆเมื่อเห็นจีมินเหมือนจะชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มตอบดวงตาเป็นประกาย

“ไม่เป็นไรครับ ผมยินดี”

นัมจุนยืนสนทนากับรุ่นน้องคนดังประจำโรงเรียนอีกสองสามประโยคก่อนจะขอตัวแยกไปเพราะกลัวไปถึงที่เรียนพิเศษสาย เขาโบกมือให้จีมินหมุนตัวเดินออกมา

จะว่าไป...ช่วงสองสามเดือนมานี้ไม่ว่าเขาจะทำซุ่มซ่าม ใกล้เจ็บตัวแค่ไหน ปาร์คจีมินก็จะมาช่วยได้ทันทุกครั้ง

ว่าเป็นอะไร ‘ผิดปกติ’ ที่รู้สึกก็น่าจะใช่ แต่มันน่าจะบังเอิญมากกว่า

ไม่มีอะไรหรอก...นัมจุนคิดพลางไหวไหล่

ไม่รู้ตัวว่ามีสายตาคู่หนึ่งมองตามจนเขาลับสายตาไป

“ตกลงมึงชอบแบบนี้หรอวะ”เสียงทุ้มต่ำจากเพื่อนสนิทถามกลั้วหัวเราะเรียกรอยยิ้มจุดบนมุมปากคนยังยืนอยู่ที่เดิม

ตอบสั้น...กระชับ

“กูฝันถึงรอยยิ้มของเขาทุกวัน”