เมล็ดพันธุ์ในวันนั้น งอกเงยเบ่งบานชู่ช่อ อวดผลงานจากความรักตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

แต่หยดน้ำที่เกาะกราวบนกลีบดอกนั้นเป็นประกายระยับของสีทองอย่างแน่นอน

“สักไปแล้วเหรอ?”

“อื้ม”

นัยน์ตากลมของคนเป็นพี่กะพริบปริบขณะมองเส้นสายของน้ำหมึกที่ถูกสลักลงบนผิวกลายเป็นตัวอักษรที่หมายถึงความรักมากล้นของเด็กคนหนึ่งที่สละช่วงเวลาแสนรุ่งโรจน์ในวัยเยาวมอบทั้งหมดของตัวเองให้แก่ความรักนี้อย่างไร้ซึ่งความกังขา 

ชื่อความรักทั้งหมดนั้นคือ ARMY 

จุดเริ่มต้นของความสุขของเด็กวัยเพียงสิบห้าที่ถึงแม้มันจะล่วงเลยมาราวหกปีได้แล้ว จนกระทั่งเด็กน้อยคนนั้นเติบโตขึ้นมาเป็นชายหนุ่มวัยที่เพิ่งผ่านพ้นตัวเลขยี่สิบสามมาไม่นานก็ตาม แต่ตัวตนข้างในกลับเป็นเด็กคนนั้น เด็กคนเดิมที่โอบกอดทุกอย่างไว้ในช่วงเวลาทองคำ คล้ายจงใจหยุดเวลาไว้ที่ช่วงเวลานั้นตลอดไปเพื่อสัมผัสความรู้สึกที่แสนยิ่งใหญ่ที่เติบโตไร้สิ้นสุดไว้ในหัวใจ 

แต่ตอนนี้เด็กอายุสิบห้าในตอนนั้นกลับเติบโตขึ้นจนตัวใหญ่กว่าเขาไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้เช่นกัน

คนแก่กว่าจึงเพียงยกยิ้ม ทิ้งประกายความอ่อนโยนไว้บนใบหน้าขณะที่มองสบใบหน้าของคนอ่อนวัยกว่าถึงห้าปี

“ถ้านายคิดดีแล้ว พี่ก็ว่าดีนั่นล่ะ”

คิมซอกจินเคยห้ามความต้องการที่แสนดื้อรั้นแต่ตรงไปตรงมาต่อความรู้สึกของจอนจองกุกได้เสียเมื่อไหร่ ได้แค่เพียงอยู่เคียงข้าง ผลักดันความภาคภูมิใจนี้ไปข้างหน้า คนอ่อนกว่ายิ้ม เป็นรอยยิ้มที่ชักชวนให้ยิ้มตาม โดยเฉพาะเมื่อมันทิ้งริ้วความสุขไว้ที่หางตาไว้อย่างชัดเจน จองกุกยกมือขึ้นอวดรอยสักนั้น ประกายความสุขคละเคล้าความยินดีที่พี่ชายคนโตเห็นดีเห็นงามไปกับตนด้วยเช่นกัน

“หืม? ตัวJนี่อะไรน่ะ? Jungkookเหรอ?”

ซอกจินเลิกคิ้วขึ้น ฉายความฉงน เจ้าน้องเล็กตัวดีเลยเฉลยไปพร้อมรอยยิ้มหวานแฉ่งที่น่ามันเขี้ยวสำหรับพี่ใหญ่ “Jก็หมายถึงผม หมายถึงพี่จิน พี่โฮบ แล้วถ้าดูจากมุมนี้ก็จะได้JMที่หมายถึงพี่จีมิน” เจ้าแสบว่า ปลายนิ้วไล่อธิบายตามตัวอักษรหมึกบนข้อกระดูก “ตรงนี้ก็จะได้พี่อาร์เอ็ม แรปมอนฮยอง” ซอกจินยิ้มขำ ดูสำบัดสำนวนเข้าสิ เมื่อสรรพนามนั้นไม่เคยเปลี่ยนแถมนัมจุนไม่เคยว่า มีแค่โฮซอกที่เอ็ดบ้าง “ตัวYก็หมายถึงชูก้าฮยองก็ได้” เจ้าตัวหัวเราะคิกคัก ซอกจินยิ้มเอ็นดูก่อนที่จะสะดุดใจกับอะไรบางอย่าง “แล้วแทฮยองล่ะ?” เจ้าแสบหัวเราะอีกครั้ง พลิกหลังมือลง แล้วพี่ใหญ่เลยร้อง ‘โอ้’ ด้วยปากรูปตัวโอ “นี่ไง พอแบบนี้ก็ได้วีฮยองแล้ว” เจ้าน้องเล็กตัวแสบหัวเราะอารมณ์ดีอีกครั้งเมื่อพี่ใหญ่พยักหน้าอย่างเข้าใจ ก่อนที่เจ้าแสบจะหันไปอวดมันอีกครั้งกับพวกพี่ๆคนอื่นๆ 

อีกครั้ง และอีกครั้ง เหมือนดั่งทุกๆครั้งที่จอนจองกุกทำอะไรได้ดี พวกเขามักจะยิ้มภูมิใจในตัวเด็กคนนี้อยู่ด้านหลังพร้อมรอยยิ้มเสมอมา

ภาพในอดีตซ้อนทับกับภาพปัจจุบันอีกครั้ง คิมซอกจินเลยคลี่รอยยิ้มบางเบา

จอนจองกุกโตขึ้นอีกนิดนึงแล้ว.