เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
มีอะไรจะเล่าให้ฟังtoeypruang
จดหมายของวันวาน
  • ระหว่างที่กำลังเคลียร์ห้องเก็บของ 
    หางตาเหลือบไปเห็นกระดาษสีเก่า ๆ อยู่ปึกนึง

    ใช่ มันคือจดหมายหลายฉบับที่เรียงซ้อนกันอยู่ ถูกมัดด้วยหนังยางสีแดงเส้นเก่า ๆ 

    เห็นเพียงแค่นั้นก็รู้ได้ทันทีว่าเจ้าของคือใคร
    ตอนแรกก็ว่าจะปล่อยไว้อย่างนั้น 
    แต่สุดท้ายความอยากรู้อยากเห็นก็ชนะทุกอย่าง

    เราไม่รอช้า เดินเข้าไปหยิบมาเปิดดูทีละฉบับ 

    บ้างก็เป็นบัตรส่งความสุขในวันปีใหม่
    บ้างก็เป็นการ์ดเชิญงานแต่งงาน
    บ้างก็เป็นจดหมายจากใครคนหนึ่ง ถึงใครอีกคนหนึ่ง (ซึ่งแน่นอนว่าเราไม่รู้จักทั้งสองคน สงสัยเหมือนกันว่าทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้)

    จนเปิดมาถึงฉบับสุดท้าย ซองจดหมายที่น่าจะเคยเป็นสีขาวมาก่อน 
    แต่ด้วยเวลาที่ผ่านไป ตอนนี้มันกลายเป็นสีน้ำตาลไปแล้ว ไม่ต่างอะไรกับกระดาษแผ่นเล็ก ๆ ที่ถูกบรรจุอยู่ในซอง


    จดหมายจากพ่อ จ่าหน้าซองถึงแม่

    "คิดถึงมาก เป็นห่วงด้วย"

    เราโคตรเชื่อในประโยคนี้เลย เชื่อว่าพ่อรู้สึกแบบนั้นจริง ๆ

    ผ่านมาแล้วกว่ายี่สิบปี
    ไม่มีโทรศัพท์มือถือ 
    ไม่มีโปรแกรมแชท 
    ไม่มีวิดีโอคอล

    อยากคุย ก็นั่งเขียนจดหมายไปสิ
    โชคดีหน่อยสองสามวันไปถึงปลายทาง แต่ถ้าระยะทางไกลก็ใช้เวลาเป็นอาทิตย์
    ยิ่งไปกว่านั้น เราไม่มีทางมั่นใจได้เลยว่าจดหมายฉบับนั้นจะไปถึงคนที่เราจ่าหน้าซองถึงจริง ๆ 
    ฟังดูน่าทรมานเหมือนกันนะ

    เพราะแบบนี้ เราเลยรู้สึกว่า
    ทุกคำคิดถึง ทุกความเป็นห่วง ทุกคำบอกรัก มันมีค่ามากเกินบรรยาย

    ไม่เหมือนสมัยนี้ จะคุย จะบอกอะไรกับใคร 
    ใช้เวลาไม่กี่วินาที ข้อความเหล่านั้นก็ถูกส่งไปแล้ว

    มันง่ายเสียจนบางทีเราก็ไม่แน่ใจ
    ว่าคำพูดเหล่านั้นมันมาจากความรู้สึกจริง ๆ หรือเปล่า




     

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in