ระหว่างที่กำลังเคลียร์ห้องเก็บของ 

หางตาเหลือบไปเห็นกระดาษสีเก่า ๆ อยู่ปึกนึง

ใช่ มันคือจดหมายหลายฉบับที่เรียงซ้อนกันอยู่ ถูกมัดด้วยหนังยางสีแดงเส้นเก่า ๆ 

เห็นเพียงแค่นั้นก็รู้ได้ทันทีว่าเจ้าของคือใคร

ตอนแรกก็ว่าจะปล่อยไว้อย่างนั้น 

แต่สุดท้ายความอยากรู้อยากเห็นก็ชนะทุกอย่าง

เราไม่รอช้า เดินเข้าไปหยิบมาเปิดดูทีละฉบับ 

บ้างก็เป็นบัตรส่งความสุขในวันปีใหม่

บ้างก็เป็นการ์ดเชิญงานแต่งงาน

บ้างก็เป็นจดหมายจากใครคนหนึ่ง ถึงใครอีกคนหนึ่ง (ซึ่งแน่นอนว่าเราไม่รู้จักทั้งสองคน สงสัยเหมือนกันว่าทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้)

จนเปิดมาถึงฉบับสุดท้าย ซองจดหมายที่น่าจะเคยเป็นสีขาวมาก่อน 

แต่ด้วยเวลาที่ผ่านไป ตอนนี้มันกลายเป็นสีน้ำตาลไปแล้ว ไม่ต่างอะไรกับกระดาษแผ่นเล็ก ๆ ที่ถูกบรรจุอยู่ในซอง

จดหมายจากพ่อ จ่าหน้าซองถึงแม่

ผ่านมาแล้วกว่ายี่สิบปี

ไม่มีโทรศัพท์มือถือ 

ไม่มีโปรแกรมแชท 

ไม่มีวิดีโอคอล

อยากคุย ก็นั่งเขียนจดหมายไปสิ

โชคดีหน่อยสองสามวันไปถึงปลายทาง แต่ถ้าระยะทางไกลก็ใช้เวลาเป็นอาทิตย์

ยิ่งไปกว่านั้น เราไม่มีทางมั่นใจได้เลยว่าจดหมายฉบับนั้นจะไปถึงคนที่เราจ่าหน้าซองถึงจริง ๆ 

ฟังดูน่าทรมานเหมือนกันนะ

เพราะแบบนี้ เราเลยรู้สึกว่า

ทุกคำคิดถึง ทุกความเป็นห่วง ทุกคำบอกรัก มันมีค่ามากเกินบรรยาย

ไม่เหมือนสมัยนี้ จะคุย จะบอกอะไรกับใคร 

ใช้เวลาไม่กี่วินาที ข้อความเหล่านั้นก็ถูกส่งไปแล้ว