ผู้เฒ่าได้บอกว่าต้นไม้ต้นนั้นมันเหี่ยวเฉา และโรยลาตามกาลที่ผ่านไป ไม่มีใครล่วงรู้ได้ว่ามันยืนต้นมานานเท่าไร ภายในลำต้นนั้นเป็นเช่นไร จนกระทั่งมันหักโค่นลง อดีตเคยมีคนใส่ใจอายุของมัน แต่เมื่อย่างเข้าปีที่สามสิบ การสนใจว่ามันยืนต้นมานานเพียงใดแล้วเป็นเพียงความเคยชิน เมื่อลมหนาวพัดผ่านไป ต้นไม้ที่เคยเติบใหญ่แข็ง กลับโน้มลำต้นลงเท่ากับตอนที่มันเพิ่งจะโผล่พ้นดินออกมาเป็นต้นเขียวเล็ก มันไม่ใช่การพยายามจะกลับไปเป็นต้นอ่อนตัวเขียวหรอกนะ เพียงแต่กิ่งด้านบนที่ชูคอรับแสงอาทิตย์มาอย่างยาวนานเริ่มอ่อนล้าลง มันคิดถึงพื้นดินที่เคยกลบตัวมันไว้ ใต้นั้นเย็นช่ำ มีคามเงียบสงบที่มันรอคอย แล้ววันหนึ่งมันก็ล้มตัวลงสู่พื้นดินได้สำเร็จ ลำต้นหักโค่นลง ข้างในนั้นโพร่งใหญ่ไม่น่ามอง แต่ใครสนล่ะ มีสิ่งเดียวที่มันคิดตอนนี้