วันที่... 16 พฤษาคม 2555 เราชื่อ'อุ้ม'อยู่ม.1/1 เราชอบพี่คนหนึ่ง พี่เค้าชื่อ'กั๊ก' อยู่ม.3/1 อยู่ห้องข้างๆพี่เค้าเป็นนักดนตรี เป็นเด็กวงโยฯ พอพี่เค้าจบม.3พี่เค้าก็ย้ายไปเรียนต่อม.4ที่ระยองเราเลยไม่ได้เจอพี่เค้าอีกเลย ม.2ของเราก็เลยดูกร่อยๆไปเลยแต่ด้วยเหตุผลอะไรก็ไม่รู้ทำให้พี่เค้าย้ายกลับมาเรียนม.4เทอม2ที่โรงเรียนเดิม ความรู้สึกตอนนั้นมันดีใจมากที่เราจะได้เจอพี่เค้าอีกครั้งเพราะเราชอบพี่เค้ามาสองปีกว่าแล้วชีวิตม.2ชองเราเลยกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง แต่พอพี่เค้าลงสมัครประธานนักเรียน เรากลับไม่ชอบพี่เค้าซะงั้น แต่เวลาเดินผ่านพี่เค้าเราก็แอบยิ้ม แอบมองตลอดเวลา ทั้งๆที่รู้สึกไม่ชอบแต่เราก็แอบมองตลอด แต่พอปิดเทอมความรู้สึกเราก็เฉยๆ แต่เรากลับแอดเฟซบุ๊กพี่เค้าไปแล้วเราก็แอบส่องเฟซบุ๊กพี่เค้าตลอด จนมาถึงวันเปิดเทอมม.3 วันที่พี่เค้ามายืนในตำแหน่งประธานนกเรียนด้วยความนิ่ง เงียบ ขรึมๆ มันทำให้พี่เค้าดูหยิ่งไปเลยอ่ะ มันเลยทำให้เราไม่ชอบพี่เค้าอีกแล้ว จนมาถึงวันที่ 22 กรรกฎาคม 2557 เราได้ไปค่ายด้วยกันค่ายหนึ่งค่ายนั้นชื่อว่า "ค่ายเยาชนคนดีของแผ่นดิน" เรากับพี่เค้าได้มานั่งคุยกันจากทีี่ไม่ชอบกลับกลายเป็นใช่ ผู้ชายมาดนิ่ง เงียบขรึมๆ มันจะทำให้เราตกหลุมรักพี่เค้าได้มากขนาดนี้ เรามีโอกาสได้ถ่ายรูปคู่กับพี่เค้า มันเป็นอะไรที่ฟินมากกกกกกกกกกกก>///< ใครจจะไปคิดว่าจะมีโอกาสแบบนี้เกิดขึ้นกับเรา อ๊ากกกกกกกกกกกกก >< หลังจากวันนั้นมันทำให้เรากล้าทักเฟซบุ๊กพี่เค้าไปจนมันทำให้เราได้คุยกัน พี่เค้าทำอะไรไปค่ายไหนไปโครงการอะไรเรามักจะรู้หมดทุกอย่าง เรากับพี่เค้าคุยกันประมาณสามเดือน พี่เค้าทำท่าทางเหมือนจะชอบเรา มันทำให้เรากล้าจะบอกพี่กั๊กว่าเราชอบพี่เค้า แต่มันกลับไม่เป็นอย่างที่คิด!!!!!! พี่เค้าบอกเราว่าพี่เค้ายังไม่อยากมีใคร โอ่วววแม่เจ้า!!!! เค้าไม่ได้คิดอะไร อกหักสิที -_- แต่มันหยุดเราไม่ได้หรอก โฮะๆ เราคุยกับพี่เค้าเรื่อยๆ จนเราจบม.3 เรามารู้ว่าพี่เค้าคบกับผู้หญิงคนหนึ่งเป็นเพื่อนรุ่นเดียวกับเรา เราเสียใจมากกกกกกกกก อกหัก!!!!! ร้องไห้ฟูมฟายจนเหมือนคนบ้า ปิดเทอมเราก็ ปิดเฟซ ปิดทุกอย่าง มันก็ดีขึ้นแหละ(มั้ง) พอเปิดเทอมม.4 กลับสู่สภาพเดิม ความคิดถึง ความเศร้า ความเหงา ความอกหัก มันมาจากไหนก็ไม่รู้ แต่มันทำให้เศร้าทุกครั้งที่คิดถึงมัน พูดถึงทีไรน้ำตาไหลทุกที จนมาถึงม.4เทอม2 พี่เค้าก็ไปสอบบ่อย ยิ่งทำให้เราไม่ค่อยได้เจอกัน ห่างกันมากขึ้นทุกที จนมาถึงวันปัจฉิมนิเทศ วันสุดท้ายที่เราจะได้เจอกันในฐานะนักเรียนโรงเรียนเดียวกัน เราทำสมุดบอกความรู้สึกให้พี่เค้าเล่มหนึ่ง ในนั้นเราบอกความรู้สึกตั้งแต่ม.1จนถึงม.4ให้พี่เค้าเก็บไว้อ่าน ในนั้นยังมีรูปภาพมากมายที่เป็นความทรงจำระหว่างเรา หลังจากปิดเทอมได้สักพักพี่เค้าก็แอดติดม.ราชมงคลธัญบุรี คณะวิศวกรรมศาสตร์ แล้วก็มาถึงวันที่โรงเรียนไม่มีพี่เค้าอีกแล้ว วันเปิดเทอมม.5ไงละ มันเป็นเทอมที่โหดร้ายพอสมควรเรียนก็หนัก แถมยังไม่ได้เจอพี่เค้าอีก ทุกๆอย่างมันดูเศร้ามาก จนมาถึงวันนี้เราไม่รู้หรอกนะว่าพี่เค้าเป็นยังไง สบายดีไหม ใครคนนั้นเค้าดูแลจิตใจพี่ดีหรือเปล่า เราก็ทำได้แค่คิดถึง คิดถึงวันที่ผ่านมา วันเวลาและความทรงจำมันยังอยู่ในใจ ถึงวันนี้พี่เค้าจะไม่ได้รู้สึกอะไรกับเราแล้ว แต่สิ่งที่มันยังเหลืออยู่ก็คือความทรงจำที่ดีที่เรามีให้กัน