เป็นคนคนหนึ่ง คาดว่าน่าจะเป็นผู้หญิง เพราะเธอสวมชุดกระโปรงสั้นเหนือเข่า  

แต่ระดับเอวของเธออยู่ตรงกับระดับสายตาฉัน 

เธออยู่สูงจากพื้น เท้าของเธอไม่ได้เหยียบยืนบนผืนดิน และส่วนหัวของเธอมีเงามืดทำให้เห็นหน้าได้ไม่ชัดนัด แต่ที่แน่ชัดคือมีเชือกป่านเส้นหนึ่งผูกเป็นบ่วงรัดคอเธอเอาไว้ 

ฉันไม่ได้เห็นหน้า แต่คาดเดาได้ว่าน่าจะเป็นญาติผู้พี่ กุลีกุจอรีบรวบตัวเธอออกมาจากบ่วงเชือก

นำร่างเธอมานอนบนพื้นห้อง

ก่อนหันไปโวยวายกับพ่อที่อยู่ด้านหลัง พ่อมาตอนไหนไม่รู้ และฉันไม่ได้สนใจ

ฉันโวยวายเสียงดัง เมื่อเห็นพ่อทำเพียงยืนนิ่ง ไร้ปฏิกิริยาใดๆ ก็ยิ่งเสียงดังมากขึ้น

ทำไมพ่อไม่ตกใจล่ะ นี่พี่สาวฉันทั้งคนเลยนะ

พ่อยังคงยืนนิ่ง มองมาที่ฉันด้วยสายตาที่ไม่คุ้นเคยเอาเสียเลย

"แน่ใจหรือว่าเป็นพี่"

เสียงของพ่อแน่ชัดว่าเป็นพ่อ

และทันใดนั้น เมื่อฉันมองไปรอบๆ ตัว ก็พบว่าห้องที่ฉันกำลังอยู่นั้นคือห้องนอนที่บ้านตัวเอง

ฉันหันกลับไปมองร่างไร้วิญญาณที่นอนนาบพื้นอีกครั้ง

ไล่ตั้งแต่ปลายเท้าขาวซีดไปจนถึงขอบกระโปรง

ยังคงไม่เห็นใบหน้า

แต่ในใจกลับนึกออกว่าร่างนี้คือฉันเอง

.

แล้วฉันก็สะดุ้งตื่นในเวลาตีห้าของวันที่สี่เดือนแปด