วรรณกรรมขายดีจากไต้หวัน หน้าปกสวยดูแฟนตาซีมาก ดูฟุ้งฝัน ตามเนื้อเรื่องที่เล่าถึงสถานที่แห่งหนึ่งที่จะปรากฎต่อหน้าผู้ที่มีความเสียใจและต้องการจะส่งของบางอย่างกลับไปยังอดีต ไม่ใช่ทุกคนที่จะพบเห็นที่นี่ 'ศูนย์รับฝากความเสียใจ' จะปรากฎต่อผู้ที่ต้องการจะพบมันเท่านั้น

 

ที่ศูนย์รับฝากความเสียใจแห่งนี้มีเจ้าหน้าที่ที่คอยรับฝากความเสียใจส่งไปหาคนที่ไม่อาจพบกันได้อีกแล้ว แค่ฟังก็เจ๋งแล้วใช่มั้ยล่ะ แน่นอนว่าคนเกือบทุกคนคงมีเรื่องเสียใจไม่มากก็น้อยในหนึ่งชีวิตแสนสั้น และมีคนที่พรากจากเราไปและไม่อาจพบกันได้อีกแล้ว ถ้าหากมีสิ่งที่ยังค้างคาใจ สิ่งที่ยังไม่ทันได้ทำ เรื่องที่ยังไม่ได้พูดได้บอก ถ้ามีที่แห่งนี้ในชีวิตจริงก็คงจะดี อาจได้สื่อสารกับคนเหล่านั้น ถึงแม้จะไม่มีอะไรเปลี่ยนไป และไม่ได้พบกันเหมือนเดิม แต่อย่างน้อย ๆ ก็ช่วยถมที่ว่างในจิตใจให้ตื้นขึ้นก็ยังดี เพราะความเสียใจไม่มีวันสิ้นสุดอย่างแท้จริง

หงเฮ่า เจ้าหน้าที่รับฝากความเสียใจจะคอยเชื่อมคนจากปัจจุบันและคนในอดีตเข้าด้วยกัน โดยการส่งจดหมายหรือสิ่งของกลับไปในอดีตวันที่พบกันครั้งสุดท้าย มีทั้งเรื่องราวของหลานกับคุณปู่ที่ไม่เข้าใจกัน คู่รักที่ไม่ได้ทันได้ร่ำลา ลูกสาวกับคุณพ่อผู้ไม่เคยพบหน้า รวมถึงเจ้าหน้าที่รับฝากความเสียใจเอง  ทุกเรื่องราวของกลุ่มคนเหล่านี้มีความเกี่ยวพันกันอย่างมหัศจรรย์ แต่เดี๋ยวก่อน เพื่อไม่เป็นการสปอยล์ขอจบการเล่าเรื่องคร่าวๆ ไว้ตรงนี้ ให้ทุกคนได้ไปลองอ่านหนังสือที่อบอุ่นใจเล่มนี้ด้วยตัวเองดีกว่า อ่านไปก็รู้สึกเหมือนได้จิบกาแฟอุ่น ๆ ในวันฝนโปรย อะไรทำนองนั้น เนื้อเรื่องเบาสบายแต่อิ่มเอมใจ ถ้าใครเคยชอบปาฏิหาริย์ร้านชำของคุณนามิยะละก็ อย่าพลาดเล่มนี้เชียว ให้ความรู้สึกคล้ายคลึงกันมาก ทั้งจังหวะในการดำเนินเรื่องและการผูกโยงเรื่องราวเข้าด้วยกัน ส่วนตัวมีความชอบในวรรณกรรมไต้หวันอยู่แล้ว ไม่แพ้วรรณกรรมญี่ปุ่นเลย มันมีความนุ่มละมุนที่แตกต่างจากวรรณกรรมญี่ปุ่นพอสมควร แอบอยากให้สำนักพิมพ์ในไทยนำมาแปลอีกหลาย ๆ เรื่อง ถ้าผ่านมาอ่านรีวิวนี้ กรุณาด้วยนะคะ จะอุดหนุนอย่างเต็มที่

สุดท้ายนี้ อยากฝากถึงความเสียใจที่ยังคงหลงเหลืออยู่ภายในจิตใจของใครหลาย ๆ คน รวมถึงตัวเองด้วย เมื่อวันเวลาผ่านไปความเสียใจนั้นอาจยังคงอยู่ แน่นอนว่าเราต้องเรียนรู้ที่จะอยู่กับมันให้ได้ นอกจากเวลาที่ช่วยเยียวยาแล้ว อีกส่วนหนึ่งที่สำคัญคือ 'การอภัยให้ตัวเอง' และเดินหน้าใช้ชีวิตต่อไป...