ดูเหมือนว่าชีวิตในว้ัย XX ของเรานั้นจะดำเนินไปด้วยความเร่งรีบและมีหลายสิ่งหลายอย่างเปลี่ยนแปลงไปมากมายในปีนี้ ทว่า อะไรทำให้เรากลับมานั่งเขียนสิ่งนี้น่ะเหรอ คงเป็น "ภาวะใกล้หมดไฟ" ละมั้ง ถ้าหากจะนิยามได้ อยากอ่านจัง อยากกลับไปอ่านอีก แต่เวลาที่มีก็ใช้ไปกับงาน ครอบครัว และเรื่องอื่น ๆ จนรู้สึกว่าได้ใช้ชีวิตที่มีชีวิตจริง ๆ น้อยมาก ทำเรื่องที่เคยชอบน้อยซะเหลือเกิน

กระทั่งได้ไปงานหนังสือ เราแวะที่ร้านแรกเป็นร้านหนังสือเก่าที่ไม่อาจคาดเดาได้ว่าเป็นหนังสือมือไหน แต่มันเป็นหนังสือที่ตีพิมพ์นานแล้วแต่ก็ออกจากร้านไปอย่างรวดเร็ว เราเดินในงานอยู่สองสามชั่วโมงได้หนังสือใหม่ ๆ มาหลายเล่ม ทว่ายังติดใจร้านหนังสือเก่าร้านนั้นไม่หาย คิดว่าถ้าค้นดูดี ๆ จะต้องพบกับสิ่งมหัศจรรย์แน่ ๆ ตอนงานเกือบปิดเลยขอเพื่อนไปเดินดูเอง เราแยกกัน จากนั้นเราก็ไปร้านหนังสือเก่า ค้นดูไปเรื่อย ๆ เจอหนังสือปีเก่า ๆ น่าสนใจมากมาย แล้วก็ไปเจอ "ใต้แสงสีมะนาว" ของพี่บอย ตรัย 

แน่นอนว่าเราเป็นแฟนเพลงติดตามผลงานเขามาโดยตลอด เคยอ่านหนังสือ ร้อยเพลงแห่งความโดดเดี่ยว ดีใจมากที่เจอเล่มนี้ที่ตีพิมพ์ตั้งแต่ปี 54 เหมือนมีแสงเรื่อเรืองออกมาจากหนังสือเลย รู้สึกว่าจะชอบมันแน่ ๆ อย่างไม่ต้องสงสัย 

เราเลือกอ่านเล่มนี้ก่อนเป็นเล่มแรก จากที่ซื้อมาทั้งหมด อ่านไปครึ่งเล่มในคืนเดียว แล้วก็ไม่มีเวลาเปิดอ่านต่ออีกเลย กระทั่งวันนี้ที่ิคิดว่าพอมีเวลาโอ้เอ้อยู่บ้างก็เลยอ่านจนจบ มันเป็นบันทึกประสบการณ์เกี่ยวกับ อะไรดีล่ะ แรงบันดาลใจ หรือชีวิต หรือมุมมองของพี่บอยที่มีต่อโลก ต่อสิ่งต่าง ๆ ต่ออะไรก็ตามที่ทำให้เขากลายเป็นนักแต่งเพลง นักร้อง ศิลปินอย่างวันนี้ (จริง ๆ วันนั้นในปี 54) ส่วนใหญ่ก็จะพูดถึงเพลง หนัง หนังสือการ์ตูน ที่เขาชอบอ่านชอบดู ในมุมมองที่พิเศษจากตัวเขา แต่ตัวเรากลับรู้สึกรีเลทอย่างประหลาด เพราะพี่บอยเป็นคนที่เล่าเรื่องออกมาได้อย่างลึกซึ้ง และแตกต่างไม่เหมือนใครกระมัง เพลงที่เขาแต่งไม่ว่าจะร้องเอง หรือให้ศิลปินคนอื่น ล้วนเป็นการเล่าเรื่องแบบที่เราชอบทั้งนั้น อย่าง พื้นที่เล็ก ๆ ชั่วโมงต้องมนต์ รักที่เพิ่งผ่านพ้นไป ผูกพัน นาฬิกาเรือนเก่า Happy Anniversary เผลอ- Mr.Z  แล้วสิ่งเหล่านี้เชปตัวเขาให้เป็นเขาที่เขียนเพลงเหล่านี้ 

การได้กลับมาทำสิ่งที่ชอบนั้น ตอกย้ำว่าเราที่เป็นเรานั้นเคยเป็นยังไง คิดว่าตัวเองจะกลายเป็นอื่นไปซะแล้ว น่ากลัวมาก น่ากลัวจริง ๆ ถ้าหากไม่รีบฮีลตัวเองไว้ อาจไม่สามารถกลับมาเป็นเหมือนเดิม มันเกิดขึ้นอย่างฉับพลันในเช้าวันหนึ่งปลายเดือนตุลาคม ที่ตื่นขึ้นมาแล้วรู้สึกว่าอยู่ในร่างที่ไม่ใช่ ไร้เรี่ยวแรง ถ้าไม่ทำอะไรสักอย่าง คงจะแย่แน่ๆ 

จะเขียนตอนจบยังไงดี คงเป็น ดีนะที่สนิทกับตัวเอง