โสด by chance ไม่ใช่ โสด by choice

คนต่างจังหวัดให้ความสำคัญกับการแต่งงานมีครอบครัวมาก ไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย
เท่าที่สัมผัสมา โดยเฉพาะผู้หญิง จะมองว่ามีการสามีเป็นสิ่งจำเป็นและสำคัญที่สุดในชีวิต ไม่ว่าเจ้าหล่อนจะสามารถทำงานหาเงินเลี้ยงตัวเองได้ก็ตาม ตัวอย่างง่ายๆ อย่างคนงานที่ร้าน ถึงจะถูกสามีทุบตีหรือทำไม่ดียังไงก็ยังทนอยู่ด้วยกันต่อ เพราะคิดว่าถ้าขาดผู้ชายไปก็ไม่รู้จะอยู่ยังไง เหมือนมองว่าสามีเป็นเครื่องยึดเหนี่ยวจิตใจ ต่อให้ถูกซ้อม หรือแม้แต่ต้องหาเงินมาเลี้ยงผู้ชายก็ยอม

สมัยมาอยู่แพร่ใหม่ๆ เวลาไปปั่นจักรยานกับพ่อ จะเจอคนรู้จักเข้ามาทักทาย คำถามแรกหลังจากรู้จักชื่อเสียงเรียงนามแล้วก็คือ มีแฟนหรือยัง แต่งงานหรือยัง ช่วงแรกๆก็ตกใจ เพราะอยู่กรุงเทพมาเป็นสิบปี ไม่เคยมีใครถามคำถามอะไรที่ละลาบละล้วงแบบนั้น ซ้ำร้ายพอเราตอบว่า ไม่มีค่ะ เค้าจะทำหน้าตกใจมาก พร้อมกับคำถามต่อมา แล้วอายุเท่าไหร่แล้วล่ะ (โอ้โห มันช้ำตรงนี้แหละ)

นอกจากนี้ คนแพร่จะเรียกผู้หญิงโสดว่า "สาวเคิ้น" ซึ่ง เคิ้น นี้ เป็นคำเมือง หมายถึง ของที่เหลือจากการขาย ของที่ไม่มีใครซื้อ แต่ไม่ยักกะมีคำว่า หนุ่มเคิ้น บ้าง โดยชายโสด คนจะมองว่า "ไม่เอาใคร" ส่วนหญิงโสด คนกลับมองว่า "ไม่มีใครเอา"

ในขณะที่เมื่อมองย้อนกลับไปสมัยทำงานออฟฟิศที่กรุงเทพ สาวๆ งี้แทบจะโสดกันทั้งออฟฟิศ (หมายถึงคนที่ไม่มีแฟน หรือมีแฟน แต่ยังไม่แต่งงานด้วย) ไม่มีใครมองว่าเป็นเรื่องใหญ่ มันก็คือสถานะหนึ่งเท่านั้นเอง ไม่จำเป็นด้วยว่าคนโสดคือคนขี้เหร่ หรืออะไรก็ตาม
สมัยมหาวิทยาลัย ได้เรียนกับอาจารย์สวยมากคนหนึ่ง บ้านแกก็จัดว่ามีฐานะ เรียนจบเมืองนอกเมืองนา ชาติตระกูลก็ดี ข่าวว่ามีผู้ชายมาขายขนมจีบแกเยอะเหมือนกัน แต่แกพูดไว้ว่าชาตินี้ไม่มีวันแต่งงานแน่ๆ แม้แต่แฟนก็ไม่อยากมี อยู่คนเดียวสบายใจดี (ทุกวันนี้แกลาออกจากราชการ ไปเปิดร้านขนมเล็กๆ ขายดิบขายดี และยังคงโสด!)

บางคนชอบถามว่า ไม่แต่งงานไม่มีลูกแล้วแก่ไปใครจะเลี้ยง ก็ตอบไปทุกทีเหมือนกันว่า ใช้เงินเลี้ยงสิคะ มีลูกแล้วแน่ใจได้ยังไงว่ามันจะเลี้ยงเราตอนแก่ ดีไม่ดี เรายังต้องเลี้ยงมันยันแก่อีกต่างหาก อาจจะดูมองโลกในแง่ร้ายไป แต่ส่วนตัวแล้วคิดว่า ถึงจะมีลูก ก็ไม่เคยคิดจะมีเพราะอยากมีคนดูแลตอนแก่เลย ชีวิตใครชีวิตมัน ลูกก็ต้องมีชีวิตของลูก จะให้มาผูกติดกับเราไปตลอดได้ยังไง และเมื่อไม่คิดจะมีลูก เราจึงไม่เดือดร้อนกับความโสดไปโดยปริยาย

เอาจริงๆ ข้อเสียของความโสดมันก็มีนะ บางทีมันก็เหงาน่ะ คือบางทีมันก็มีบางเรื่องที่เราอยากพูดกับแฟนเท่านั้นน่ะ ไปเล่าให้เพื่อนหรือพ่อแม่ฟัง มันไม่ฟินเท่าเล่าให้แฟนฟัง ซึ่งชีวิตมันมีเรื่องแบบนี้จริงๆ นะ หรือบางทีเราอยากบ่นขิงบ่นข่าไปเรื่อยน่ะ เพื่อนที่ไหนจะมานั่งฟังเราบ่นทุกวัน จริงมั้ย พ่อแม่ก็คนละวัยกันแล้ว บ่นบางเรื่องเค้าก็ไม่เข้าใจเรางี้
แต่เคยอ่านเจอนะ เค้าว่าคนโสดน่ะ ถ้าเอาชนะความเหงาได้ซะอย่างนึงแล้ว ที่เหลือก็กำไรล้วนๆ