มือผมกำลังจับมีดปลายแหลมที่เคลือบไปด้วยของเหลวสีแดง

เบื้องหน้า ร่างของเธอแน่นิ่งอยู่บนพื้น ดีนะที่ผมปูแผ่นพลาสติกรอไว้ก่อน ไม่งั้นต้องเสียเวลาขัดเลือดออกจากพื้นเป็นชั่วโมง ผมค่อนข้างแน่ใจว่าเธอตายแล้ว หันไปคว้ากระดาษทิชชู เร่งทำความสะอาดเลือดที่กระเซ็นไปตามผนัง

แต่ทันใดนั้นเอง จู่ ๆ ก็มีเสียงฝีเท้าดังจากหน้าบ้าน ผมชะงัก! หันมองออกนอกหน้าต่าง เห็นเด็กชายในชุดนักเรียน วัยประมาณ 13-14 กำลังเดินมาที่หน้าบ้าน

ผมวิ่งพรวดออกจากห้องครัว ประตูถูกเปิดเข้ามา เด็กชายคนนั้นยกมือไหว้ “สวัสดีพ่อ”

“หวัดดีลูก” ผมพยายามทำน้ำเสียงให้ปกติที่สุด “ท...ทำไมกลับเร็วล่ะ วันนี้ลูกบอกจะกลับเย็นไม่ใช่เหรอ”

“สนามบอลโดนยึดฮะ เพื่อนผมมันขี้เกียจรอก็เลยแยกกันกลับ” เด็กชายถอดรองเท้า หันมองไปรอบ ๆ “เออ แล้วแม่ล่ะ”

“แม่?” ผมชะงัก “เอ่อ...เห็นแม่เขาบอกว่าวันนี้จะกลับเย็นหน่อยน่ะ”

“อ๋อ” ลูกผมเดินไปที่ห้องครัว “วันนี้พ่อทำอะไรกินเหรอ”

“อย่านะลูก!” ผมเผลอตะโกน วิ่งเข้าไปยืนขวางหน้าห้อง

ลูกชายผมออกสีหน้าตกใจ

“พ...พ่อไม่ได้ทำอะไรหรอก” ผมรีบตั้งสติ พยายามระงับอาการตื่นตระหนก “ลูกอยากกินพิซซ่าไหมล่ะ”

“พิซซ่า” ลูกผมเผยรอยยิ้ม “เอาสิพ่อ ผมไปสั่งเลยนะ” ว่าแล้วเขาก็ดี๊ด๊าเข้าไปในห้องนั่งเล่น

เฮ้อ...ผมถอนหายใจ ทำไมมันซวยแบบนี้ ถ้าลูกผมบังเอิญมาเห็นเข้าล่ะก็ ไม่อยากจะนึกเลย

หลังจากนั้น ผมปิดประตูห้องครัว กลับไปจัดการงานที่ค้างอยู่ ใช้พลาสติกบนพื้นห่อร่างของเธอ แล้วมัดเชือกให้แน่น จากนั้นก็ไปทำความสะอาดรอบ ๆ ห้อง ต้องไม่เหลือรอยเลือดแม้แต่หยดเดียว

พอมั่นใจว่าเรียบร้อย ก็ถึงเวลาจัดการศพ

ผมยืนรอให้แน่ใจว่าไม่มีใครโผล่มา เมื่อสักครู่ลูกชายผมเพิ่งเดินไปรับพิซซ่า ตอนนี้คงกำลังนั่งกินอยู่ในห้องนั่งเล่น เวลานี้แหละ เหมาะสมที่สุด ผมยกร่างของเธอขึ้นพาดบ่า แล้วย่องออกไปข้างนอก ยัดมันไว้ในกระโปรงหลัง

ผมเดินกลับเข้าไปบอกลูก “เดี๋ยวพ่อมานะ ไปทำธุระแป๊บนึง”

ผมแล่นรถไปสู่เขตชานเมือง บริเวณนั้นมีป่าชุก อีกทั้งยังไม่มีใครผ่านไปมา พอถึงแล้วผมก็ทำการขุดหลุม จากนั้นก็นำศพของเธอลงไปฝัง เมื่อทุกอย่างเรียบร้อย ผมก็กลับออกมาจากป่า

ผมขับรถกลับมาถึงบ้านในช่วงหัวค่ำ จัดแจงเสื้อผ้าให้เรียบร้อย ต้องไม่มีเศษดินติดอยู่แม้แต่นิด เมื่อแน่ใจแล้วก็เปิดประตู ทว่า! เมื่อเดินเข้าไปในบ้านก็พบสิ่งน่าตกใจ

“พ่อ ทำไมแม่ยังไม่กลับมาอีกล่ะ” ลูกชายผมถาม สีหน้านั้นเต็มไปด้วยความกังวล

ผมทำหน้าประหลาดใจ “อ้าว จริงเหรอ พ่อนึกว่ากลับมาแล้วนะเนี่ย”

“ยังไม่กลับเลยฮะ เออ แม่ลืมโทรศัพท์ไว้ด้วยนะพ่อ เมื่อกี้ผมโทร.ไป เจอโทรศัพท์แม่อยู่ในห้อง”

“ใช่เหรอ อ่า...แม่เขาคงงานเยอะมั้ง”

“แต่ถ้ามันไม่ใช่ล่ะ” ลูกชายผมดูกังวลกว่าเดิม “ถ้ามีอันตรายเกิดขึ้นล่ะ ถ้าแม่ไปเจอไอ้ฆาตกรโรคจิตนั่น ตอนนี้แม่อาจจะถูกมันจับไปแล้วก็ได้นะ”

ลูกชายผมกระวนกระวายมาก ตัวผมเองก็ยืนนิ่ง ไม่รู้จะอธิบายอย่างไรดี แต่ในระหว่างนั้น จู่ ๆ ก็มีเสียงรถแล่นเข้ามาที่หน้าบ้าน

“แม่!” ลูกชายผมร้องลั่น วิ่งออกไปที่ประตู

ผมเดินตามไปดู ภรรยาของผมเพิ่งกลับมา ลูกชายผมดีใจไม่น้อย

“คุณไปทำอะไรมา ทำไมกลับช้าจัง” ผมถาม

เธอเดินเข้ามาในบ้าน “รถฉันเสียน่ะ โทรศัพท์ก็ลืมเอาไป โทร.หาใครไม่ได้เลย”

“โอ้โห แล้วทำยังไงล่ะ ดีนะ ไม่เจออะไรเข้า”

“นั่นสิ ตอนนั้นฉันกลัวแทบแย่ มืดก็มืด เปลี่ยวก็เปลี่ยว ดีนะไอ้โรคจิตไม่โผล่มา เมื่อไหร่ตำรวจจะจับมันได้สักทีนะ”