"ใบไม้เริ่มเปลี่ยนสีแล้วนะ"

เขาพูดคำนั้นออกมา นัยน์ตาสีน้ำทะเลคู่สวยก็ทอดมองผ่านกรอบหน้าต่างออกไปยังไม้ยืนต้นซึ่งตั้งตระหง่านเรียงรายอยู่ที่หลังบ้าน

สีสันจัดจ้าของฤดูใบไม้ร่วงฉาบทาบรรยากาศรอบกายให้พราพร่างไปด้วยสีน้ำตาลหลากเชด ไล่โทนสลับไปกับส้มและเหลือง กลาดเกลื่อนอยู่บนผืนดินแห้งผากด้วยสายฝนที่ไม่ได้ตกต้องมานานเนิ่น

มันสวย และสวยยิ่งขึ้นเมื่อเขาได้มองโทนสีเหล่านั้นสาดสะท้านผ่านม่านตาของชายอีกคน ที่กำลังเบิกจ้องทัศนียภาพดังกล่าวอย่างใจจดใจจ่อ

นายมองเห็นอะไรกันนะ ดอสส์...

คำถามเช่นว่านั้นผุดพรายขึ้นมาในห้วงคำนึง มันคือความใคร่รู้ระคนไปกับชื่นชม หรืออาจจะข้ามขั้นไปถึงความหลงใหลแล้ว สมิตตี้ ไรเกอร์ ก็ไม่แน่ใจนัก

เขารู้แต่เพียงว่าเขาหลงรักมุมมองของชายหนุ่มผู้นี้ แม้กระทั่งลูกหมามอมๆ ตัวหนึ่งก็ยังดูน่ารักและกลายเป็นสิ่งที่แสนวิเศษขึ้นมาได้เมื่อ เดสมอนด์ ดอสส์ เอื้อมมือไปประคองอุ้ม แถมยังยกขึ้นชูต่อหน้าเขาเหมือนจะขอคำยืนยันว่าเจ้าสิ่งมีชีวิตนี่มันน่าเอ็นดูสักเพียงไหน

แต่เดสมอนด์ก็ทำได้แค่ส่งยิ้มให้กับมัน ลูบหัวทักทายและเดินจากไป เพราะอพาร์ทเม้นท์ที่พวกเขาทั้งคู่พักอาศัยอยู่มีกฎว่าห้ามเลี้ยงสัตว์ ในตอนนั้น สมิตตี้ยังจำได้ดีถึงแววตาเหงาหงอยทั้งของเจ้าหมาและเจ้าคนที่เดินคอตกกลับมาถึงห้อง ระหว่างทางก็รำพึงรำพันกับตัวเองว่าความรักนั้นช่างเจ็บปวดเหลือเกิน

ดอสส์ เจ้าโง่...

คิดพลางอมยิ้มกับตัวเองเล็กน้อย หลังจากวันนั้น เขาก็เฝ้ามองพฤติกรรมลับๆ ล่อๆ ของเจ้าคนโง่ที่ใจดีและแสนซื่อซะยิ่งกว่าใครอยู่เป็นแรมเดือน ดอสส์แอบเอาขนมกับอาหารเม็ดออกไปให้ลูกหมานั่นอยู่ไม่ขาด ทั้งยังพยายามหาลังและซ่อนมันเอาไว้ในมุมที่จะไม่มีใครมารังแกมันได้

สมิตตี้มองตามกระเป๋าเป้ที่ดูจะตุงๆ ผิดไปจากเดิมแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ จริงอยู่ที่เขาไม่เคยละลาบละล้วงค้นข้าวของของคนรัก แต่การบังเอิญไปเจอถุงอาหารเม็ดที่แอบซุกอยู่ในเคาน์เตอร์ห้องครัวนั่นคือฉนวนเหตุที่ทำให้ความแตก

ดอสส์ปิดบังเอาไว้เพราะกลัวว่าจะโดนสมิตตี้เอ็ดเอา และชายหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีบลอนด์ทรายก็ไม่ได้คิดว่าตัวเองทำอะไรผิดไป

เขาดุก็ด้วยความเป็นกังวล จะอย่างไรเสีย พวกเขาก็ไม่สามารถเลี้ยงดูเจ้าลูกหมานั่นได้ แล้วถ้าเกิดมันหายไปหรือมีเหตุร้ายอะไรเกิดขึ้น สมิตตี้ก็รู้ดีว่าคนที่จะเสียใจที่สุดก็คือดอสส์

เพราะอย่างนั้นชายหนุ่มจึงต้องการให้คนรักของเขาตัดใจจากเจ้าสี่ขานั่นซะ แต่ทว่า...ดอสส์ก็คือดอสส์ ความเมตตาและความดื้อแพ่งถือเป็นหนึ่งในเอกลักษณ์ที่ยากนักจะมีใครเสมอเหมือน

และเหตุการณ์ในครั้งนั้นก็เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้สมิตตี้ตัดสินใจซื้อบ้านหลังนี้เร็วกว่ากำหนดการที่ตั้งเอาไว้ บ้านหลังเล็กที่อยู่ห่างตัวเมืองออกมาไกลโข เขายังจำสีหน้าของดอสส์ได้ดี ตอนที่เขาวางกุญแจดอกหนึ่งลงบนโต๊ะอาหารขณะนั่งทานมื้อค่ำกันอยู่

'นี่อะไร?' ความฉงนฉายชัดอยู่ในดวงตาสีน้ำตาลสวยหวานราวตากวาง

'กุญแจ'

'รู้น่า' น้ำเสียงที่เอ่ยเริ่มไต่โทนขึ้นมาเล็กน้อย 'แต่มันคือกุญแจของอะไรหรือที่ไหน นั่นต่างหากที่ฉันอยากรู้'

สมิตตี้เงยหน้าขึ้นจากจานอาหารที่ปริมาณพร่องหายไปกว่าครึ่ง รอยยิ้มอย่างคนอารมณ์ดีขยับกว้าง

'กุญแจบ้าน'

เรียวคิ้วของดอสส์ขมวดมุ่นเหมือนพยายามจับต้นชนปลาย และ...ไม่เข้าข้างตัวเองมากนัก

'บ้าน?'

'ใช่ บ้าน' ชายหนุ่มเรือนผมสีบลอนด์ทรายย้ำชัด 'บ้านของเราสองคนไง ดอสส์'

'นาย...ล้อฉันเล่น?'

'ไม่' สมิตตี้ส่ายหน้ารัวทั้งเสียงหัวเราะ คนรักของเขาทำหน้าอย่างกับว่าโลกจะแตกงั้นแหละ

มันน่าตกใจขนาดนั้นเลยหรือไง...

'ฉันพูดจริงๆ' ย้ำอีกที... 'นี่คือกุญแจบ้านของเราสองคน และเราก็สามารถย้ายเข้าไปอยู่ได้ทุกเมื่อถ้าเราพร้อม'

'เรื่องใหญ่ขนาดนี้ทำไมนายไม่เคยบอกฉัน'

ดอสส์เอ่ยท้วง มีร่องรอยแห่งความขุ่นเคืองเคลือบแฝงอยู่จางๆ

ก็ไม่แปลก...

พวกเขาเป็นทั้งคนรัก เพื่อนสนิท รูมเมท ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันมาหลายปี ผ่านพ้นทั้งช่วงเวลาที่ต้องล้มลุกคลุกคลาน เรื่อยไล่ไปจนวันที่ร้องเฮลั่นห้องด้วยความยินดี

แล้วกับเรื่องใหญ่ขนาดนี้ สมิตตี้กลับปิดบังเอาไว้ ไม่ยอมปริปากเลยแม้แต่น้อย

'ฉันแค่อยากเซอร์ไพร์สนาย' ชายหนุ่มร่างใหญ่ตอบตามตรง

'ฉันเข้าใจว่านายอยากทำให้ฉันดีใจ และฉันก็ดีใจนะ...แต่นี่มันเรื่องใหญ่มาก สมิตตี้' ดอสส์ยังคงท้วง 'อย่างน้อยๆ ฉันก็อยากให้นายปรึกษาฉันก่อน'

'อันที่จริงฉันก็วางแผนเรื่องนี้มานานมากแล้วนะ' สมิตตี้สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ 'แต่ก็นะ...มันเป็นเรื่องที่ฉันควรจะถามนายก่อนจริงๆ นั่นแหละ'

ความเงียบโรยตัวปกคลุมระหว่างบุคคลทั้งสอง สมิตตี้นิ่งงันไป สายตาก็เอาแต่จ้องอยู่กับจานกระเบื้องตรงหน้า ในขณะที่ดอสส์ก็เอาแต่มองคนรักของตน

ความคิดหลายหลากตีรวนเข้ามาในห้วงคำนึง นัยน์ตาสีน้ำตาลสลับความสนใจไปยังกุญแจดอกเล็ก เพ่งผ่านม่านเบาบางแห่งความไม่พอใจ ตรองให้ลึกลงไปถึงความปรารถนาดีที่อัดแน่นอยู่ในนั้น...

แล้วลมหายใจก็ถูกพ่นออกมาช้าๆ 'งั้นค่าผ่อนชำระบ้าน 3 งวดแรก ฉันจะเป็นคนออกทั้งหมด'

'หืม?' สมิตตี้เลิ่กคิ้วมอง

ดอสส์เพียงแต่ไหวไหล่ 'ก็นายน่าจะออกเงินค่าดาวน์บ้านไปแล้วนี่ ฉันก็จะรับผิดชอบในส่วนนี้ แบ่งกันกับนายไป'

'ไม่เป็นไร ดอสส์ เงินนี่ฉันเตรียมไว้ก็เพื่อการนี้อยู่แล้ว ฉันไม่ช็อตหรอก'

'แล้วนายไม่คิดบ้างเหรอว่าฉันเองก็เตรียมเงินไว้เพื่อการนี้เหมือนกัน'

ชายหนุ่มผมบลอนด์เอียงคอนิดหนึ่ง เมื่อไล่ความคิดตามคำพูดของอีกคนได้ทัน สมิตตี้ก็ต้องเบิกตา ส่วนดอสส์กลับส่ายหัวส่งให้แบบปลงๆ

'ฉันเพิ่งไปดูโครงการอสังหาฯ มาเมื่อ 3 วันก่อนและก็กำลังจะเอามาคุยกับนายพอดี นี่ถ้าฉันทำอะไรไม่ปรึกษาใคร ป่านนี้เราคงจะได้มีบ้าน 2 หลังกันแล้ว'

ท้ายประโยคยังไม่วายเจือมุขตลกร้ายที่เล่นเอาคนชอบเซอร์ไพร์สถึงกับส่งยิ้มแหยๆ ขัดตาทัพมาให้อย่างสำนึกรู้ในความผิด

'น่า...พรุ่งนี้ไปดูบ้านกัน'

และโชคก็เข้าข้างสมิตตี้ เพราะในวันแรกที่เดินทางมาถึง คนรักของเขาก็วิ่งขึ้นวิ่งลงระหว่างชั้นหนึ่งกับชั้นสอง ทั้งดวงตากลมโตใสแจ๋วที่ยิ่งพราวระยับราวกับเด็กน้อยเห่อของเล่นชิ้นใหม่

เสียงอุทานสะท้อนดังอยู่ในตัวอาคารที่ยังคงว่างเปล่า ปราศจากของตกแต่ง และกรุ่นคลุ้งไปด้วยคราบฝุ่นซึ่งฟุ้งกระจายเต้นระริกอยู่ในห้วงบรรยากาศ ต้อนรับการมาเยือนของเจ้าบ้านคนใหม่

'สุดยอดเลย ว๊าว ! ดูสิ สมิตตี้ หลังบ้านเราอยู่ติดกับชายป่าด้วย'

ดอสส์ป้องปากกู่ตะโกนลงมา ในขณะที่ร่างสูงใหญ่ของสมิตตี้ก้าวอาดๆ เดินขึ้นบันไดไปหาชายคนรัก

'ฉันพยายามเลือกหลังที่อยู่ใกล้ๆ กับป่ามากหน่อย จะได้ใกล้เคียงกับบรรยากาศของบ้านนายที่เวอร์จิเนีย'

คำกล่าวนั้นทำให้เจ้าของร่างสูงโปร่งถึงกับชะงักทีท่า ริมฝีปากอิ่มอ้าค้างคล้ายกับจะพูดอะไรสักอย่าง แต่น้ำเสียงกลับไม่ยอมเปล่งออกมา

'ชอบมั้ย?' สมิตตี้จึงตัดบทสนทนาเข้าสู่ประเด็นที่เขาอยากรู้ที่สุดแทน

'มันก็สวย สวยมาก แต่ว่า...' เป็นอีกครั้งที่ดอสส์ฉุกคิดบางสิ่งขึ้นมา 'ที่นี่มันอยู่ห่างจากออฟฟิศของนายมากเลยนะ'

'แล้วยังไง' ชายหนุ่มผมบลอนด์หัวเราะเบาๆ 'แค่เผื่อเวลาเพิ่มขึ้นอีกสักครึ่งชั่วโมง มันจะอะไรกันนักกันหนา'

'ไหนๆ ก็ซื้อบ้านทั้งที ฉันแค่คิดว่านายควรที่จะเลือกให้สะดวกกับตัวเองเข้าไว้'

'เหมือนกับที่นายเลือกบ้านในย่านธุรกิจแสนวุ่นวาย ใกล้กับที่ทำงานของฉัน ทั้งที่งานเขียนของนายต้องการสมาธิกับบรรยากาศสงบๆ น่ะเหรอ?'

'สมิตตี้...'

'ไม่ได้ตั้งใจจะยอกย้อนนะ คือฉันเห็นจากใบปลิวโครงการที่นายไปดูมาน่ะ' คนโดนเรียกเพียงแต่ขยับยิ้มรับ

'ไม่เอาน่า ดอสส์ ในทางกลับกัน ถ้านายเป็นฉัน ฉันก็เชื่อว่านายจะทำแบบนี้...แบบที่คิดว่าทำยังไงอีกคนถึงจะมีความสุข'

ดอสส์เพียงแต่มองตอบ ด้วยนัยน์ตาที่อ่อนแสงลงจนกลายเป็นนุ่มนวล

'เรื่องความสะดวกน่ะช่างหัวมันเถอะ แค่มีเงินกับสมองเราจะไปหาเอาเท่าไหร่ก็ได้' สมิตตี้เอื้อมมือไปรั้งตัวชายคนรักเข้ามาในอ้อมแขน

'นายยังไม่ตอบฉันเลยนะว่าชอบบ้านหลังนี้มั้ย?'

'ชอบสิ' เรียวแขนที่ค่อนข้างบอบบางกว่ายกขึ้นโอบรอบเอวสอบ ตอบรับต่ออ้อมกอดที่แสนคุ้นเคย