หนังสัญชาติฟิลิปปินส์ว่าด้วยคุณป้าลีโอนอร์ อดีตนักเขียนบทภาพยนตร์ชื่อดังที่ปัจจุบันได้หย่าร้างกับสามี อาศัยอยู่กับลูกชายหนึ่งคน และเฝ้าคิดถึงลูกชายอีกคนที่เสียชีวิตไป การเป็นนักเขียนบทภาพยนตร์ที่ครั้งหนึ่งชีวิตเคยขึ้นสู่จุดสูงสุดและแม้ตอนนี้จะไม่ได้อยู่ในจุดที่เคยมีชื่อเสียงเช่นเคยแต่ความรักที่มีต่อการทำหนังของเธอยังคงไม่มอดดับแม้ลูกชายคนเดียวที่เหลืออยู่จะไม่เห็นด้วยกับการหมกมุ่นอยู่กับหนังของเธอมากนักก็ตาม แรงขับของคุณป้าลีโอนอร์ที่มีต่อการทำหนังเห็นได้จากที่เธอนำเงินที่ลูกชายให้ไปจ่ายค่าไฟนำไปซื้อซีดีหนังเถื่อนแทน ฉากนี้ทำให้เรานึกถึงตัวเองในตอนมอต้นที่เงินส่วนใหญ่หมดไปกับค่าหนังสือ ยอมเอาเงินที่แม่ให้ไปกินข้าวไปซื้อหนังสือมานอนอ่านเล่นที่ห้อง แน่นอนว่าแม่ไม่เข้าใจ (ฮ่า) งานอดิเรกที่คนอื่นเห็นว่าเป็นสิ่งสิ้นเปลืองแต่อันที่จริงมันเป็นสิ่งที่ขับเคลื่อนการใช้ชีวิตของคนเราได้อย่างน่าประหลาด ยอมอดข้าว ยอมไม่มีไฟใช้ ยอมถูกมองอย่างไม่เข้าใจ เราคิดว่ามากกว่าความเห็นแก่ตัวคือคนเราต้องการบางสิ่งที่ขับเคลื่อนเพื่อให้ชีวิตได้เดินไปข้างหน้าต่อและเราเข้าใจคุณป้าลีโอนอร์เป็นอย่างดี
นอกเหนือจากประเด็นเรื่องความฝัน ความหวัง ความสัมพันธ์ในครอบครัวแล้ว สิ่งที่เราชอบมากจากในหนังคือการพูดถึงชนชั้นล่าง ซึ่งเป็นกลุ่มคนส่วนใหญ่ที่ได้รับผลกระทบจากการบริหารนโยบายและ การจัดการโครงสร้างของรัฐบาลฟิลิปปินส์ ดังจะเห็นได้ว่า
บริบทของหนังนั้นถูกห้อมล้อมไปด้วยชีวิตของชนชั้นล่างและแน่นอนว่าบาดแผลใหญ่ของคนกลุ่มนี้คือการได้รับผลกระทบจากสงครามยาเสพติดของรัฐบาลดูเตอร์เต ซึ่งหนังได้หยิบจุดนี้มาเล่าถึงและใช้เป็นตัวขับเคลื่อนเรื่องได้อย่างลงตัว เสมือนว่าชีวิตของคนกลุ่มนี้กับสงครามยาเสพติดของดูเตอร์เตนั้นเป็นส่วนหนึ่งส่วนใดและเป็นเนื้อเดียวกันจนไม่อาจสลัดให้หลุดพ้นได้ แสดงให้เห็นว่าการเมืองกับชีวิตเป็นเรื่องที่เกี่ยวพันกันจนเป็นการยากหากจะไม่หยิบมากล่าวถึง
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in