Shadowy : Hold

#ฟิคเงาลอย

MiGun

The.k 21-12 aka PPPlus19

กลิ่นฝน

.

ความมืด

.

และแสงจันทร์ที่วาดผ่านกระจกบานใสตลอดแนวทางเดิน

เสียงฟ้าร้องหนึ่งครั้งพร้อมกับทางเดินสว่างวาบอีกครั้ง ไฟดับตั้งแต่สิบห้านาทีก่อนจนถึงตอนนี้

ยินเสียงแม่บ้านและพ่อบ้านที่เถียงกันเรื่องไฟฟ้าคลอไปกับเสียงนาฬิกาหลังใหญ่ที่เก่าแก่ตกทอดมาตั้งแต่สมัยบรรพบุรุษ

ครอบครัวเศรษฐีที่ดินมากมาย คนใช้ที่อาจจะมีมากกว่าคนในบ้านด้วยซ้ำ

เป็นบ้านหลังใหญ่

ที่ไร้ซึ่งความอบอุ่น

เจ้าของบ้านไปทำงานต่างประเทศทิ้งลูกชายไว้ดูแลกิจการที่เกาหลีกับบรรดาญาติที่พร้อมจะฮุบสมบัติตลอดเวลา

ซง มินโฮไม่เคยคิดว่าตัวเองจะไว้ใจใครได้ นอกจากน้องสาวแท้ๆ ที่หนีออกจากบ้านไปเพื่อหาประสบการณ์ที่แตกต่าง แต่ก็มีบ้างที่จะติดต่อมาเพื่อให้รู้ความเป็นไป

และ ทายาทตัวน้อยที่เขาเดินตามหามาตั้งแต่หัวค่ำ

“น้องกอน”

เสียงดังก้องเข้าไปในห้องที่เล็กที่สุดในบ้าน

บางครั้งเขาก็คิดว่าห้องนี้เล็กกว่าห้องคนใช้ด้วยซ้ำ

ถึงอย่างนั้นก็ใหญ่พอที่จะเคยเป็นห้องนอนของสามคนแม่ลูก

ใช่

ก็แค่เคย

“ครับ ?”

“มาทำอะไรตรงนี้คนเดียว”

ไม่ตอบแต่มองไปยังนอกหน้าต่าง

ห้องว่างๆ โล่งๆที่เคยมีเตียง มีโต๊ะ และมีคนสามคนอยู่

เจ้าตัวเล็กมองออกไปยังนอกหน้าต่างอย่างเหม่อลอยแววตาที่เคยสดใส เศร้าหมองลงตั้งแต่ตอนไหน เขาไม่ทันได้สังเกต

อาจเพราะมัวยุ่งกับกิจการ

จนลืมเยียวยาความรู้สึกของเด็กชายอายุสิบขวบตรงหน้า

“น้องกอนครับ...ได้ยินไหมครับ ?” เด็กน้อยหันมามองอีกครั้งก่อนจะก้มหน้าลง

เขาทรุดตัวลงนั่งข้างๆเจ้าเด็กตัวเล็ก ลูบหัวนั้นอย่างเบามือ เด็กน้อยหลับตารับความรู้สึกนั้น

“กลับห้องกันนะครับดึกแล้ว”

ผงกหัวเล็กน้อยก่อนจะถูกอุ้มหัวทุยๆ ซุกไปที่ไหล่กว้าง กอดคอและหลับตาลง

ซงมินโฮ รู้วิธีที่จะทำให้คนในอ้อมกอดหลับได้โดยไม่มีคิ้วที่ผูกกันจนเป็นปมแน่น

“คุณอา”

“ครับ”

“มันเป็นไปได้เลยหรอครับ”

“อะไรหรอครับตัวเล็ก”

“ที่คุณป๊าจะกลับมาหาน้องกอน”

เสียงสั่นๆที่ถามวนไปวนมาอยู่ในความคิดของเขาตั้งแต่เดินออกจากห้องนั้นจนไปถึงห้องของเขาเอง

ห้องนอนที่เคยเป็นห้องส่วนตัวของเด็กคนนี้กลายเป็นเพียงห้องร้างคน และห้องที่เคยเป็นห้องของซง มินโฮคนเดียว ตอนนี้กลับมีสอง

‘น้องกอนไม่อยากนอนคนเดียว’

‘น้องกอนขอไปนอนห้องคุณอาได้มั้ย’

ตั้งแต่นั้นมาเตียงขนาดคิงไซส์ที่เขาเคยคิดว่าการได้นอนคนเดียวนั้นช่างสบาย ตอนนี้เขาคิดว่ามันกว้างไป สำหรับการกอดใครซักคน

กว้างจนกลัวว่าจะเผลอทำคนในอ้อมแขนหลุดออกไป

‘น้องกอนไม่ต้องคิดมาก’

‘อาจะกอดน้องกอนเองนะครับ’

‘อยู่กับอาน้องกอนจะปลอดภัย’

มันเป็นสัญญาใจ

ตั้งแต่วันนั้น จนถึงวันนี้

และ

ตลอดไป

Fin