ห้าวัน 

สิบวัน 

สามเดือน 

หนึ่งปี

ชาร์ลีไม่รู้เลยว่าตัวเองถูกขังไว้ที่นี่นานเท่าไหร่แล้ว 

หลังความพยายามหนีมานับไม่ถ้วน ชาร์ลีก็เลิกนับมันไปแล้ว

น่าแปลกที่คุกแห่งนี้ไม่มีแม้แต่ลูกกรงด้วยซ้ำแต่เขากลับไม่เคยหนีมันพ้นเลย

ฝ่ามือของเด็กหนุ่มกวาดเอาฝ้าไอน้ำบนกระจกออก มองสภาพของตัวเองที่อิดโรยราวกับแก่ลงไปเกือบสิบปี เรือนผมสีสตรอเบอร์รี่บลอนด์ซีดกระด้างแซมด้วยหงอกขาว ดวงตาสีฟ้าเทาที่สูญเสียไฟในการใช้ชีวิตอยู่กำลังจ้องกลับมา

ยิ่งหนีก็ยิ่งได้รับแผล 

ยิ่งขัดขืนก็ยิ่งถูกลงโทษ

ร่องรอยมากมายบนลำคอไล่ลงไปยังใต้ร่มผ้า สภาพของเขาเหมือนเหยื่อลักพาตัวทั้งหลายที่เคยอ่านในข่าวซึ่งกว่าจะมีใครสักคนหาพวกเธอพบและช่วยเหลือ สภาพจิตใจพวกเธอก็แหลกสลายไม่มีชิ้นดีไปแล้ว

บางทีสุดท้ายชาร์ลีอาจจะลงเอยแบบนั้น 

จะไม่มีใครตามหาเขา

จะไม่มีใครช่วยเขาออกไปจากคุกแห่งนี้

ฉับพลัน ฝ่ามือกร้านคู่หนึ่งก็สอดเข้ามาโอบกอดเขาจากข้างหลังก่อนไล่ปลายนิ้วปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของเด็กหนุ่มออกทีละเม็ด ปลายจมูกคมแนบไปกับต้นคอ สูดกลิ่นอายของเหยื่ออย่างรื่นรมย์

"ชาร์ลี โอ ชาร์ลี–"

ริมฝีปากแต้มรอยยิ้มของฆาตกรกระซิบเรียกชื่อเขาอย่างลุ่มหลง แต่สำหรับชาร์ลี น้ำเสียงนั้นน่ารังเกียจ ปลุกกระตุ้นความทรงจำที่อยากลืมแล่นผ่านดวงตาชวนหายใจไม่ออก

ชาร์ลีเม้มริมฝีปากแน่น หลับตาลง ไม่ขัดขืนต่อสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นอีกต่อไป

ปลอกคอสุนัขสีดำที่สลักชื่อของเขาไว้คือเครื่องย้ำเตือนว่าเขาไม่มีวันหนีมันพ้น

สิ่งใดที่กำลังเกิดในคุก คนนอกไม่มีทางรู้ได้เลย.