วันนี้ร้องไห้คนเดียวอีกแล้ว
ร้องไห้คนเดียว
เสียใจคนเดียว
ปลอบใจตัวเองคนเดียว
อยู่แบบนี้มาหลายปีแล้ว
ไม่กล้าเล่าให้ใครฟังเลย
พึ่งรู้ตัวว่าเป็นคนปิดกั้นตัวเองเก่ง ไม่ค่อยเปิดใจให้ใคร โลกส่วนตัวสูง
ก็หลังจากอายุยี่สิบสองเนี่ยแหละ
เสกสรรค์ปั้นหน้ายิ้มเก่ง คุยเก่ง แต่ก็แค่เฉพาะเวลาทำงาน
กลับมาบ้านทีไร ก็หงอยทุกที
วันๆนึงเจอคนเยอะมาก ต้องคุยงานกับหลายฝ่ายสุดๆ
ด้วยบุคลิกที่ดูเป็นคนยอมคน โดนกดง่าย
ใครๆก็ใช้แต่เรา
เรียกหาแต่เรา
จนหมดวัน แทบไม่เหลือพลังงานจะไปสนทนากับใครที่ไหนอีกเลย
เศร้าเนอะ
พยายามทำงานเต็มที่ ให้ใจเต็มร้อย
แต่ผลลัพธ์ที่ผ่านมาหลายปี
กลับเป็นศูนย์
โดนคนเขาเหยียบหัว
โดนคนเขาเสียดสี
แม้กระทั่งความเคารพนบน้อมตามประสาเพื่อนร่วมงานธรรมดายังไม่มี
ไร้ประโยชน์จริงๆ
เสียทีที่เกิดเป็นลูกพ่อกับแม่
แม้แต่แรงจะเถียงคน
ยังไม่มีเลย
พอโดนกดดันมากๆเข้า เก็บสะสมมานาน
สุดท้ายก็เป็นแค่คนกระจอก ทนไม่ไหว
ต้องมานั่งหลบมุมร้องไห้คนเดียว
ขนาดจะโทรไประบายกับเพื่อน
ยังวางสายก่อนจะร้องไห้เลย
ขี้ขลาดแค่ไหน
ไม่กล้าให้ใครรู้ตอนอ่อนแอ
ทักไลน์เพื่อนไป แต่ก็ไม่กล้าเล่าความจริง
ได้แต่เฉไฉ คุยเรื่องอื่นไป กลบเกลื่อนความรู้สึก
จะทนได้อีกนานแค่ไหนกันเชียว
แต่ก็ทนมาได้ตั้งหลายปีน่ะนะ
เก่งก็แค่ตรงนี้แหละ
ความอดทนสูงจัง
สุดท้าย
เลยได้แต่นั่งร้องไห้คนเดียว
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in