มีหลายครั้งที่ผมเผลอตัวนึกถึงใครบางคนอยู่บ่อย ๆ 

แต่ที่พอจะจำได้คงเป็นวันปกติวันหนึ่งของกลางเดือนเมษา 

กับตัวเขาที่ใช้ชีวิตจนเวลาเคลื่อนผ่านไปโดยที่ยังเหมือนเดิม 

ยังคงใช้ชีวิตเรื่อยเปื่อยเช่นเคย เพิ่มเติมคือไม่มีอะไรพิ​เศษ

ㅡ หรืออาจจะมี




" ㅡ คุณ " 


"ว่าไงคะ" 



คนปลายสายไม่ได้ตอบอะไรกลับมาคล้ายกับอยากจะแกล้งกัน ได้ยินเพียงแต่พลิกตัวของอีกคน

กับเสียงหาวเล็ก ๆ ที่ฟังดูแล้วง่วงเต็มทน 

"ไม่มีอะไรค่ะ อยากเรียกเฉย ๆ"

ลมเย็น ๆ ในเวลาแบบนี้ค่อนข้างทำให้รู้สึกสบายใจไม่มากก็น้อย เพราะถ้าต้องให้ไปเทียบกับเวลาตอนกลางวันแล้ว เขาชอบแบบนี้มากกว่าเยอะ 

"สูบบุหรี่อยู่เหรอคะ" 

"รู้ได้ไงเนี่ย" แอบคิดว่าคนคนนี้ชักจะรู้เรื่องเขาดีเกินไปหน่อยแล้ว

"รู้แหละ ก็เขาติดจะตาย" อีกคนพูดติดตลกอย่างคนอารมณ์ดี ส่วนผมทำนิสัยเสียเหมือนอย่างเคยที่ปล่อยให้บทสนทนาเงียบหายไปอีกครั้ง เพราะเขาเองก็ไม่รู้ว่าควรจะชวนอีกฝ่ายพูดคุยอะไรดีในคืนนี้ ทั้งที่ก็คุยกันมาจะครบเดือนแล้ว

และคงเป็นตอนนั้นเองที่เผลอได้ยินเสียงของใครบางคนในความทรงจำอีกครั้ง เสียงที่เคยบอกให้เพลามันลงหน่อย เลิกสูบบุหรี่ได้แล้วของคนที่ดูเหมือนจะเป็นห่วงกัน คนที่คอยพร่ำบอกให้ดูแลตัวเอง

แต่มันก็เท่านั้น

ก็แค่นึกถึง นึกถึงเหมือนเคย ไม่มีอะไรเปลี่ยน

เขาถอนหายใจออกมาเบา ๆ ครั้งหนึ่ง

ก่อนจะเหลือบมองท้องฟ้ายามค่ำคืนอีกครั้ง

คืนนี้คงเหมือนทุกคืนที่ผ่านมา

ให้มันเป็นแค่ช่วงเวลาหนึ่งในกลางเดือนเมษา