Kang DANIEL X Lee WOOJIN

ตอนนี้เป็นเวลาพัก และคิมฮยอนบินก็กำลังนั่งกดโทรศัพท์มือถือยุกยิกอยู่ภายในห้องซ้อมก็แค่เช็กเรทติ้งนิดเดียวเองน่า – ฮยอนบินคิด เพราะ หลังจากวันแข่งขันกรุ้ปแบทเทิล ก็ดูเหมือนว่าอันดับความนิยมของหลายๆคนก็ดูจะเปลี่ยนแปลงไปอย่างเห็นได้ชัดจากที่ไม่มีใครรู้จัก ก็มีคนพูดถึงมากขึ้น

“ โอ๊ะ! “ คิมฮยอนบินเอามือไปสะกิดตัวพี่ชายผมชมพูข้างๆตัวเองอย่างแรงให้เลิกเล่นเกมในมือแล้วมาสนใจเขาก่อน  “ พี่เห็นที่เขาพูดถึงกันไหม เขาบอกว่ามีตอนที่รายการตัดให้พี่เชียร์น้องอูจินด้วยอ่ะโคตรตลกเลย พี่จะไปอยู่ในห้องนั้นได้ไง พี่ต้องออกไปเตรียมตัวกับพวกผมดิ ฮ่าๆ ”

คังแดเนียลเจ้าของผมสีชมพูรับกับใบหน้าหล่อเหลาได้อย่างดีเงยหน้าขึ้นมาจากหน้าจอโทรศัพท์ของตัวเองหลังจากที่เล่นเกมจบไปหนึ่งตาแล้วยิ้มออกมาบางๆ “พวกนี้อยากตัดต่ออะไรมันก็ทำได้ทั้งนั้นแหละ”แดเนียลยังคงยกไหล่อย่างไม่ยี่หระ

“ก็ตัดต่อเอาใจกระแสแดจินของพี่ไง โผล่มาไม่กี่ตอนก็คาบเอาน้องหมีสุดน่ารักของรายการไปกินแล้วอ่ะ” ฮยอนบินกล่าวพร้อมส่งสายตาหยอกล้อไปให้คนเป็นพี่คังแดเนียลก็ได้แต่หลบสายตาคนเป็นน้องลงไปเล่นเกมต่อ

                “อ้าวพี่ซองอู สวัสดีฮะ มาพอดีเลย นี่พี่เห็นข่าวนี้ยังๆ” คังแดเนียลมองคนข้างๆที่วิ่งไปหาพี่ซองอูอย่างกระตีรือร้นเหมือนกันเด็กเล็กๆทั้งที่ตัวก็โตจะแย่แล้วแท้ๆ  เขาก็ได้แต่ขำกับพฤติกรรมรุ่นน้องอยู่ในใจ

                “นี่ๆกระแสแดจินนี่ดังใหญ่แล้วนะครับถึงขั้นรายการตัดต่อเอาพี่แดเนียลเข้าไปไว้ในห้องนั้นเลยอ่ะ ทั้งที่จริงๆแล้วพี่แดเนียลไม่ได้อยู่ในนั้นซะหน่อย”คังแดเนียลยังคงก้มหน้าเล่นเกมส์พร้อมรอยยิ้มและแอบฟังน้องของเขาที่โม้เสียงเจื้อยแจ้วอยู่ใกล้ๆ  มันจะตื่นเต้นอะไรขนาดนั้น – เขาคิด

                แต่แล้วมือที่เล่นเกมอยู่ก็ต้องสะดุดลง“อ๋อ.. แปลว่าที่ตอนนั้นหายไปแล้วมาเตรียมช้านี่คือไม่ได้ไปเข้าห้องน้ำใช่มั้ย..”คิมแดเนียลเห็นปลายเท้าสองคู่ที่ก้าวเข้ามาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเขาและเมื่อปรายตามองขึ้นไปก็ได้สบกับสายตาอันแสนคาดคั้นจากทั้งสองคน เขาก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากยิ้มแหยๆส่งให้ไป

                “นี่พี่แอบไปเฝ้าเด็กหรอ!”

                “โอ้ยเบาๆก็ได้ฮยอนบิน ตะโกนทำไมเล่า”

                “แปลว่าเขาก็แค่ตัดต่อตามความจริงแต่พี่ก็แค่แอบไปอยู่ตรงนั้นอ่ะนะ”

                “เออ” แดเนียลตอบอย่างเริ่มรำคาญจะมาซักอะไรกันเยอะแยะเล่า เจ้าตัวป่วนนี่

                “แหม จะไปเฝ้าเด็กหรอพี่กลัวเด็กหายงี้ เอ๊ะ หรือว่าไปอวยเด็ก กลัวไม่มีคนอวยงี้หรอใครๆเขาก็อวยกันทั้งนั้นอ่ะ ไม่ต้องพึ่งพี่หรอก”ฮยอนบินยังคงลอยหน้าลอยตาพูดต่อไปให้เขาหนวกหูเล่น

                “ไม่ได้ไปเฝ้า ก็ไปให้กำลังใจอูจินเฉยๆ”

                เอี๊ยด...

            เสียงเสียดสีของพื้นรองเท้ากับพื้นห้องซ้อมเป็นสัญญาณว่ามีคนหยุดการเคลื่อนไหวอย่างกะทันหัน ทั้งสามคนจึงหันไปมองยังที่มาของเสียงพร้อมกันเป็นอูจินที่ยืนจับที่จับประตูค้างไว้พี้อมกับใบหน้าแดงก่ำ

                “เฮ้ยอูจินเป็นอะไร ทำไมหน้าแด—“ ยังไม่ทันจบประโยคของพี่ซองอูดีทันทีที่อูจินสบตากับเขา เจ้าตัวเล็กก็พึมพำว่าเปล่าครับ แล้วก็ก้มหน้างุดวิ่งออกจากห้องซ้อมไปเลยอ่า.. นี่เขาทำอะไรผิดหรือเปล่านะ

                “พี่ว่าอูจินจะได้ยินไหมอ่ะ” ฮยอนบินหันมาถามพวกเขา

                “ได้ยินแหละมั้งไม่งั้นคงไม่ออกอาการขนาดนั้น หึ” พี่ซองอูยิ้มมุมปากเป็นเชิงล้อเลียนและเอาศอกมากระทุ้งเจ้าตัวหัวสีชมพูที่กลับไปเอาแต่ก้มหน้างุดเล่นเกมอยู่ข้างๆ

 ---------------------------

“ปล่อยให้คิดว่าโดนตัดต่อมาตั้งนาน ที่แท้ก็เข้ามาดูเองหรอเนี่ยไอ้พี่หมีเอ้ย”

ลีอูจินที่เอาแต่ยิ้มตลอดทางเดินกลับห้องพักคิดกับตัวเอง

------ END ------

            เหตุเกิดจากความขี้ชิปของเราค่ะ ;-; เมื่อเอ็มเน็ตสร้างเรือมาให้เราขนาดนี้แล้ว เราจะไม่ปล่อยให้เรือร่มค่ะ ฮรึก มาแจวเรือไปด้วยกันนะคะ

ปล. ไม่มีความสมจริงอะไรหรอกค่ะ มันขี้ชิปเฉยๆ 555555555

*แนบคลิปจ้าปัญหา*

เข้าไปพูดคุยกันได้ที่ #montageแดจิน หรือ @moon_efect นะคะ 

พบกันใหม่เมื่อเรือต้องการเราค่ะ :)