ในฐานะที่ติดตามอ่านงานของคุณน้องน้ำ (แน่ล่ะ-  คุณไรท์เค้าอายุน้อยกว่าดิฉันเยอะ ฮ่าๆ)  เราติดตามอ่านงานของคุณไรท์มาตั้งแต่ "จ๊อบที่ห้าของจีฮุน"แล้ว เห็น "น้ำดี"   และ สไตล์ "Less is more"  ที่สามารถดึงคนอ่านได้ชะงัด  ตอนนั้นก็นึกในใจนะว่า โอ๊ย! ตายแล้ว ในจอยลดามีคนเขียนเก่งๆแบบนี้ด้วยเหรอเนี่ย (ไม่ใช่ว่าคนอื่นเขียนไม่ดี แต่เราชอบสไตล์นี้)

เย็นวันหนึ่งขณะไถเจ้าจอยไปเรื่อยๆ รอลุ้นตอนจบของพี่แฟนกับน้องอ้วนอย่างใจจดใจจ่ออยู่ ก็เจอว่าคุณไรท์เค้าเปิดอีกเรื่อง  "องฮุนปีที่เจ็ด"เซอร์ไพรส์ ~~~ รีบกดอ่านแทบไม่ทัน และพอกลับถึงบ้านก็มาอ่านซ้ำอีกครั้ง (หน่วงกันตั้งแต่ตอนแรกเลย TT)  จากวันแรกที่คุณไรท์อัพมาถึงวันนี้ที่ยอด      จอยถึงหลัก 200 กว่าล้าน แฟนคลับยุคแรกเริ่มอย่างเรา (สถาปนาตัวเองซะเลย) น้ำตาจะไหล เหมือนป๊าเล็กเห็นซอนโฮเตะลูกบอลเข้าโกลยังไงยังงั้น

เราอ่านจอยไม่เยอะเท่าไหร่ (ในคลังมีประมาณ 10 เรื่อง) เวลาจะเลือกอ่านก็ต้องเลือกคู่ที่เราชิปหลักๆก็องฮุน กับ แดนฮุน เอ็นดู 3 คนนี้ แล้วก็ต้องดู "หน้าหนัง" ด้วยว่าจะเป็นแนวไหน ก่อนจะไปร่ายถึงองฮุนปีที่เจ็ด ของเม้าท์ถึงจ๊อบที่ห้าของจีฮุนนิดนึงว่า ประทับใจและรักไม่แพ้กันเลย รักพี่แฟนกับน้องอ้วน มาก แต่ถ้าพูดถึงอิมแพ็คของเรื่อง ปฏิเสธไม่ได้ว่าเรื่องหลังนั้นรุนแรงและจับใจ(ในระดับแมส)มากกว่า

ตั้งใจจะเขียนคอนเมนต์ยาวๆถึงเรื่องนี้มานานแล้ว แต่ก็คิดว่ารอให้จบก่อนดีกว่าค่อยร่ายทีเดียว         และแล้วตอนจบก็มาถึง  เราเพิ่งปิดเจ้าแอพสีชมพูจอยลดาลงเมื่อกี๊ และเมนต์ไปสั้นๆในแอพนั้นว่า            รักเรื่องนี้มาก ก่อนจะตัดสินใจเปิดคอมพ์มาบันทึกถึงไว้เป็นอนุสรณ์ความรู้สึกของการอ่านจอยดีๆ

ตอนจบเราร้องไห้ไหม - ร้องค่ะแต่ไม่เยอะ คือไหลออกมาเงียบๆด้วยความปลื้มใจที่ไรท์ตัดสินใจให้จบแบบนี้ ก่อนจะอ่านตอนจบ เราคิดว่าไรท์ไม่น่าให้จีฮุนตาย เราว่าเส้นเรื่องมันไม่น่าเป็นแบบนั้น ไรท์น่าจะวางให้อุบัติเหตุครั้งนี้เป็นการแก้ปมของตัวละครป๊าใหญ่จากอุบัติเหตุครั้งแรกของป๊าเล็ก    และก็เป็นอย่างนั้นจริงๆค่ะ อ่านจบด้วยความปลื้มปริ่มใจ :)

พูดในแง่เนื้อหาและสไตล์ จอยเรื่องนี้พูดถึงความสัมพันธ์ของคู่รักที่ "พังไปแล้ว" แล้วค่อย "เล่นและเล่า" ว่าสาเหตุที่มันพังเพราะอะไร พูดง่ายๆนะ ตอนที่เราอ่านจอยลดาแรกๆ เราไม่ได้คาดหวังเลยว่าจะเจองานที่เล่นประเด็นนี้  จำได้ว่าไรท์เคยอัพในทวิตว่าแนวที่ไม่ถนัด คือ ฟิคที่มีตัวละครเยอะๆ และฟิคตลก  ในจอยเรื่องนี้เราเลยจะเห็นตัวละครไม่เยอะ บทสนทนาไม่เฟ้อแต่มาถูกจังหวะตลอด แต่ว่ามันก็มีส่วนที่ตลกนะคุณไรท์ !  โดยเฉพาะบทคุณมินฮยอนแฟนหนุ่มคนกากที่ล้มบ่อยๆ 555

ถ้าถามเราว่าใน 19 ตอนแชต และ 1 ตอนบรรยาย เราชอบตอนไหนที่สุด  แน่ละตอนบรรยายนี่ต้องชอบมากๆอยู่แล้ว แต่ในตอนแชตลองมานั่งคิดดู ตอบเลยค่ะว่าคือ ตอนที่ 6 วันที่ไม่มีเรา เป็นตอนที่ป๊าใหญ่ไปทำงานต่างจังหวัดแล้วต้องแยกกันอยู่กับป๊าเล็ก 2 วัน เราชอบความหน่วง ชอบตอนท้ายของตอนที่ป๊าใหญ่กินเบียร์แล้วก็พูดอะไรออกไปในค่ำคืนเหงาๆ ในห้องเศร้าๆ กับการเมา(หลอกๆมั้ง)   คือ...เป็นฉากที่เจ็บแปลบๆยังไงไม่รู้  (ตอนนี้เราอ่านไป 3 รอบ ชอบมากๆ ยิ่งบทสนทนาช่วงท้าย น้ำตาไหลเป็น       สายธาร)

เวลาอ่านคอมเมนต์ในแฮชแท็ก เรามักจะเจอคำซ้ำๆว่า จอยเรื่องนี้กำลังนำเสนอความสัมพันธ์แบบผู้ใหญ่   อนุมานได้ว่า คนอ่านจอยส่วนใหญ่เด็ก? 5555 เราว่าก็น่าจะใช่ในส่วนหนึ่งแหละ  เคยมีคน ask มาถามคุณไรท์ว่า  ไรท์แต่งแบบนี้ได้จะต้องผ่านอะไรในชีวิตมาอย่างแสนสาหัสใช่ไหม แล้วคุณไรท์ก็บอกว่า ก็เอามาจากชีวิตของคนรู้จัก  จำได้ตอนนั้นเราอ่าน โคตรเอ็นดูเจ้าของคำถามนี้เลย  นี่แหละนักเขียนเก่งๆ เค้าไม่จำเป็นจะต้องมีชีวิตหรือผ่านประสบการณ์แบบในฟิคมาโดยตรง ความเจ๋งคือ การเล่าเรื่องที่เอามาจากประสบการณ์เทียมบ้างล่ะ จริงบ้างล่ะ แล้วเอามาผสมผสานเป็นเรื่องเล่าที่ให้ "ความรู้สึกจริง" จนคนอ่านอินเป็นบ้าเป็นบอ (อย่างเรา)

แล้วถ้าผู้ใหญ่อย่างเราอ่านล่ะ?  เราเคยตั้งคำถามกับตัวเองว่า เออว่ะ มันก็จริงแหละ ก็เป็นการนำเสนอความสัมพันธ์ในรูปแบบผู้ใหญ่ที่อาจจะพูดถึงการสร้างเนื้อสร้างตัว ทำเพื่อครอบครัวจนไม่มีเวลา การไม่หันหน้าคุยกัน แถมมีประเด็นเรื่อง gender อีก  แต่สำหรับเรา เราชอบเรื่องการเล่นรายละเอียดของคุณไรท์ การไม่ทิ้งพล็อตและสาระสำคัญที่ต้องการจะเน้นในแต่ละตอน  เทคนิคอีกอย่างของไรท์ที่ชอบคือ การสร้าง "คู่ตรงข้าม" อย่าง ฮวังมินฮยอนกับจินยอง มาแทรก คู่นี้ช่วยผ่อนความหน่วงของเรื่อง และเป็นคู่ที่เอามาแสดงให้เห็นว่าความสัมพันธ์ของคู่รักที่มีรายละเอียดต่างออกไปจากป๊าเล็กป๊าใหญ่ หลายครั้งที่คู่นี้เอาความสัมพันธ์ของคู่นั้นมาเป็น "บทเรียน"

เอาล่ะ ร่ายมาซะเยอะ จริงๆอยากจะบอกว่ารักองฮุนปีที่เจ็ดมากค่ะ  ครั้งหนึ่งเราเคยเขียนในไดอารี่ของตัวเองจั่วหัวว่า "เคยหลงรักใครผ่านตัวหนังสือไหม?"ใช่ค่ะ เราหลงรักคุณไรท์เข้าเสียแล้วล่ะ ถ้ามีโอกาสเจอตัวจริง (บอกในไดอารี่ว่าอยากกอดซักครั้ง 55 )  อยากจะบอกว่า ขอบคุณนะคะที่สร้างงานดีๆแบบนี้มาให้อ่านกัน คุณเป็นคนหนึ่งเลยนะที่เข้ามายกมาตรฐานงานเขียนในจอยลดา และคุณก็เป็นคนหนึ่งที่สร้างพลังบวกให้คนอ่าน 

      นกขมิ้น
0.22 น. 18 มีนาคม 2561
ณ ห้องนอนที่อุณหภูมิ 26 องศาเซลเซียสและไฟ 2 ดวงที่เปิดส่องสว่าง