ทุกอย่างแห้งเหือดเหมือนทะเลทราย

ไม่มีเสียงของฝนแทนที่เสียงคอมเพรสเซอร์แอร์เก่าๆ ไร้หยดน้ำเกาะบนกระจก และท้องฟ้าไม่ได้มืดครึ้มเหมือนอย่างที่นักข่าวคนนั้นบอกเอาไว้ในข่าวพยากรณ์อากาศเมื่อเช้า

นอกจากการพยายามเขียนเพลง ฉันก็ใช้เวลาทั้งบ่ายไปกับการรอคอยพายุฝนที่จะใกล้เข้ามาเพื่อหวังว่าจะได้แรงบันดาลใจอะไรสักอย่าง และมองเขาที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามพลิกหน้ากระดาษของหนังสือเล่มหนาไปครั้งแล้วครั้งเล่า 

ไม่มีบทสนทนาระหว่างเรา

ก่อนที่เขายอมเงยหน้าจากหนังสือเล่มนั้นหลังจากจดจ่ออยู่กับมันมาเป็นเวลานาน คว้ามือฉันไปจูบเบาๆ สองสามครั้ง ส่งยิ้มให้ฉันเหมือนที่เขาชอบทำ ให้กำลังใจระหว่างที่ฉันเริ่มรู้สึกเหนื่อยล้าจากการพยายามที่จะเขียนเพลงให้เสร็จ

นับหนึ่งถึงสามในใจ

ให้ตายสิ!

"ลิซ่าคะ" ฉันเรียกชื่อเขา ในตอนที่เขาพึ่งก้มหน้าลงไปอ่านหนังสือเล่มหนาได้ไม่นาน

"คะ"

"ที่เคยบอกว่าช่วงเวลาที่ชอบที่สุดคือตอนนั่งมองพระอาทิตย์ตกดินไปพร้อมกับเธอ" ฉันทิ้งช่วงเวลาเนิ่นนาน มากพอที่จะรู้สึกได้ว่าเขาที่อยู่ตรงหน้าตั้งใจฟังเธอมากกว่าครั้งไหน "และฉันคิดว่ามันเป็นแบบนั้นมาตลอดเลย"

"..."

"จนเมื่อไม่นานมานี้ ฉันคิดว่าจริงๆ แล้วอาจไม่ใช่แบบนั้น .. ไม่ใช่แค่ช่วงเวลาที่พระอาทิตย์ตก แต่ฉันชอบทุกเวลาที่เราอยู่ด้วยกันมากกว่า"

"นั่นถือว่าประโยคบอกรักมั้ยคะ" เขาย้อนถาม 

และฉันยิ้มให้เขาเท่าที่ฉันจะยิ้มให้ใครสักคนได้เพื่อแทนคำตอบทั้งหมด