------------ ชื่อเรื่องได้มาจากตอนที่เราฟังเพลง Miss Summer ของ temp. นี่แหละ เป็นเพลงที่น่ารักมาก เกี่ยวกับนางงามประจำฤดูร้อนที่อยู่ในจินตนาการ สวยงามจนทำให้ใจสั่นได้แม้อยู่ใกล้ๆ --------------------
คุยกันได้ที่ #มิสซัมเมอร์ นะจ๊ะ
อันนี้เป็นเพลย์ลิสต์สำหรับเรื่องนี้เลย
คาร่าหงุดหงิดกับชุดกระโปรงฟูฟ่องจนตัดสินที่จะหยิบชุดสูทสีเทามาสวมแทน
.
.
.
วันนี้เป็นวันพรอมของลีน่า คาร่าที่ไม่เคยไปงานพรอมก็เริ่มที่จะลนลาน เพราะเธอไม่รู้ว่าต้องทำอะไรบ้าง โดยเฉพาะเมื่อเธอนั้นได้ย่างกรายเข้าไปในบ้านลูเธอร์ คาร่ากังวลสุดๆ จนเกือบถอดใจที่จะไม่ไปงานพรอมเสียแล้ว แต่แม่พระมาโปรด พี่อเล็กซ์ของเธอก็ช่วยปลอบคาร่าอยู่นาน อันที่จริงพี่อเล็กซ์เขาก็ช่วยเตรียมชุดสวยๆ เอาไว้ให้คาร่าสำหรับแต่งตัวไปงานพรอมไว้ในห้องแต่งตัว พร้อมกับเผื่อชุดสูทพอดีตัวของคาร่าที่เคยตัดเอาไว้สำหรับงานโรงเรียนเมื่อคราวก่อนไว้เป็นตัวเลือกสำรองให้เธอ เพราะอเล็กซ์รู้ว่าคาร่าไม่ชอบสวมชุดราตรีรุ่มร่ามแบบนี้
“พี่อเล็กซ์ เอาตัวไหนดี” สาวเจ้าเริ่มจะงอแงอีกครั้งหลังจากที่อเล็กซ์ปลอบไปเสียครึ่งวัน
“เอาตัวนี้กับตัวนี้ไปลองก่อนมั้ย” อเล็กซ์หยิบชุดราตรียาวสองตัวออกมาให้คาร่าเอาไปลอง คาร่ารับไปแต่โดยดี แต่ก็พบว่ามันไม่สบายตัวเอาเสียเลย
“พี่อเล็กซ์ มันใส่ได้นะ แต่ไม่สบายตัวเลยอะ” คาร่ายังคงงอแงใส่อเล็กซ์อยู่เหมือนเดิม “มีตัวอื่นอีกมั้ย”“เอาตัวนี้มั้ย” อเล็กซ์หยิบชุดสูทสีเทาสำหรับงานพรอมของเธอเมื่อสามปีก่อนออกมาให้คาร่า
“พี่ยังเก็บไว้อยู่อีกหรอ! เยี่ยมไปเลย!” คาร่าพูดอย่างตื่นเต้นก่อนจะวิ่งทั้งชุดราตรีไปหาอเล็กซ์แล้วหอมแก้มฟอดใหญ่ “พี่น่าจะบอกตั้งแต่แรกว่าพี่เก็บชุดนี้เอาไว้ ว่าแต่ ถ้าฉันใส่ชุดนี้ไปงานพรอมมันจะไม่เป็นอะไรใช่มั้ย”
“ใครจะมาว่าล่ะ เธอไปในฐานะแขกนะ แล้วผู้หญิงจะใส่สูทไปงานราตรี งานพรอม ก็ไม่เห็นแปลกเลย”
“ฉันกลัวคนอื่นมองไม่ดีนี่นา แถมไม่อยากให้ลีน่าเสียหน้าด้วย”
“ลีน่าเขารู้น่าว่าเธอเป็นยังไง เอาล่ะ รีบไปลองก่อนเร็ว จะได้ให้แม่ดูให้ว่าต้องเอาเข้าอีกรึเปล่า”
“โอเคๆ ไปแล้วก็ได้” คาร่าคว้าชุดสูทนั้นไปลองก่อนจะเดินออกมาให้อเล็กซ์ดู
“พอดีเนอะ เธอนี่ไม่ยอมอ้วนเลยจริงๆ ฉันล่ะอิจฉาสุดๆ”
“ฉันอยากอ้วนบ้างนะพี่อเล็กซ์”
“พอเลยๆ ไปถอดชุดเร็ว เดี๋ยวพี่ทำผมให้หลังกินข้าว"
"ตอนนี้เลยหรอ"
"คาร่า พี่บอกว่าหลังกินข้าว"
"ก็ไม่ได้ยินนี่นา"
"เร็วๆ เลย"
“เด็กๆ ลงมาได้แล้ว” แม่ตะโกนขึ้นมาขัดสองสาวที่กำลังจะจัดการกันอยู่ด้านบน
“แม่ พี่อเล็กซ์แกล้ง!!” คาร่าได้ทีตะโกนเรียกหาแม่ก่อนเลย
“หนูเปล่านะแม่”
“อเล็กซ์ ลงมาได้แล้ว เรียนจะจบอยู่แล้วยังจะแกล้งน้องอีก คาร่าก็เหมือนกัน วันนี้วันสำคัญไม่ใช่หรอ เดี๋ยวตัวก็ช้ำหรอก”
“บอกพี่อเล็กซ์เลยค่ะ” คาร่ายังคงบ่ายเบี่ยงกับแม่อยู่เช่นเดิม ส่วนอเล็กซ์ได้แต่ฮึดฮัดอยู่ในใจ คาร่ารีบวิ่งลงบันไดมาชั้นล่างเพื่อมาหาแม่ อันที่จริงคาร่าวิ่งลงมาตามกลิ่นหอมๆ ของอาหารที่วันนี้แม่เตรียมไว้ให้เป็นพิเศษ
“หอมจังเลย”
“งั้นก็รีบไปล้างมือแล้วมาจัดจานได้แล้วนะ”
“รับทราบค่า” คาร่าวิ่งเข้าห้องน้ำแต่โดยดี ส่วนอเล็กซ์ที่เพิ่งเดินตามลงมานั้นก็แวะไปหาแม่ที่เคาน์เตอร์ในครัว“อย่าไปแซวน้องให้มากนะ เดี๋ยวรายนั้นจะเขินจนไม่กล้าจะไปตามนัดน่ะ” แม่เอ่ยขึ้นยิ้มๆ เพราะรู้นิสัยของตัวพี่สาวอย่างอเล็กซ์และกิติศัพท์ของเจ้าตัวเล็กที่ขึ้นชื่อเสียงยิ่งกว่าตัวพี่สาว คาร่าเป็นเด็กที่ตื่นเต้นง่าย และจะเริ่มพูดมากกว่าปกติเวลาที่ตัวเองกำลังกังวลหรือเวลาที่อยู่กับลีน่า
“วันนี้ต้องไปหาลีน่ากี่โมงล่ะ” แม่ถามขึ้นมาหลังจากที่เด็กๆ กำลังกินของหวาน
“ลีน่าบอกว่าเดี๋ยวเธอมารับเอง เพราะเป็นทางผ่านน่ะค่ะ แต่หนูว่าหนูจะแวะไปบ้านเธอน่าจะดีกว่า”
“แล้วไม่กลัวแม่เขารึไง”
“พี่อเล็กซ์!” คาร่าพูดเสียงหลง “กลัวสิ อย่าทำให้กลัวกว่าเดิมสิ แต่ทำไงได้ หนูโตกว่าลีน่า ก็ควรที่จะไปรับเธอนั่นแหละ”
“โทรไปบอกเขาด้วยล่ะ เดี๋ยวเขามารับเราก่อนนะ”
“โอเคค่าคุณแม่อันดับสอง เดี๋ยวเท็กซ์ไปหาก็ได้ ไม่เห็นต้องโทรเลย”
“จ้า เอาที่สบายใจเลย กินโดนัทหมดแล้วไปล้างปากเร็วๆ เดี๋ยวพี่ทำผมให้”
“รับทราบค่า” คาร่ากัดโดนัทไปเรื่อยๆ จนหมด แล้วจึงลุกไปล้างปาก ล้างหน้าล้างตา แล้วเดินไปหาอเล็กซ์อย่างว่าง่าย
อเล็กซ์ใช้เวลาทำผมและแต่งหน้าให้น้องสาวของเธอไม่นานเท่าที่อีกฝ่ายคิด เมื่อเสร็จแล้ว คาร่าจึงขึ้นไปเปลี่ยนชุดแล้วเตรียมตัวไปรับลีน่าที่บ้าน อันที่จริงคาร่าจะขับรถไปรับลีน่าเอง แต่พี่สาวของเธอไม่อนุญาต เพราะคาร่ายังขับรถไม่แข็ง อเล็กซ์จึงอาสาเป็นสารถีไปรับส่งสองสาวด้วยตัวเอง
"เดี๋ยวฉันเข้าไปเองก็ได้พี่อเล็กซ์" คาร่ารีบบอกอเล็กซ์ก่อนที่เธอจะเลี้ยวรถเข้าไปในบ้านของลีน่า
"ถ้าจะออกมาแล้วก็เท็กซ์บอกพี่ด้วยแล้วกัน อย่าลืมกล่องดอกไม้นะ"
"เกือบลืมแล้วเนี่ย" คาร่าคว้ากล่องดอกไม้ก่อนรีบลงจากรถแล้วเข้าไปในบ้านของลีน่า คาร่าใช้เวลาไม่นานก่อนจะพาลีน่าเดินออกมา วันนี้ลีน่ามาพร้อมกับชุดราตรีสีขาว ดูสวย สง่าเช่นเคย หลังจากที่สองสาวขึ้นรถ อเล็กซ์ก็ขับรถพาทั้งคู่มายังโรงเรียนของลีน่า ที่โรงเรียนค่อนข้างคึกคักเป็นพิเศษ เพราะนอกจากจะมีเด็กๆ มาร่วมงานกันมากมายแล้วนั้น ก็ยังมีผู้ปกครองบางคนที่เดินทางมาส่งเด็กๆ ด้วยตัวเอง และหนึ่งในนั้นก็คืออเล็กซ์ ก่อนที่คาร่าจะลงจากรถ เธอกำชับน้องสาวตัวดีอีกครั้งว่าถ้าจะกลับแล้วให้เท็กซ์ไปบอกเธอล่วงหน้า แล้วเธอจะได้ขับรถออกมารับอีกครั้ง เพราะตัวอเล็กซ์เองมีนัดทำรายงานกับเพื่อน คาร่ารับปากอย่างดีก่อนที่จะพาลีน่าเข้างานในค่ำคืนนี้
ภายในงานคืนนี้ หนุ่มๆ สาวๆ แต่งตัวกันอย่างจัดเต็ม และเมื่อลีน่าเดินเข้างาน เธอดูเฉิดฉายยิ่งกว่าเพื่อนรุ่นเดียวกัน นั่นทำให้หนุ่มๆ ต่างมองตามเป็นตาเดียวกัน ซึ่งเป็นสายตาที่คาร่าไม่ชอบเอาเสียเลย เธอค่อนข้างหวงลีน่า แต่ทำอะไรไม่ได้นอกจากรีบเดินตามเข้างานไปพร้อมๆ กับอีกฝ่าย
คาร่าโตกว่าลีน่าก็จริง แต่ลีน่าก็ยังดูโตกว่าเธอในหลายๆ ด้าน แม้วันนี้จะเป็นวันพิเศษของลีน่า แต่เธอก็ยังคงใช้เวลาไปกับการพูดคุยกับเพื่อนสนิทของเธอและการนั่งเก็บบรรยากาศ ส่วนคาร่า เธอพกกล้องฟิล์มจิ๋วมาด้วย ทำให้เธอใช้เวลาไปกับการถ่ายรูปของอีกฝ่ายตั้งแต่ลีน่ายังไม่รู้ตัว จนกระทั่งเพื่อนของเธอสะกิดให้เธอดูว่าคู่ของเธอในวันนี้กำลังแอบถ่ายรูปของเธออยู่ ลีน่าจึงลุกไปหาคาร่าที่อยู่อีกฟากหนึ่งของงาน
"คาร่า" ลีน่าเรียกพร้อมกับสะกิดอีกฝ่าย แต่คาร่าที่กำลังมองหาลีน่าอยู่นั้นก็สะดุ้งขึ้นมาอย่างแรง
"นี่ฉันทำให้เธอตกใจรึเปล่า"
"ก็นิดนึง มีอะไรรึเปล่า"
"แอบมาทำอะไรตรงนี้น่ะ" ลีน่าถามขึ้นมา
"ก็... ก็มาหามุมถ่ายรูปน่ะ"
"ยังไม่เลิกนิสัยนี้สินะ"
"ทำยังไงได้ล่ะ"
"แล้วถ่ายรูปฉันไปกี่รูปแล้ว" ลีน่าหยอกอีกฝ่าย เพราะเธอรู้ว่าเวลาที่ไปเที่ยวที่ไหนกับคาร่า เธอก็จะมีช่างภาพประจำตัว มีรูปสวยๆ ของเธอในอิริยาบถต่างๆ เสมอ
"ไม่กี่รูปเอง"
"งั้นมาถ่ายรูปคู่กันหน่อยสิ มางานนี้ทั้งที นอกจากรูปที่คุณแม่ถ่าย ก็ไม่มีรูปคู่กันเลยนะ" ลีน่าเอ่ยขึ้นมา มีหรือที่คาร่าจะปฏิเสธ เธอตามใจลีน่ามาแต่ไหนแต่ไร ระหว่างที่ถ่ายรูปกันอยู่นั้น ลีน่าก็ชมคาร่าขึ้นมาจนอีกฝ่ายเขินแบบไม่ทันตั้งตัว แต่ก็กลบอาการตัวเองด้วยการชมอีกฝ่ายกลับไป ก่อนจะชวนลีน่าออกไปเต้นที่ฟลอร์ ตั้งแต่เพลง Slow Hand ของ The Pointer Sisters ไปจนถึงเพลง Open Arms ของ Journey แต่ทั้งคู่อยู่ที่โรงเรียนไม่นานลีน่าก็ชวนกลับบ้าน เพราะเธอเหนื่อยเกินกว่าจะอยู่ต่อจนจบงาน และเพื่อนๆ ของเธอก็ทยอยกันกลับบ้านแล้ว
"คาร่า ถ้าฉันไปที่ MIT แล้ว อย่าลืมแวะมาหากันบ้างนะ" ลีน่าเอ่ยขึ้นระหว่างที่นั่งรออเล็กซ์ขับรถมารับ"ได้สิ" คาร่าพูดขึ้นพร้อมรอยยิ้ม
"เธอไม่อยู่ ฉันเหงาแย่เลย ไม่มีใครเป็นนางแบบให้ฉันได้ดีเท่าเธอแล้วล่ะ" เธอหันไปมองอีกฝ่ายที่กำลังซบบ่าของเธออยู่
"เธอต่างหากล่ะ ที่เป็นตากล้องที่สวยที่สุดแถมถ่ายรูปเก่งอีกต่างหาก" ลีน่าพูดขึ้น แต่ไม่ยอมขยับตัวเองที่นอนซบบ่าอีกฝ่ายหนึ่ง
"สัญญาเลยว่าจะไปหาเธอแน่นอน และฉันคงคิดถึงเธอมากที่สุดในโลกเลยล่ะ" คาร่าไม่พูดเปล่า เธอขยับตัวแล้วถอดสูทที่สวมอยู่นั้นให้ลีน่าสวม เพราะอากาศตอนกลางคืนนั้นค่อนข้างหนาว และตอนนี้อเล็กซ์ใกล้จะมาถึงแล้ว คาร่าจึงชวนลีน่าให้ออกมารอด้านนอกระหว่างนั้น อเล็กซ์ก็โทรเข้ามาหาคาร่า เธอจึงจูงมือลีน่าแล้วพาเดินออกมาขึ้นรถของอเล็กซ์เพื่อเดินทางกลับบ้าน
ระหว่างทางกลับบ้าน สามสาวก็คุยกันเรื่องสัพเพเหระ บ้างก็แซวคาร่า บ้างก็พูดถึงช่วงเรียนต่อของลีน่า หัวเราะกันเฮฮา จนกระทั่งมาถึงบ้านของลีน่า คาร่าเดินลงมาส่งลีน่าถึงหน้าบ้าน
"กลับบ้านดีๆ นะ" ลีน่าพูดขึ้นก่อนคาร่าจะเดินกลับไปที่รถ
"อื้อ รีบเข้าบ้านได้แล้ว เดี๋ยวป่วยเอานะ อากาศเย็นอยู่ด้วย" ลีน่าถอดเสื้อสูทที่คาร่าให้ยืมมาก่อนจะส่งกลับคืนให้อีกฝ่าย
"ขอบคุณสำหรับวันนี้นะ" ลีน่าพูดจบแล้วหอมแก้มคาร่า แม้จะเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังเขิน ก็รีบดันให้คาร่ารีบไปขึ้นรถกลับบ้าน เพราะดูเหมือนว่าอเล็กซ์จะรอนานแล้ว
"รีบกลับได้แล้ว พี่อเล็กซ์รออยู่นะ" ระหว่างที่คาร่าเดินกลับไปนั้น เธอก็ตะโกนบอกคาร่าว่าให้เท็กซ์มาหาเมื่อถึงบ้านแล้วด้วย
วันนี้เป็นหนึ่งในวันที่ลีน่ามีความสุขที่สุด ไม่ว่าจะเป็นการลากคาร่าออกจากถ้ำได้แล้ว เธอก็ยังได้เต้นกับคาร่า แล้วยังได้หอมแก้มอีกฝ่ายด้วย แม้ว่าอีกฝ่ายจะไม่มีอาการตอบรับใดๆ แต่เธอก็รับรู้ได้ว่าอีกฝ่ายกำลังเขินจนถึงที่สุดอย่างแน่นอน สำหรับคาร่าแล้ว วันนี้เป็นงานพรอมที่ดีที่สุดที่เธอคาดเอาไว้ ไม่วุ่นวายเท่าที่คิด และได้ใช้เวลาอยู่กับคนที่เด็กกว่าก่อนที่อีกฝ่ายจะต้องเดินทางไปเรียนต่อนอกเมือง คาร่ามั่นใจว่าเธอคงไม่มีทางลืมรอยยิ้มนั้นได้อย่างแน่นอน รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสุขและอบอุ่นของลีน่า ทำให้หัวใจของเธอหลุดลอยไปอย่างง่ายดาย
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in