ลองหลับตานึกถึงเรื่องราวที่ผ่านๆ มา คุณจำมันได้ดีขนาดไหน

คุณยังคงเห็นมันชัดเจนเช่นเคย หรือเลือนลางไปมากเพียงใด

หรือคุณพยายามปล่อยให้มันกลายเป็นเรื่องที่เข้ามาแล้วก็ผ่านไป

สำหรับผม พยายามที่จะย้อนเรื่องราวเหล่านั้นให้กลับมา แต่มันเป็นเพียงจิ๊กซอว์ที่ขาดหายไป

เรื่องราวที่หายไป กับเรื่องราวที่ยังคงอยู่ มันกลับไม่ปะติดปะต่อกันเป็นเรื่องราวอย่างใครเขา

ช่วงเวลาที่ผมได้พบใครๆ ประสบเรื่องราวใหม่ๆ ก็ไม่ช่วยสิ่งใดๆ ให้ผมเลยซักครั้ง

ผมออกเดินทาง หนีเรื่องราวต่างๆ ที่ผมคิดว่าจะต้องเจอ

ใครๆ ต่างก็บอกว่าผมเป็นผู้รักษา แต่ผมกลับไม่คิดอย่างนั้น

เพราะถ้าผมเป็นผู้รักษาจริง ผมเองก็ต้องรักษาตัวเองได้สิ และผมอาจจะต้องรักษาสิ่งนั้นที่ยังคงเป็นจิ๊กซอว์ของผมได้

ผมเหนื่อยเหลือเกิน

อ้างว้างเสียจนไม่รู้ว่าจะหาสิ่งใดมาเติมเต็ม

เพื่อนของผม คนร่วมทาง กลับไม่อยู่ที่เดิม 

เรื่องราวต่างๆ ที่เคยผ่านมา กลับค่อยๆ เลือนหายไปในความทรงจำ ที่หากไม่มีสิ่งใดมากระทบก็จะไม่ทำให้คิดถึง เว้นแต่มันส่งผลต่อความรู้สึกของผมมากเกินกว่าที่จะเก็บมัน ซ่อนมันให้ลึกเข้าไปข้างใน

ผมเหนื่อยเกินกว่าที่จะเป็นผู้รักษา 

ขนาดตัวผมเองยังรักษาไม่ได้ รักษาบาดแผลทางจิตใจให้ดีขึ้นมา ยังทำไม่ได้เลยซักนิด รักษาตัวเองให้กลับไปเป็นเหมือนเดิม ยังทำไม่ได้ 

มันอาจจะเกินเยียวยา

มันอาจจะล้มเหลว

ผมท้อแท้เกินกว่าที่จะทำให้อะไรๆ ในตัวผมดีขึ้นมาเหมือนเคย

ผมหมดหวังที่จะทำให้มันดีขึ้น

ผมหมดหวังในตัวของมนุษย์ เรื่องราวต่างๆ ที่ผมพบเจอ มันไม่ได้ดีเหมือนที่คิด

ทุกอย่างผ่านมาแล้วก็ผ่านไป ไม่หวนกลับมา

หลายๆ คนที่ผ่านเข้ามา กลับผ่านออกไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่เปล่าเลย ทุกๆ คนที่ผ่านเข้ามา เรื่องราวของพวกเขายังคงวนเวียนอยู่ในห้วงความทรงจำของผม

มองย้อนกลับไปในแต่ละครั้งก็ทำให้ผมมีความสุข แต่มันเป็นความสุขที่ปนความเศร้า 

ถึงแม้เธอจะบอกผมก็ตาม เพียงแค่เธอเป็นความทรงจำของผม ต่อให้มันขาดหายไปเท่าไหร่ นั้นก็ทำให้ผมมีความสุขเพียงชั่วขณะหนึ่ง นั่นก็อาจจะทำให้ผมยิ้มได้เพียงเล็กน้อย หวังว่าจะเป็นเรื่องดีๆ ในช่วงชีวิตของผม

นอกจากความทรงจำ ก็มีคุณนี่แหละที่ทำให้ผมไม่หมดหวังเสียทีเดียว

เพราะผมยังภาวนาว่า จะยังมีคนที่ทำให้ผมมีความสุขมากขึ้นกว่านี้ เหมือนอย่างคุณ