คนเราเริ่มเขียนไดอารีกันยังไงน่ะ? เอ— ไดอารีที่รัก, แบบนี้เหรอ?

ขอโทษคุณผู้อ่านด้วย แต่นั่นไม่ใช่สไตล์ผมจริง ๆ เพื่อนๆผมบอกว่านี่เป็นไอเดียที่แย่มาก แบบว่า ที่มาเขียนไดอารีในบล็อกบนอินเตอร์เน็ต พวกเขาพูดว่า ‘เฮ้เอลเลียต อินเตอร์เน็ตมันอันตรายนะ! ข้อมูลของนายมันอาจจะถูกขโมยได้!’ ซึ่งก็ — โอเค พวกเขาพูดถูก แต่ถ้าผมลงข้อมูลทุกอย่างด้วยชื่อปลอม ข้อมูลกว้างๆ แบบนี้ก็จะขโมยไม่ได้ใช่ไหมล่ะ! จีเนียส!
(อีกอย่างคือผมไม่คิดว่าจะมีใครขโมยข้อมูลผมด้วยนั่นล่ะ จะมีคนมาอ่านกันกี่คนเชียว - แต่แบบนี้ก็ดีนะ ผมจะได้รู้จักคุณผู้อ่านทุกคนไง)

เริ่มกันเลย - วันนี้อากาศดีมากๆ ร้อนไปหน่อยสำหรับผม แม้ทุกคนจะบ่นว่าวันนี้หนาวจนปากสั่นก็ตาม ผมเดินออกมาจากห้องในเสื้อแขนยาว กางเกงยีนส์สบายๆพร้อมออกไปข้างนอก แต่แม่บ่นผมเสียมากหลังจากเห็นแฟชั่นประจำวัน ผมก็เลยบอกท่านไปว่า ‘ก็เกร็ก (พี่ชายฝาแฝดผม) ใส่เสื้อกันหนาวไปตั้งสามชั้น เขาหนาวแทนผมไปหมดแล้ว ผมก็เลยไม่หนาวไง!’ ให้ทายว่าหล่อนเชื่อไหม?

[สปอยล์: เธอไม่เชื่อ และบังคับให้ผมใส่เสื้อสามชั้นเหมือนกับเกร็ก ร้อนแทบบ้าเลย]

วันนี้เราไปเรียนเหมือนเดิม เกร็กและผมรอรถเมล์ที่ป้ายหน้าหมู่บ้าน ท้องถนนและทางเดินเท้าสกปรกไปด้วยโคลนที่ผสมกับหิมะที่ตกเมื่อวาน คุณอย่าเชื่อภาพยนตร์ที่แสดงภาพหิมะขาวโพลนนะ ของจริงมันแย่จะตาย เลอะ แล้วก็ลื่น อึ๋ย แค่คิดผมก็ไม่ไหวแล้ว

รถเมล์ถึงไวกว่าปกติ คราวนี้ทีผมนั่งข้างหน้าต่าง เกร็กสั่งให้ผมปิดหน้าต่าง แต่ไม่เอาหรอก ลมจากด้านนอกน่ะเย็นจะตาย เกร็กเป็นคนขี้หนาว ส่วนผมมีอากาศหนาวเป็นเพื่อนที่ดีที่สุด

จะว่าไปผมควรบอกข้อมูลของตัวเองสักหน่อยไหมนะ? ถือซะว่าเป็นการทำความรู้จักพื้นเพของผมก่อน เริ่มอย่างไรดี เอ ผมเป็นเด็กมัธยมปลาย ปีนี้ก็ปีสุดท้ายแล้ว เราเรียนในไฮสคูลแถบเหนือของอเมริกา (จะไม่บอกเมืองก็แล้วกัน) อย่างที่บอกไป ผมมีแฝดคนหนึ่ง เป็นแฝดเหมือน หรือทางวิทยาศาสตร์ก็จะเรียกว่าฝาแฝดจากไข่ใบเดียวกัน เจ๋งไหมล่ะ!

อย่างไรก็ตาม ผมกับเกร็กมีความเหมือนที่หน้าตาท่าทาง น้ำเสียง และลักษณะการพูดจาเท่านั้นล่ะ นอกนั้นพวกเราแทบจะคนละขั้ว เกร็กเป็นคนสมบูรณ์แบบ หน้าตาดี ฉลาด เรียนรู้ไว แถมยังเป็นนักกีฬาฟุตบอลของโรงเรียนอีก ส่วนตัวผมเป็นคนที่ไม่ฉลาดเท่าเกร็ก ไม่แข็งแรงเท่า จะบอกว่าผมเป็นฟีตัสจากซีกที่ด้อยกว่าของไข่หลังแบ่งตัวก็อาจจะได้ - อะไรแบบนั้นเป็นไปได้ไหมนะ?

คุณอาจจะคิดอยู่ล่ะสิว่า ‘โอ้ ไม่นะ เอเลียตผู้น่าสงสาร! แบบนี้คงกดดันแย่สิที่มีพี่ชายฝาแฝดผู้เพรียบพร้อมเช่นนั้น!’ ผมขอบอกเลยว่าคุณคิดผิด ผมไม่กดดันเลย กลับกัน ผมว่าเป็นเกร็กเสียอีกที่น่าจะเครียดกว่าผม - แบบว่า เขาเป็นคนที่เรียนดีมากๆ - มากจริงๆ – ญาติๆก็เลยหวังว่าเขาจะทำงานดีๆ นำชื่อเสียงมาสู่ตระกูล— และใช่ ความคิดแบบนี้มีอยู่ทุกที่นั่นล่ะ — พ่อแม่ของเราไม่สนใจมากนักหรอก ไร้สาระจะตาย พวกท่านต้องการแค่ให้ผมกับเกร็ก และคาร์เมน โตมาอย่างมีความสุขเท่านั้น มีแค่พวกญาติๆนี่ล่ะที่หวังเยอะ

โอ้ ใช่! คาร์เมน ลืมพูดถึงเธอไปได้อย่างไร เฮ้, ซี! ถ้าเธออ่านอยู่ สาบานว่าพี่ไม่ได้ตั้งใจลืมเธอนะ รักเธอมากๆ —

เอาล่ะ คาร์เมนคือน้องสาวของพวกผมเอง เธออายุน้อยกว่าพวกเรา 2 ปี เพราะงั้นตอนนี้เธอคือเด็กนักเรียนชั้น ม.4 ว่ากันตามตรงนะ ผมว่าทั้งบ้านนี้มีเธอนี่ล่ะที่ฉลาดที่สุด คาร์เมนเป้นคนชอบอ่านหนังสือ เธอชอบสารคดีและสามารถเข้าใจภาษาเอเลี่ยน (สำหรับผม) อย่างคณิตศาสตร์หรือศัพท์วิทย์ที่ซับซ้อนได้อย่างไม่ยาก อย่างสองวันก่อน พวกเราสามพี่น้องกำลังดูสารคดีเกี่ยวกับทฤษฎีสัมพัทธภาพในช่องสารคดีสักช่อง — ผมไม่เข้าใจอะไรเลย รู้แค่ว่าน้ำเสียงคนบรรยายชวนง่วงมากๆ, เกร็กนั่งฟังข้อมูลเงียบๆ (ไม่รู้ว่าสติหมอนั่นลอยไปที่อื่นเหมือนที่เขามักจะทำประจำหรือเปล่า), ขณะที่ยัยหนูคาร์เมนนั่งฟังอย่างใจจดใจจ่อ (ผมรู้เพราะเธอมีนิสัยในการจ้องมองของที่ตนสนใจอย่างไม่กระพริบตา แล้วก็จะโน้มตัวไปข้างหน้าเพื่อเพ่งสมาธิด้วย) ทันทีที่ดูจบ ยัยตัวแสบก็หันมาหาผม แล้วขอให้ผมขับรถไปห้องสมุดเพื่อที่เธอจะไปหาอ่านเพิ่มทันที — คุณอาจจะคิดว่าผมแต่งเรื่อง แต่เชื่อสิว่าไม่เลย ผมขอสาบานด้วยเกียรติของลูกเสือว่านั่นเป็นความจริง ยัยหนูคาร์เมนคืออัจฉริยะ!

ก่อนหน้านี้ผมพูดถึงไหนกันนะ… โอ้ใช่! เรื่องที่เกร็กอาจจะเครียดกว่าผม - นั่นล่ะ ผมอาจจะบอกไปว่าเกร็กดีกว่าผมทุกอย่าง แต่ความจริงไม่ใช่ ผมมีดีกว่าหมอนั่นในหลายเรื่องเลย อย่างแรกที่ผมดีกว่าเขามากๆ คือ การทำอาหาร

ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ ผมน่ะคือพ่อครัวประจำบ้านเลยล่ะ คุณแม่ยังต้องยอมผมเลย ไม่ได้โม้ แค่บอกเมนูมาผมก็รังสรรค์ให้ทุกคนได้ เพื่อนๆผมยังชมเลย! ส่วนเกร็กเป็นคนประเภทที่ไม่ควรย่างกรายเข้าไปในห้องครัวเด็ดขาด เห็นพวกมีมทำอาหารไหม? พวกที่จะทำพาสต้าติดไฟ หรือต้มน้ำแล้วไฟลุกท่วมน่ะ คุณคงคิดว่ามันคือการจัดฉาก - หมายถึง ก็เป็นไปได้นั่นล่ะ แต่กรณีของเกร็กนั่นคือความจริง ผมเคยใช้ให้เขาหั่นพาสลีย์ง่ายๆ หมอนั่นทำอิท่าไหนไม่รู้ (น่าจะมาจากผลของการกระทำที่ส่งต่อเป็นคลื่น ประมาณทฤษีผีเสื้อกระพือปีอะไรแบบนั้น-) สุดท้ายแล้วเขาก็ทำไฟไหม้เขียงเสียอย่างนั้น สุดท้ายแม่เลยออกกฎให้พื้นที่ครัวเป็นพื้นที่ต้องห้ามสำหรับเกร็ก ซึ่งผมว่านั่นก็คงดีที่สุดแล้ว เพื่อไม่ให้สมาชิกทั้ง 6 ในบ้านต้องไร้ที่อยู่

สมาชิกคนที่ 6 ผมจะพามาแนะนำในหัวข้อนี้ล่ะ – ผมเป็นคนมีมนุษยสัมพันธ์มากกว่าเกร็กเป็นไหนๆ และผมก็ญาติดีกับพวกสัตว์ได้มากกว่าเกร็กด้วย สมาชิกคน – หรือตัว – ที่หกเป็นข้อยืนยันในเรื่องนี้

บ้านเราเลี้ยงแมวตัวหนึ่ง เธอชื่อว่า มิสฟิซเซิล - ใช่ ผมตั้งเอง – ผมไปเจอะเข้ากับเธอที่ริมถนนฝั่งตรงข้ามอาร์เคด ตอนนั้นผมน่าจะอยู่ ป.6 มิสฟิซเซิลยังเป็นแค่ลูกแมวอยู่เลย ดูเหมือนเธอจะถูกแม่แมวทิ้งไว้ข้างทาง ผมเห็นเข้าก็สงสารเลยอุ้มเธอขึ้นมา เกร็กสนใจพอควร เพราะนั่นมันลูกแมวไง! มิสฟิซเซิล - จากที่นอนนิ่งๆ ครางเมี้ยวๆ ในแขนผมแยกเขี้ยวทันทีที่มือของเกร็กเข้ามาในระยะสายตา หมอนั่นสะดุ้งแรงเป็นบ้า นึกแล้วยังตลกอยู่เลย และบอกไว้ก่อนว่าทักวันนี้ทั้งสองก็ยังไม่ญาติดีกัน มิสฟิซเซิลมักจะไปขัดขาเกร็กทุกครั้งที่เธอเดินผ่านเขา และเกร็กก็ชอบแกล้งหล่อนบ่อยๆ ถ้าอยู่ในห้องเดียวกันสองต่อสองทีไรก็จะเกิดความวุ่นวายปนพินาศขึ้นทุกที (แต่ถึงอย่างนั้นผมก็เชื่อนะว่าสองคนนั้นรักกันจริงๆ อย่างน้อยก็ลึกๆล่ะนะ)

ในส่วนของเพื่อน ผมมีเพื่อนเยอะกว่าเกร็กอย่างเห็นได้ชัด เขาเป็นคนค่อนข้างเก็บตัว มีเพื่อนไม่กี่คน แต่สนิทกันมากๆทุกคน (ซึ่งผมก็อยู่ในกลุ่มนั้นด้วย แน่อยู่แล้ว) ในขณะที่ตัวผมเองเป็นพวกทักทายชาวบ้านไปทั่ว จริงๆนะ ผมเป็นพวกเป็นมิตร ใครอยากรู้เกี่ยวกับใครจะลองมาถามผมก็ได้ รู้จักหมดนั่นล่ะ!

ถึงอย่างนั้นก็ไม่ชอบการเข้าสังคมมากหรอก ผมพอใจที่จะนั่งกินเฟรนช์ฟรายและมิลค์เชคกับเพื่อนสนิท ดีกว่าไปยืนเต้นในปาร์ตี้ของกองหลังทีมฟุตบอล ผมไม่ชอบเสียงดังและคนวุ่นวาย มันน่ารำคาญ ร้อน แล้วก็อึดอัดด้วย - เกร็กก็เหมือนกัน นี่คงเป็นอีกหนึ่งข้อเหมือนของพวกเรานั่นล่ะ

อย่างสุดท้ายที่ผมจะพูดถึงในวันนี้คือ เกร็กร้องเพลงได้ห่วยแตกมากๆ ข้อนี้ผมมั่นใจสุดๆ คาราโอเกะทุกครั้ง เกร็กจะเป็นคนที่ร้องคลอตามเสียง เพราะหากเขาจับไมค์เมื่อไรล่ะก็ มันก็จะพังพอสมควร - ผมไม่ได้ด่านะ ความจริงผมคิดว่าเนื้อเสียงเขาดีด้วยซ้ำ เขาแค่ชอบร้องผิดคีย์ แล้วก็หลุดจังหวะด้วย ถ้าเทรนหน่อยก็คงเป็นดาวคาราโอเกะได้ไม่ยากเลย อย่างน้อยก็ในความคิดผมอะนะ

เห็นมั้ยล่ะ ผมมีดีกว่าเกร็กตั้งหลายอย่าง เพราะงั้นผมไม่อิจฉาหรอก ตราบใดที่หมอนั่นต้องกินอาหารของผม

ว้าว ผมพิมพ์มายาวกว่าที่คิดแฮะ ปกติผมว่าผมไม่ใช่คนพูดมากนะ แล้วก็ไม่ใช่คนเขียนเก่งด้วย น่าแปลกใจเหมือนกันที่เขียนได้มากกว่าที่คิดขนาดนี้

ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านบล็อกของผมในวันนี้นะครับ ยินดีที่ได้รู้จักผู้อ่านทุกคน ไม่ว่าจะเจอจากไหน หรือว่าหลงเข้ามาด้วยความเบื่อหน่าย ดีใจที่คุณแวะเข้ามานะ


เอเลียต บี
22/12/20••

(สุดท้ายผมก็ไม่ได้พุดถึงเรื่องวันนี้ ไว้คราวหน้าก็แล้วกันนะครับ แหะแหะ)