10.30

พี่ครับๆ เค้กชอกโกแลตจะเข้ามาส่งกี่โมง
พนักงานหันมามองผมและไม่ตอบอะไร
พี่ครับๆถ้าเค้กชอกโกแลตมาแล้วผมขอ1ชิ้น
พนักงานไม่แม้แต่จะ่หันมาฟังที่ผมพูด
ผมหยิกตัวเองที่แขน
โอ้ย
นี่ผมตายแล้วหรือเปล่า
เขาเลยมองไม่เห็น 
ฟังไม่ได้ยินเสียงคำถาม
หรือรูปแบบประโยคคำถามผมมันผิด
จนคนคิดว่าเป็นแค่ประโยคบอกเล่า 
แต่ผมยังเจ็บอยู่
ผมมีชีวิต
ผมหันมามองเบรคฟัดชืดๆตรงหน้า
มันถูกสั่งมาวางไว้12วันแล้ว 
มันไม่อร่อยเหมือนวันนั้น 
ผมไม่มีสิทธิ์ถามเขาเหรอ
ผมเอ่ยถามจานอาหารแทน
มะเขือเทศเหี่ยวๆไม่ตอบอะไร
ไข่ทอดไม่ตอบอะไร
เศษขนมปังไม่ตอบอะไร
ผักกาดขาวยังไม่ตอบอะไร 
น้ำส้มคั้นก้นแก้วก็ไม่ตอบอะไร
ผมถอนหายใจ
เอามือท้าวคาง
มองออกนอกหน้าต่าง 
แสงแดดส่องเข้ามา
เธอๆเป็นยังไงบ้าง
ผมทักทายถามแสงแดดเสี้ยวที่ส่องเข้ามา
แสงแดดไม่ตอบอะไร
หนำซ้ำยังเลือนหายไปอีก
ผมฟุบลงที่โต๊ะ 
นี่ตัวผมไม่สำคัญพอ หรือ คำถามของผมไม่สำคัญพอ
พนักงานมาเสริฟชาร้อนให้ผม
กลิ่นชาทำให้ผมร้องไห้
แต่เปล่าเศร้าเลย 
ผมมีความสุขดี 
ผมแค่ร้องไห้ดีใจที่ชาร้อนได้ถูกชงในแก้วที่เหมาะสม
ผมยกมันขึ้นมาจะจิบ
เธอร้องไห้ทำไม
ชาร้อนทักทายผมเป็นประโยคคำถาม 
ผมวางแก้วชาลง
แล้วเลือกไม่ตอบอะไร.

.........

ติดตามเรื่องราวอื่นๆได้ทาง  https://www.facebook.com/0degreecelsius/
(ภาพ: unsplash.com)