ไม่ได้บันทึกความรู้สึกอะไรของตัวเองมาเป็น10ปีแล้วมั้ง
จะเริ่มจากตรงไหนก่อนดีนะ เอาเป็นตอนสังเกตอาการของตัวเองก็แล้วกันเนอะ
เรามีคนใกล้ชิดเป็นโรคนี้หลายคนเลย ภาพที่เห็นก็คงเป็นต้องที่เขาพัง ตอนที่เขาเกือบจะไม่ไหวกัน ก็ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าตัวเองจะเป็นโรคนี้
เราคิดว่าเราไม่เป็นอะไรเลย มีแค่การจัดการกับอารมณ์ตัวเองได้ไม่ค่อยดีจนมันเริ่มจะกระทบกับการใช้ชีวิตหลายๆอย่าง ที่ชัดมากคงเป็นเรื่องปัญหาการนอน ซึ่งบางวันถึงกับไม่นอนเกิน24ชั่วโมงเลยก็มี รู้สึกเบื่อกับสิ่งที่เคยสนุก เครียดง่ายมากๆจนบางทีก็อยากจะหายไปไม่อยากจะแบกอะไรอีก แต่ก็ไม่ได้อยากตายอะไรนะ
เราแค่เครียดแหละ แค่ปัญหามันมาพร้อมกันจนเราเสียหลักก็แค่นั้น
แต่ความจริงคือไม่ใช่
ปัญหาที่เราเจอและต้องสู้กับมันใช้เวลาเป็นเดือนๆ พอจบเรื่องนั้น เราคิดว่าเรามูฟออนได้ แต่พอเจอปัญหาเล็กๆที่คล้ายเรื่องเดิม กลับtriggerเราเรื่อยๆจนเรารู้สึกหงุดหงิดสุมอยู่ในอกตลอดเวลา หรือบางทีก็เฉาไปเลยเป็นครึ่งวันหลังๆเริ่มข้ามวัน เห้ย ไม่ใช่และ
แถมก่อนนอนก็มีความคิดตีกันในหัวเต็มไปหมด
ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่ามันคือเรื่องอะไรกันแน่ เหมือนเส้นไหมพรมที่กำลังพันกัน มีเป็นร้อยปมอยู่ในหัวอยู่แบบนั้น
แต่สิ่งที่แย่ที่สุดคือ เรารู้สึกเจ็บปวดอยู่ในใจตลอดเวลา
เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันคือเรื่องอะไร ควรจะแก้ไขมันได้ยังไง
เราอยากให้ความรู้สึกนี้หายไป
แต่เราไม่รู้เลยซักนิดว่าเราจะเริ่มจัดการกับมันยังไงดี
/me แต่เห้ย ฉันว่าฉันไม่เป็นอะไรนะ
/also me ถ้ามันไม่มีทางออกแบบนี้ก็ลองไปปรึกษาหมอมั้ยล่ะ
โอเค
เราตัดสินใจจะไปหาหมอแล้ว
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in