ตอนนี้ฉันรู้สึกกังวลแล้วก็กลัวกลัวในสิ่งที่ไม่ควรกลัว กลัวในสิ่งที่มันดีต่อหน้าที่การงานในอนาคตกลัวว่าจะไม่สามารถทำให้สำเร็จได้ กลัวเสียงวิพากษ์วิจารณ์ที่จะตามมาถ้ามองกันด้วยเหตุและผลมันไม่มีอะไรที่น่ากลัวเลยสักนิด แต่ฉันทำไม่ได้ที่จะบอกตัวเองว่ามันไม่มีอะไรที่ต้องกังวลกับเรื่องนี้ฉันควรภูมิใจว่ามีคนที่มองเห็นอะไรบางอย่างในตัวฉันและพร้อมให้การสนับสนุนแต่ฉันก็กลัวที่จะทำให้เขาคนนั้นผิดหวังความมั่นใจในการใช้ชีวิตรวมถึงการทำเรื่องอื่นๆของฉันมันหายไปหมดตั้งแต่ประมาณห้าปีที่แล้วการเปลี่ยนแปลงหลายๆอย่างที่เกิดขึ้นในช่วงเวลานั้นทำให้ฉันเสียหลักและสูญเสียตัวตนไปไม่ได้รับการยอมรับในการแสดงความคิดเห็นจากคนรอบข้างมันอาจเกิดจากการเริ่มต้นที่ไม่สวยงามของฉันทำให้คนอื่นตีตราไปแล้วว่าฉันเป็นพวกปลายแถวและฉันต้องอยู่กับความรู้สึกแบบนั้นมาตลอดมันเลยหล่อหลอมให้ตัวฉันเองเป็นไปตามที่คนอื่นกำหนดรู้สึกเหมือนกับอดีตนักโทษที่อยากกลับตัวแต่ไม่ได้รับการยอมรับจากสังคมฉันเหนื่อยกับการที่ต้องพยายามทำให้ตัวเองได้รับการยอมรับแต่ถูกปฏิเสธซ้ำๆเพียงเพราะว่าฉันถูกนิยามให้เป็นคนนอกไปแล้วตั้งแต่แรกความพยามที่สูญเปล่าเหล่านี้มันทำให้ฉันยอมรับให้สิ่งที่พวกเขากำหนด ยอมเป็นสินค้าที่ต้องถูกส่งกลับเพียงเพราะบังเอิญสุ่มตรวจเจอชิ้นที่ไม่ได้คุณภาพเป็นการยอมรับโดยดุษณีสิ่งเหล่านี้มันทำให้ฉันรู้สึกไร้ค่า หาตัวเองไม่เจอ จมอยู่กับความผิดพลาดและการถูกปฏิเสธซ้ำๆ บางครั้งก็นึกเกลียดตัวเองที่อ่อนแอเกินไปเลยไม่ผ่านเกณฑ์การการคัดเลือกโดยธรรมชาติของชาลส์ ดาร์วิน แม้กระทั่งตอนนี้นับเป็นช่วงเวลาเจ็ดปีแล้วฉันก็ยังไม่สามารถลบความคิดเหล่านั้นออกไปได้มันควรจะเป็นช่วงการเปลี่ยนผ่านเข้าสู่วัยผู้ใหญ่อย่างสวยงามแต่ฉันกลับเติบโตเป็นผู้ใหญ่ที่มีความเว้าแหว่งครึ่งๆกลางๆพอยิ่งเอาไปเปรียบเทียบกับคนอื่นที่รู้สึกแย่ทั้งที่มันไม่ควรจะเป็นแบบนั้นเพราะแต่ละคนเลือกทางเดินชีวิตที่ไม่เหมือนกัน ฉันคิดลบกับทุกสิ่งหาข้อดีของการมีชีวิตอยู่ไม่เจอสักอย่างรู้สึกเหมือนก้าวไม่พ้นประตู สะดุดและต้องเดินถอยออกมาอยู่ร่ำไปเหมือนฉันสะกดจิตตัวเองให้กลายเป็นคนห่วยเป็นเวลาต่อเนื่องกันมาเจ็ดปีมองไม่เห็นภาพตัวเองในอนาคตทั้งๆที่ก่อนเวลาเจ็ดปีที่เกิดขึ้นฉันยังสามารถมองเห็นมันได้อย่างชัดเจนพอมีโอกาสที่ดีเข้ามาเลยทำให้ฉันเลือกที่จะปฏิเสธมันไปเพราะไม่เชื่อว่าคนห่วยอย่างฉันจะทำมันได้สำเร็จชีวิตอยู่กับที่ตลอดเวลาบางทีก็แอบคิดว่าหอยทากอาจจะเคลื่อนที่ได้เร็วกว่าฉันที่ก้าวไม่พ้นประตูสักทีและครั้งที่มีคนหยิบยื่นโอกาสที่ดีให้มาฉันรับมันไว้แต่แบบไม่พอใจนักเพราะไม่กล้าที่จะปฏิเสธตอนนี้ความรับผิดชอบที่ยิ่งใหญ่และความกดดันนั้นได้ถ้าโถมเข้ามาที่ฉันในใจเลยมีแต่ความกลัวและยังไม่เชื่อว่าตัวเองจะทำได้ไม่กล้าวาดภาพความสำเร็จของตัวเองขึ้นมาเพราะการที่จะได้บางสิ่งมาเราก็ต้องเสียบางสิ่งไปเช่นกัน หากทำได้สำเร็จมันก็ดีต่อตัวฉันแต่ถ้าไม่ฉันต้องจ่ายด้วยค่าความผิดพลาดราคาแพง ฉันกลัวและไม่อยากเสี่ยงแต่มันก็อาจจะเป็นโอกาสสุดท้ายที่จะเรียกตัวฉันก่อนเจ็ดปีที่แล้วกลับมาได้แต่ถ้าไม่ฉันก็ไม่รู้ว่าจะจ่ายมันไหวหรือเปล่า