จริงๆ แค่ข้อนี้ข้อเดียวก็แทบจะอธิบายทุกอย่างแล้วแหละ 555 คือบทของเซวียหยาง เป็นบทตัวร้ายที่แสดงออกชัดเจนว่ากูร้ายนะ ทำตัวร้ายๆ มาตั้งแต่ต้น (เราจะขอเรียกว่าร้ายจริง) ในขณะที่อาเหยาคือแอบร้าย เจ้าเล่ห์ เจ้าแผนการ และตีสองหน้าเก่ง ซึ่งในชีวิตจริง เราจะเจอคนแบบอาเหยาได้มากกว่าเซวียหยาง (พวกที่แบบเราเห็นธาตุแท้ของนางแล้วแต่คนอื่นไม่เห็นอะ)  ดังนั้นมันก็เลยจะทำให้เราโยงเข้าหาประสบการณ์ชีวิตของตัวเองได้มากกว่า 

ลองสังเกตว่าบทตัวร้ายที่มันร้ายหลุดโลก ร้ายเสมอต้นเสมอปลาย หรือร้ายจริงเนี่ย เราจะไม่ค่อยเกลียด (ธานอส โวลเดอร์มอร์ ดาร์ธเวเดอร์ โจ๊กเกอร์ ฯลฯ) เพราะมันอยู่ไกลตัวเราเกินไป และเมื่อคนร้ายๆ แบบเซวียหยางแสดงอารมณ์ที่นอกเหนือจากนั้น (เสียใจตอนเสี่ยวซิงเฉินตาย) ก็จะยิ่งส่งอิมแพคกลับมายังคนดูได้อีกหลายตู้มเลยทีเดียว 

เพราะฉะนั้นตัวละครที่จับต้องได้แบบอาเหยา เลยทำให้เราอินได้ง่ายกว่า และเกลียดได้มากกว่า

 

เอ๊ะ แต่เวินเฉากับเมีย 2 คนนี้ก็คนเกลียดเยอะอยู่นะ? จริงๆ อันนี้อาจจะเป็นเพราะทั้งคู่ไม่มีบทที่แสดงถึงอารมณ์คอนทราสแบบเซวียหยาง คนเลยไม่ได้รู้สึกว่าเอ็นดูเท่าค่ะ

2. การพุ่งเป้า (ประสงค์ร้าย)
เซวียหยางเป็นตัวละครที่มีการพุ่งเป้าไปยังตัวละครรอง (เสี่ยวซิงเฉินกับซ่งหลาน) ซึ่งทั้ง 2 คนแทบไม่ได้มีผลอะไรกับเนื้อเรื่องเท่าตัวละครหลัก ทำให้เรารู้สึกรับได้มากกว่า ยิ่งโดยเฉพาะเซวียหยางมีฉากเสียใจ ซึ่งมันแสดงความคอนทราสกับนิสัยของเจ้าตัว ก็ยิ่งทำให้คนรู้สึกสะเทือนใจได้มากกว่า 

แต่อาเหยาพุ่งเป้าไปที่ตัวละครหลักเต็มๆ (หลานจ้านกับเว่ยอิง) และผลมันกระทบไปยังตัวละครหลักอีกหลายๆ คน ปกติคนดูส่วนใหญ่ก็ต้องชอบตัวละครหลักอยู่แล้ว ยิ่งโดยเฉพาะกับเรื่องนี้ที่เราจะรักและเอ็นดูวั่งเซี่ยนเป็นพิเศษ แน่นอนว่าพอมีคนพุ่งเป้าไปที่ตัวละครที่เขาชอบ ก็ต้องรู้สึกไม่ชอบใจเป็นธรรมดา บวกกับความร้ายแบบหลบในของอาเหยา ก็ยิ่งทำให้คนไม่ชอบมากขึ้นไปอีก อีกข้อคืออาเหยามีแอร์ไทม์เยอะกว่า มีฉากที่แสดงให้เห็นความร้ายแบบร้ายหลบในของเขามากกว่า จึงเหมือนบวกๆๆๆ ค่าความเกลียดเข้าไปเรื่อยๆ นั่นเอง

3. การทำความเข้าใจตัวละคร
อาเหยาเป็นร้ายหลบในที่ต้องใช้การตีความอย่างมาก เขาเจออะไรมาบ้าง ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ทำไมถึงทำแบบนี้ เพราะอะไรเขาถึงเลือกทางนี้ ฯลฯ เราต้องคิดตามพอสมควรเพื่อที่จะเข้าใจว่า ตัวละครตัวนี้ทำแบบนี้เพื่ออะไร ดังนั้นคนดูบางส่วนจึงเลิกที่จะคิดเพราะมันยุ่งยากเกิน

แต่เซวียหยาง เราสามารถเข้าใจได้เลยว่า อ๋อ เพราะตอนเด็กโดนทำร้าย โดนกระทำรุนแรง โตมาก็เลยกลายเป็นคนร้ายๆ ไป คนดูไม่ต้องคิดอะไรมาก ไม่ต้องหาเหตุผลมารองรับการกระทำของตัวละครนี้เท่ากับอีกคน เราสามารถเข้าใจได้ทันทีว่าที่มันทำแบบนี้เพราะมันร้ายไง แค่นี้เลย ซึ่งก็จะโยงกับข้อข้างบนอีกเพราะชีวิตประจำวันเรามันไม่มีคนแบบเซวียหยางให้ได้พบเจอบ่อยเท่าคนแบบอาเหยา 

ต่อจากข้อข้างบน ถามว่า อ้าว เซวียหยางโดนคนรังแกแต่เด็ก แล้วอาเหยาไม่มีคนรังแกเหรอ? ตอนเด็กอาเหยาก็โดนมาหลายอย่าง แถมบางอย่างก็มีบท มีการอธิบาย แต่ทำไมคนดูถึงรู้สึกสงสารเซวี่ยหยางแต่ไม่สงสารอาเหยาล่ะ?

ตรงนี้เรามองว่า มันขมวดเอาปมของข้อ 1-3 มารวมเข้าด้วยกัน เซวียหยางแสดงออกเลยว่าเขาเลือกที่จะเดินทางร้าย แต่กับอาเหยา คนดูจะมองว่าอาเหยามีทางเลือกมากกว่า เพราะว่าเขา "เคยเป็นคนดีมาก่อน" เคยเป็นคนที่น่าสงสารมาก่อน และได้รับโอกาสใช้ชีวิตใหม่ (จากพี่เนี่ย) พอเขาผันตัวไปร้าย เลยทำให้คนดูบางส่วนรู้สึกว่า เขาไม่มีค่าพอให้เราสงสารหรอก ก็ทำตัวเองเอง ประมาณนี้

เราลองคิดง่ายๆ สมมุติเราโดนคนล้อว่าอ้วน ดำ เตี้ย หรืออะไรทำนองนี้มาตลอด โดนมา 100 ครั้งเราก็ทนได้ 100 ครั้ง แต่พอครั้งที่ 101 เราทนไม่ได้ ด่ากลับไป ก็จะถูกมองว่าไม่มีความอดทนหรือก้าวร้าวทันที 

เคสของอาเหยาก็เหมือนกัน คนดูรู้ว่าเขาอดทนกับอะไรมาตลอด แต่กลับพร้อมใจที่จะมองข้ามไป เพราะอาเหยากลายเป็นตัวละครที่ต้องซ่อนความชั่วร้ายของตัวเองเพื่อผลประโยชน์บางอย่าง (โยงไปข้อ 1) ส่งผลให้คนดูที่รู้ธาตุแท้ของตัวละครตัวนี้รู้สึกไม่ชอบเขา และทำให้ความน่าสงสารของเขาโดนความร้ายกาจกลบไปหมดนั่นเอง

หมดแล้วค่ะ เหตุผลที่เราคิดว่าทำไมคนถึงเกลียดอาเหยามากกว่าเซวียหยาง ทั้งๆ ที่เป็นตัวร้ายเหมือนกัน

(อันนี้ไม่ค่อยอยากเอามาเป็นเหตุผลหลัก แต่เราว่าส่วนหนึ่งน่าจะเพราะเรือหรือคู่ชิปด้วยที่ทำให้อาเหยาโดนเกลียดมากกว่าเซวี่ยหยาง 5555 /กระซิบเสียงเบามากๆ แอร)