“โจวจื่อซู” ประมุขเคหาสน์สี่ฤดู ผู้ดำรงตำแหน่งหัวหน้าเทียนชวงต้องการออกจากเทียนชวง จึงยินยอมรับทัณฑ์ตะปูเจ็ดทวารสามสารทด้วยตนเอง ทั้งที่รู้แก่ใจดีว่าอิสรภาพครั้งนี้ ต้องแลกมากับอายุขัยที่เหลือเพียงสามปี เขาจึงแปลงโฉมเป็นชายชราท่าทางอมโรค เพราะไม่ต้องการให้ผู้ใดจดจำได้ หวังจะท่องเที่ยวพเนจรไปสุดขอบฟ้า ใช้เวลาที่เหลืออยู่อย่างมีความสุข

  

แต่แล้วกลับต้องมาเจอ “เวินเค่อสิง” ที่ไม่รู้ว่าตาบอดหรือสมองมีปัญหากันแน่ ถึงได้เอาแต่บอกว่าเขาเป็นคนงาม ทั้งยังไม่เชื่อว่าหน้าตาอัปลักษณ์นี้ คือโฉมหน้าที่แท้จริงของเขา ไม่รู้ว่าการที่โจวจื่อซูเข้าไปยุ่งเกี่ยวพัวพันกับเรื่องราวในยุทธภพยังวุ่นวายไม่พอหรือไร เขาถึงได้มีคนน่ารำคาญเช่นนี้ตามติดไปทั่ว!

*

โจวจื่อซูวางแผนออกจากเทียนชวงด้วยการรับทัณฑ์ตะปู ออกพเนจรไปทั่ว จนมาถึงเจียงหนาน เจอกับเข้าเวินเค่อสิงที่มองคนจากสะบักหลังก็สามารถบอกได้ว่าคนนั้นต้องงดงามแน่ ทว่าใบหน้าของโจวจื่อซูห่างจากคำว่างดงามไปไกล เวินเค่อสิงคนโรคจิตคาใจ ไม่ยอมรับความพ่ายแพ้ของตนเลยตามติดชายคนนี้เป็นเงา ตื๊อให้เขาถอดหน้ากาก ขอยลโฉมเขาชัด ๆ

พระเอกอย่าง "เวินเค่อสิง" ออกตัวมาแต่แรกแล้วว่าเป็นพวกตัดแขนเสื้อ (นิยมบุรุษ) เป็นผู้ชายเสเพล เที่ยวคณิกาชาย อารมณ์ดี มีคารม เต๊าะได้ทุกนาทีที่มีโอกาส นอกจากช่างเต๊าะแล้วขี้ตอดอีก หนังหนา หน้าด้านหน้าทนเหลือเกิน ในนิยายเราแทบจะเห็นเขาหัวเราะ ยิ้มแย้มตลอดเวลา มีตอนหน้าบึ้งก็คือตอนหึงอาซวี่กับด่าเย่ไป๋อีและตอนอยู่หุบเขาผี

"โจวจื่อซู" ค่อนข้างเงียบขรึม เยือกเย็น ชอบดื่มสุรา กว่าครึ่งชีวิตของเขารับใช้ราชสำนักทำให้สูญเสียคนสำคัญ สูญเสียตัวตน ชีวิตว่างเปล่า จึงตัดสินใจจะหนีจากที่แห่งนั้นออกมาใช้ชีวิตอย่างอิสระ แต่ติดนิสัยวิเคราะห์สืบเสาะมาตั้งแต่ตอนรับใช้ในวัง จนป่านนี้ก็ยังเลิกไม่ได้ ตะปูที่ตอกเข้าไปในร่างกายทำให้เขาเหลือวรยุทธ์แค่ครึ่งเดียว และต้องทรมานเวลาที่มันออกฤทธิ์ตอนกลางดึกทุกคืน จริง ๆ จื่อซูค่อนข้างเป็นคนอ่อนโยน แต่เพราะอยู่ในหน่วยเทียนชวงเขาก็เลยอำมหิตด้วย แล้วก็มีส่วนที่ดุและเข้มงวดมาก ๆ ตอนเป็นอาจารย์

"จางเฉิงหลิ่ง" เป็นเด็กกำพร้าสกุลจางที่เหลืออยู่ จากคุณชายน้อยโดนบังคับให้เติบโตขึ้นภายในคืนเดียว เฉิงหลิ่งค่อนข้างหัวทึบ ผลการเรียนไม่ดี แต่เขาอยากเติบโตและช่วยเหลือตัวเองได้ นับถือจื่อซูเป็นอาจารย์ ดังนั้นก็เลยโดนเคี่ยวกรำแทบรากเลือด แต่สำหรับเขา ไม่ว่าใครก็ไม่ทำให้อบอุ่นใจเท่าอาจารย์อีกแล้ว

"กู้เซียง" สาวรับใช้ปากจัดของเวินเค่อสิง เป็นสาวน้อยสดใสซุกซน บุคลิกของอาเซียงเรียกได้ว่าถึงจะโตมาในหุบเขาผีแต่ก็ยังหลงเหลือความไร้เดียงสาเพราะการเลี้ยงดูของเวินเค่อสิง เป็นคนเดียวที่ใกล้ชิดเค่อสิงที่สุด นายบ่าวสองคนต่อปากต่อคำกันเป็นประจำ

"เฉาเว่ยหนิง" หนุ่มน้อยศิษย์สำนักชิงเฟิงที่มาชอบอาเซียง เป็นจอมยุทธ์ที่มีลุคเป็นบัณฑิต มีจิตใจชอบช่วยเหลือคน ไม่สนใจเรื่องชื่อเสียงหรือความทะเยอทะยาน แต่อาจารย์ของเขาค่อนข้างจะเป็นคนเจ้าเลห์แถมเคร่งกฏสำนักมาก

นี่คือตัวละครหลัก ๆ ของเรื่อง

*

การฆ่าล้างที่บ้านสกุลจาง ทำให้จื่อซูต้องรับหน้าที่พาเฉิงหลิ่งไปยังสกุลจ้าวที่เป็นสหายกับสกุลจาง ระหว่างทางมีเวินเค่อสิงตามติดไปด้วย สองคนปะทะฝีปากตีกันไปตลอดทาง แล้วก็ต่อยตีกับคนข้างทางไปด้วยจนพาเฉิงหลิ่งไปหาจ้าวจิ้งได้ในที่สุด พักอยู่วันสองวัน จื่อซูก็คิดว่าจะจากไปแล้ว สองคนไปเจอศพเข้ากลางทาง นิสัยชอบสืบของอาซวี่ก็กำเริบ คิดว่าข้างหน้าจะต้องเจอเรื่องยุ่งยากแน่นอน หลังจากห้ามใจสักพักก็คิดได้ว่าไหน ๆ ตนจะตายอยู่แล้ว ก็ทำตามใจก่อนตายดีกว่า

ปัญหาอยู่ที่ยุทธภพและผีร้ายจากหุบเขาผีกำลังตามหา "เกล็ดหลิวหลี" 5 แผ่นในตำนานเพื่อนำมาเปิดคลังยุทธ์ที่สร้างโดยหรงเซวี่ยนเมื่อยี่สิบปีก่อน ในนั้นเต็มไปด้วยตำรายุทธ์ คัมภีร์ล้ำค่าที่เขาและพวกขโมยมาจากสำนักต่าง ๆ ปัจจุบันเกล็ดหลิวหลีถูกเก็บไว้โดยห้าตระกูลใหญ่ สกุลจางของเฉิงหลิ่งก็เป็นหนึ่งในนั้นด้วย จางเฉิงหลิ่งจึงโดนตามล่ามาตลอดทางภายใต้การคุ้มกันของโจวจื่อซูและเหล่าเวิน

ขณะเดียวกันพวกเขาได้พบ "เย่ไป๋อี" แห่งเขาฉางหมิงซานที่ลงมาชุมนุมยุทธภพด้วย เย่ไป๋อีเป็นผู้อาวุโสแก่เป็นร้อยปีแต่หน้าใสราวเด็กหนุ่มเพราะสำเร็จเคล็ดวิชาจักรวาล เป็นคนโผงผางไม่กลัวใคร ปากเสียพอฟัดพอเหวี่ยงกับเหล่าเวิน เจอหน้าจื่อซูก็กล่าวว่าเขาจะอยู่ได้อีกไม่นาน ทำให้เวินเค่อสิงเสียใจมาก

*

นิยามด้วยคำว่า “น้ำหยดลงหินทุกวัน....” ?

เริ่มต้นเหล่าเวินแค่ตามติดอาซวี่เพราะอยากเห็นโฉมหน้าที่แท้จริงเท่านั้นแหละค่ะ เขาขอยลโฉม หลับนอนด้วยสักคืนก็คงจากไปไม่สนใจอีก แต่ปรากฏว่าอาซวี่ใจแข็ง เหล่าเวินยิ่งไม่ยอมแพ้เลยตามติด ยิ่งตามติดยิ่งพูดคุยถกเถียง ยิ่งพบว่าเขาถูกใจคน ๆ นี้มากขึ้นเรื่อย ๆ

"เจ้าว่าเช่นไรถึงนับว่าเป็นคนดี? แล้วเหตุใดคนเราจึงต้องเป็นคนดี?" นี่เป็นคำถามที่เหล่าเวินถามอาซวี่

"บนโลกนี้ใช่ว่าทุกคนจะเป็นคนดี หากคนส่วนใหญ่ล้วนอยากเป็นคนดี ถึงแม้จะไม่ใช่คนดีโดยแท้ แต่ก็พยายามแสร้งทำเป็นคนดีอย่างสุดความสามารถ ส่วนที่ว่าเพราะเหตุใดนั้น...ข้าคิดว่าอาจเป็นเพราะเจ้าดีกับผู้อื่น ไม่อยากทำร้ายผู้อื่นจากใจจริงและอยากทำความดีเท่านั้น ผู้อื่นถึงจะดีต่อเจ้า มีเพียงการเป็นคนดีเท่านั้น เจ้าถึงจะมีเพื่อน มีครอบครัว มีคนรัก มีคนมากมายอยากอยู่กับเจ้า อยากดีต่อเจ้า เจ้าคิดดู หากคนผู้หนึ่งมีเพียงตนเองทั้งชีวิต ป้องกันผู้คนเว้นเพียงตนเองในทุกที่ทุกยาม ไม่สนิทสนมกับผู้ใดทั้งสิ้น ไม่มีความรู้สึกกับผู้ใดทั้งนั้น รักแค่ตนเองเท่านั้น เช่นนั้นจะไม่น่าสงสารไปหน่อยหรือ เป็นคนเลวมันลำบากเกินไป"

พอรู้สึกว่าอาซวี่พูดจามีเหตุผล โดนใจ ยิ่งติดเป็นตังเม

อาซวี่โดนเหล่าเวินเต๊าะทุกวัน บางทีก็แอบดูคุกคามอยู่เหมือนกัน (อย่าเลียนแบบบ) แถมอ่านมาจนจวนจะจบเล่ม 1 อาซวี่ยังไม่ถอดหน้ากาก แต่เหล่าเวินตามหึงไปแล้วค่ะ ? เรียกได้ว่ามองข้ามหน้าตาไปแล้ว อยากได้มาร่วมเรียงเคียงหมอนอยู่ด้วยกันไปชั่วชีวิตมาก ๆ พอเปิดหน้าออกมาเลยยิ่งเพ้อกว่าเดิม

อาซวี่เองก็เหมือนหินที่โดนน้ำหยดทุกวัน ถึงเหล่าเวินทำตัวไม่เป็นโล้เป็นพาย พูดจาเหมือนไม่จริงจังอะไรสักอย่าง แต่เขาคำนึงถึงอาซวี่เป็นที่สุด เป็นความอบอุ่นเล็ก ๆ เหมือนน้ำที่หยดรดบนต้นไม้เหี่ยว ๆ ให้มีชีวิตอีกครั้ง... เรารู้สึกแบบนั้นนะ

หลัง ๆ เวลาโดนเต๊าะอาซวี่เหมือนจะปลง แถมยังเล่นกลับอีกต่างหาก! คิดว่าเกี้ยวได้อยู่คนเดียวหรือ แต่ว่าตำแหน่งบนข้าไม่ยอมยกให้เจ้าเด็ดขาด สองคนเถียงกันเรื่องตำแหน่ง ทะเลาะแม้แต่เรื่องแย่งกับข้าว ยิ่งหลัง ๆ นี่ทะเลาะกันเป็นเด็กแย่งของเล่นเลยค่ะ 555

*

เอาตรง ๆ เราอดเทียบกับซีรี่ส์ไม่ได้เลยค่ะ ตอนที่ดู #ซานเหอลิ่ง จบ ก็ตั้งใจอ่าน #เทียนหยาเค่อ ต่อเลย อยากจะรู้ว่านิยายกับซีรี่ส์ต่างกันยังไง เพราะคิดว่ายังไงก็ต้องไม่เหมือนกันแน่นอน

แต่...ไม่คิดว่ามันจะต่างกันขนาดนี้ !!

ใครที่เป็นแฟนซีรี่ส์ ซานเหอลิ่ง ต้องลบภาพจำทั้งหมดก่อนที่จะมาอ่าน เทียนหยาเค่อ เช่นเดียวกัน แฟนนิยายเทียนหยาเค่อ ก็คงต้องทำแบบนั้นเหมือนกันถ้าต้องการจะดู ซานเหอลิ่ง

อย่าเข้าใจผิด เราไม่ได้บอกว่ามันแย่นะ เราคิดว่าทั้งนิยายและซีรี่ส์ดีทั้งคู่ แต่ดีกันคนละแบบ ในซีรี่ส์เราต้องลุ้นแล้วลุ้นอีก มีคอนฟลิกซ์มากมาย แต่นิยายค่อนข้างจะเดินเป็นเส้นตรง ชิลล์ ๆ ไม่มีอะไรมาขวางพวกเขาได้ รักกันแฮปปี้

โครงเรื่องหลักของทั้งสองเหมือนกัน เพียงแต่รายละเอียด การดำเนินเรื่องเรียกได้ว่าต่างกันลิบลับจนคิดว่า เอ๊ะ...นี่เรื่องเดียวกันเปล่านะ 555 แต่แกนหลัก ๆ เหตุการณ์สำคัญยังคงไว้อยู่ ที่แน่ ๆ คาแรกเตอร์ทั้ง 5 ด้านบนค่อนข้างจะตรงกับนิยายมาก และถึงแม้เรื่องจะโดนปรับไปเยอะจนแทบจะจำไม่ได้ แต่ก็ถือว่าซีรี่ส์นั้นเคารพต้นฉบับมาก ๆ อยู่

การเดินเรื่องในเล่มจะเน้นไปที่โจวจื่อซูและเวินเค่อสิงเป็นหลัก ส่วนตัวประกอบอื่น ๆ มีชะตากรรมยังไงเขาจะเน้นไปที่การบอกเล่าเสียมากกว่า แต่ในซีรี่ส์เรียกได้ว่าจับเรื่องนั้นหยิบเรื่องนี้มาขยายเพิ่มจนดูเป็นเรื่องเป็นราว เช่น ตัวร้ายบางตัวไม่ได้ร้ายไปทั้งหมด หรือขยายเรื่องความรักของอวี๋ชิวเฟิงกับเชียนเฉี่ยว การสร้างตัวละครผีใหม่ ๆ ขึ้นมา เลยรู้สึกว่านิยายค่อนข้างจะแบนกว่า ขณะที่ตัวซีรี่ส์สร้างโลกออกมาได้กลมอย่างเห็นได้ชัด

แต่นิยายไม่ได้ดราม่าหนักอะไร อาซวี่กับเหล่าเวินเรียกได้ว่ารู้ทันกัน ต่างกันต่างรู้ตัวจริงกันแต่เนิ่น ๆ ด้วยซ้ำ เหล่าเวินไม่เกรงกลัวใครทั้งนั้น ส่วนอาซวี่ก็ไม่ได้รู้สึกรังเกียจอีกฝ่าย เพราะเขาก็คิดว่าตัวเองก็ไม่ได้เป็นคนดีเหมือนกัน การรักษาอาซวี่ก็ไม่ใช่เรื่องที่ยากขนาดนั้น

ส่วนบทของกู้เซียง-เฉาเว่ยหนิง ไม่ได้ขยี้เท่าในซีรี่ส์ แต่พออ่านตอนพิเศษดันน้ำตาแตกซะงั้น สองคนนี้เป็นคู่ที่น่ารักมากจริง ๆ ค่ะ

พูดถึงซีรี่ส์ ก็อดเสียดายบทของคุณชายเจ็ดและต้าอูไม่ได้ สองคนนี้มีบทบาทพอควรในนิยาย เป็นคาแรกเตอร์ที่น่าสนใจดี แต่ซีรี่ส์ดันให้เขาโผล่มาตอนท้าย ๆ เท่านั้นเอง

อีกจุดหนึ่ง เรื่องนี้เป็นแนวจีนกำลังภายใน เรื่องยุทธภพ และแอบแฝงปรัญชา ระหว่างอ่านก็เลยคิดว่าอ่านยากเหมือนกัน นอกจากตัวละครเยอะแล้ว ก็ต้องตีความนิด ๆ ด้วยค่ะ

ลางเนื้อชอบลางยานะ แต่เราว่าดีทั้งคู่ ถ้าถามว่าเราชอบแบบไหนมากกว่า เราคงต้อบว่าชอบซีรี่ส์มากกว่า เพราะเขาทำบทออกมาให้เราได้อินมากกว่าด้วย ตอนนี้ติดอยู่ในกูซูไม่พอ ยังข้ามไปฉางหมินซานด้วย ?