"เซี่ยเหลียน" สูงส่งเป็นถึงไท่จื่อผู้อุทิศตนช่วยเหลือปวงประชา ด้วยวัยเพียงสิบเจ็ดปีก็บรรลุขึ้นสวรรค์เป็นที่จดจำไปทั่วหล้า ทำการสิ่งใดล้วนเก่งกาจปราดเปรื่อง ผู้คนต่างกล่าวว่าเขาเป็นลูกรักของสวรรค์

กระทั่งเกิดเหตุผลิกผัน ทำให้เขาถูกขับออกจากสวรรค์ถึงสองครั้ง เป็นเหตุให้พลังเวทถูกผนึก ต้องลงมาอยู่ในโลกมนุษย์ ชีวิตตกต่ำกลายเป็นที่เย้ยหยันไปทั่วทั้งสามภพ ไร้สาวก ไร้ธูปเทียน ไร้คนเซ่นไหว้บูชา ถูกผู้คนลืมเลือน ต้องหาเลี้ยงชีพด้วยการเก็บขยะ ถูกจดจำว่าเป็นเทพขยะและเทพโรคระบาด ใครต่างก็คิดว่าเขาจะต้องตกต่ำไม่อาจฟื้นคืนสู่สวรรค์ ต้องเข้าสู่ทางสายมารเป็นแน่

แปดร้อยปีต่อมา เขาก็กลับขึ้นสวรรค์เป็นครั้งที่สาม สร้างความสะเทือนเลื่อนลั่นไปทั่ว ทว่าขึ้นสวรรค์ครานี้เขาได้แต่รำพึงรำพัน...

เฮ้อ ใครบอกว่าเป็นเทพสบาย เก็บขยะยังง่ายกว่าเป็นเทพนัก เพื่อชดใช้หนี้สวรรค์ เขาจึงรับภารกิจลงไปยังโลกมนุษย์ ทำให้เขาได้มีโอกาสพบกับ "ฮวาเฉิง" หรือ พิรุณโลหิตเชยบุปผา ราชาผีผู้ออกมาจากบรรพตถงหลู สาวกคนสุดท้ายและเพียงคนเดียวของเขาตลอดกาล

"หากฝันของท่านคือช่วยเหลือปวงประชา เช่นนั้นฝันของข้า ก็คือท่านเพียงผู้เดียว"

*

เราได้มีโอกาสพูดถึงสวรรค์ประทานพร ภาคอนิเมะไปแล้วตามลิ้งค์นี้ > https://www.facebook.com/Palmurary/posts/3026196314333545

สำหรับตัวนิยาย รอคอยมานานเหมือนกันค่ะ (8 เล่มจบ ...ปาดเหงื่อ) นิยายกับอนิเมะแทบจะเรียกได้ว่าถอดกันมา เล่ม 1 เทียบเท่า อนิเมะซีซั่น 1 เลยค่ะ พูดถึงความต่างของสองเวอร์ชั่น นิยายเป็นการบรรยายที่ทำให้เราเข้าใจรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเรื่องได้มากขึ้น เหมือนดูอนิเมะแล้ววนกลับมาอ่านเก็บตกเลยค่ะ

พอมีเล่มแปลไทยในมือแล้ว พวกคำเรียกขานต่าง ๆ ที่เคยเรียงกันขึ้นมาเองก็มีเปลี่ยนไปบ้าง เช่น "สี่ประลัยกัลป์" ฉายาการจัดลำดับของภูตผี หรือ "พิรุณโลหิตเชยบุปผา" ฉายาของฮวาเฉิงก็มีการเปลี่ยนไปเล็กน้อย "รั่วเหยีย" ก็ไม่ใช่รั่วเย่แล้ว

สำหรับเรื่องนี้คงจะพูดไม่ละเอียดเพราะเหมือนการเล่าซ้ำ แต่อยากบอกเล่าความรู้สึกระหว่างอ่านนิยายค่ะ เริ่มตั้งแต่ซีนเปิดตัวพระเอกที่เดบิวต์มาได้อย่างสง่างามมากในซีนชิงเกี้ยวเจ้าสาว บรรยายความถึงพระเอกออกมาเป็นหน้า ๆ ทุกบรรทัด ทุกการแสดงออก ชวนสัมผัสถึงความหล่อ (แม้ไม่เห็นหน้า) ความอ่อนโยน ความใส่ใจของฮวาเฉิงที่มีต่อเซี่ยเหลียนมาก ขนาดเซี่ยเหลียนเองยังรู้สึกว่าอีกฝ่ายใส่ใจเขาจัง ทำเอาเราอ่านแล้วร้อง แหม ๆๆๆ ไปตลอดเลยค่ะ

ในเล่มยังมีเก็บตกเป็นมุกขำ ๆ ด้วย อย่างเช่น เซี่ยเหลียนที่ขึ้นสวรรค์แล้ว จนแล้วจนรอดก็ยังไม่มีใครรู้จัก ไม่มีใครเซ่นไหว้ ช่างปะไร งั้นข้าลงมาสร้างอารามเซ่นไหว้ตัวเองก็แล้วกัน ทำเอาเหล่าเทพถึงกับพูดไม่ออก 5555555+

พออ่านนิยาย จะมีบางซีนที่ผู้เขียนเขียนการเข้าบทของพระ-นายไว้เหมือนไม่มีอะไร แต่อนิเมะจะเอาซีนเล็ก ๆ น้อย ๆ นั้นมาขยาย เพิ่มความโรแมนติคไปอีกกกก ซีนหนึ่งของซานหลางบนเกวียน ยอมรับเลยว่าอนิเมะทำออกมาได้ดีพอกับนิยายเลยค่ะ เราชอบบรรยากาศการสนทนาของทั้งคู่มาก ดูสบาย ๆ มีหยอกเอิน บวกรู้ทันเล็กน้อย ตลอดจนซีนที่ตกลงไปในตรุนักโทษ... ซีนที่อุ้มเซี่ยเหลียน ซีนนี้เราขอยกความชอบในอนิเมะมากกว่าค่ะ เพราะนับถือที่กล้าทำออกมา! 555555555+ จนกระทั่งซีนจบเล่ม 1 อันนี้ขอชื่นชมอนิเมะ ปรับออกมาตรึงใจมาก

เซี่ยเหลียนในอนิเมะไม่ได้ต่างจากในนิยายเท่าไหร่ นิยายนี่ยิ่งทำให้เราชอบเซี่ยเหลียนขึ้นไปอีก ได้เห็นหลาย ๆ มุม ได้รู้ว่าเป็นคนสบาย ๆ จริง แต่ภายใต้ความสบายของเรา บางซีนมีการบรรยายให้เห็นว่า กว่าเขาจะดู "สบาย" อย่างนี้ เขาเจ็บปวดมาเยอะมากเช่นกัน ข้อดีของนิยายคือทำให้เราได้รู้ตัวตนของตัวละครได้ลึกขึ้นนี่แหละ ขณะเดียวกันก็รับรู้ถึงความอัดอั้นของฮวาเฉิงด้วย

นอกจากนั้นเราพบว่า ไท่จื่อเซียนเล่อเมื่อก่อนนับว่าเป็นยอดอหังการคนหนึ่ง เก่งกล้าไม่กลัวใคร ขึ้นสวรรค์ครั้งที่สองคือขึ้นไปต่อยตีกับเทพจนโดนตบกลับลงมา อันนี้อ่านไปแล้วอึ้งจริง จริง ๆ ไท่จื่อเราก็เปรี้ยวไม่เบานี่หว่า

ส่วนฮวาเฉิง ก็ไม่ได้แตกต่างเท่าไหร่ ความอ้อร้อในนิยายนั้นอนิเมะก็ถ่ายทอดออกมาได้ดี แต่นิยายให้ความรู้สึกลึกลับมากกว่า ด้วยคำบรรยายต่าง ๆ และการบรรยายตัวฮวาเฉิงผ่านสายตาเซี่ยเหลียนก็ทำให้ดูซับซ้อนเดาใจยากขึ้นไปอีก

สองตัวละครที่คิดว่าน่าจะพูดถึงสักหน่อยคือ "ฝูเหยา" กับ "หนานเฟิง" เทพผู้ช่วยที่โดนส่งมาช่วยเซี่ยเหลียน เรารู้สึกว่าสองคนนี้ดูมีอะไรลึกลับบอกไม่ถูก เหมือนจะเป็นห่วงเซี่ยเหลียนอยู่หน่อย ๆ เรื่องยังไม่เฉลยอะไรมาก เลยไม่แน่ใจว่าโดนส่งมาหรือยังไง แต่รู้สึกว่าตัวเจ้านายของสองคนนี้ซึ่งคือ "เฟิ่งซิ่น" กับ "มู่ฉิง" อดีตลูกน้องของเซี่ยเหลียนทั้งคู่ ดูจะ...ยังไงดี ซึน ? รอเรื่องเฉลยแล้วกัน แต่ขอโน้ตเรื่องนี้ไว้ในใจก่อนนะคะ 5555

ปล. ภาพกราฟิกไม่มี เอาภาพที่ถ่ายเองไปก่อน แฮ่