"นานขนาดไหนแล้วนะ ที่เราไม่ได้เจอกัน. . . " 

   ความคิดที่เข้ามาในหัวแทบจะทุกครั้ง เวลาที่มองไปบนท้องฟ้าในตอนเย็นขณะที่กำลังเดินกลับบ้านจากการทำงานที่อ่อนล้า  สีครามอ่อนๆผสมเหลืองของท้องฟ้า กับลมที่พัดมากระทบกับร่างกายเบาๆ ทำไมถึงรู้สึกโดดเดี่ยวจังนะ . .

  ''ตอนนี้เธอ จะเป็นยังไงบ้างนะ?''

  ''เธอจะคิดถึงฉัน เหมือนที่ฉันกำลังคิดถึงเธอรึป่าว?''  มีคำถามที่ผุดเข้ามาในหัวอีกมากมายขณะที่กำลังมองดูก้อนเมฆล่องลอยในอากาศ 

   อย่างน้อยเรายังได้คุยโทรศัพท์กันในตอนกลางคืน

ถึงแม้จะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ แต่สำหรับเราสองคนนั้นมันคือช่วงเวลาที่มีความหมายต่อเรา

   ในค่ำคืนที่เงียบสงบที่เราสองคนคุยโทรศัพท์หากัน

ราวกับว่าเรานั่งคุยกันต่อหน้าจริงๆ ฉันถามเธอขึ้นว่า "คิดถึงเธอจัง นี่เราจะได้เจอกันเมื่อไหร่หรอ?"

และตอนนั้นเธอได้บอกกับฉันว่า

 " เมื่อถึงเวลา เราจะได้พบกัน จนถึงตอนนั้น ความรู้สึกที่เราคิดถึงกัน มันจะทำให้รู้ว่า ความอดทนที่ผ่านมามันคุ้มค่าขนาดไหน. .เนอะ:)" 

  ฉันได้แต่ยิ้มแผ่วๆ กับคำตอบของเธอ ราวกับว่าไม่ได้รู้สึกอะไร แต่ทำไมความรู้สึกจากข้างใน กลับเศร้าเหลือเกิน เหมือนกำลังร้องไห้อยู่ในใจเพียงคนเดียว

      ความรู้สึกที่ได้แต่รอคอยคนที่เรารักและไม่รู้ว่าจะได้พบกันเมื่อไหร่ ทำไมถึงรู้สึกเหมือนกำลังอยู่ในหนังเลยนะ และตอนนี้เองฉันเข้าใจแล้ว กับประโยคที่มีคนเคยพูดว่า

     "เวลาสำหรับคนรอ มันมักจะเดินช้าเสมอ"