เราไถไทม์ไลน์ทวิตเตอร์ตามปกติหลังจากอาบน้ำ เตรียมจะเข้านอน แล้วก็พบกับข่าวๆ นึงเข้า

เราช็อคมากตอนได้เห็นข่าวนี้ ใจนึงคือไม่เชื่อ อีกใจนึงคือหัวใจสลายแล้ว มือสั่น ตัวก็สั่น หัวใจเต้นแรง

พอเห็นแต่ละเว็บสำนักข่าวทยอยกันโพสต์ ศิลปินหลายๆ คนโพสต์ข้อความไว้อาลัย ก็ถึงเวลาแล้วแหละที่เราต้องยอมรับความจริงซักที แต่แอคเคาท์ @LPlive ก็บอกว่าอย่าเพิ่งเชื่ออะไรทั้งนั้นจนกว่าคนในวงจะออกมาทวีต

00:03 ตามเวลาประเทศไทย

ไมค์ ชิโนดะ หนึ่งในสมาชิกวง Linkin Park ออกมาทวีต 

อ่ะ... เรื่องจริงละ ไม่สามารถหลอกตัวเองได้อีกแล้ว เราทำอะไรไม่ได้เลย น้ำตาไหลอัตโนมัติ ร้องไห้แบบสะอื้นเหมือนญาติเสียจริงๆ พิมพ์ข้อความอะไรไม่ได้เลยเพราะมือสั่นมาก พี่ที่รู้จักกันคอลไลน์มา เราสองคนคุยกับแล้วก็ร้องไห้ รู้สึกว่าเราน่าจะเข้าใจที่สุดแล้ว ณ เวลานั้น

พอคุยจบเราก็กลับมานั่งไถทวิตเตอร์เหมือนเดิม สมองไม่รับรู้อะไรแล้ว รู้ว่าเศร้ามาก นอนก็ไม่ได้เพราะตาค้าง รู้ว่านอนแล้วต้องฝันถึงแน่ๆ เลยตัดสินใจร้องไห้ให้จบแล้วค่อยนอน

เวลาเห็นข่าวศิลปินที่คนอื่นชอบเสียชีวิต เรานั่งจินตนาการตัวเองตลอดว่าถ้าเราเจอเคสนี้บ้างจะรู้สึกยังไง ต้องใจสลายขนาดไหนกันนะ แล้วพวกแฟนคลับทำยังไงกันต่ออ่ะ อยู่ยังไง ใช้ชีวิตยังไง มันต้องแย่มากแน่ๆ เรารู้ว่าซักวันมันจะต้องเกิดกับเราแหละ แต่ไม่คิดว่าจะเร็วขนาดนี้ เหมือนจะเป็นการเตรียมใจมาก่อน แต่มันไม่ได้รู้สึกเศร้าน้อยลงเลย

เพื่อนๆ ที่ฟอลโลวทวิตเตอร์เริ่มเมนชั่นมาให้กำลังใจ ทุกคนถามแบบเดียวกันว่า 

"โอเคมั้ย เห็นข่าวแล้วนึกถึงแกคนแรกเลยจริงๆ" 

พอเห็นข้อความนี้เราร้องไห้แบบหยุดไม่ได้เลย เราทวีตถึงเชสเตอร์มาตั้งแต่ ม.2 ถึงไม่ได้ติดตามเพลงทุกอัลบั้ม เพราะบางอัลบั้มก็ไม่ชอบ แต่เราติดตามชีวิตเชสเตอร์ตลอด ทั้งอินสตาแกรม ทวิตเตอร์ ภรรยาเชสเตอร์เราก็ติดตาม จนตอนนี้เรากำลังจะขึ้นปี 3 แล้ว เรารู้สึกผูกพันกับเขามากๆ เหมือนเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของเราไปแล้ว

เราตอบทุกคนว่า "เราไม่โอเค เรารับไม่ได้" คือเรารับไม่ได้จริงๆ มันเร็วไปหมด 

เรารู้ว่าเชสเตอร์เป็นโรคซึมเศร้า 

เรารู้ว่าเชสเตอร์เคยให้สัมภาษณ์ว่าคิดจะฆ่าตัวตาย 

เรารู้ว่าเชสเตอร์รู้สึกแย่ใน ปี 2015 (แต่ก็ไม่รู้ว่าแย่ยังไง เพราะอะไร)

ตลอดเกือบ 7 ปีที่เราชอบเชสเตอร์ มีปีนี้ที่เรารู้สึกว่าเขาแปลกๆ ไป จู่ๆ ก็ออกมาแต่งตัวกระชากวัย บทสัมภาษณ์ก็ระเบิดอารมณ์แรงมากจนดูเหมือนคนไม่สนโลกแล้ว แต่ก็ไม่ได้แปลกใจอะไรมากมาย พอกลับมานั่งคิดๆ ดูก็เออ มันเป็นสัญญาณป่ะวะ เราคิดไม่ทันจริงๆ แต่ต่อให้คิดทัน เราก็คงทำอะไรไม่ได้อยู่ดีแหละ

เราตัดสินใจนอนตอนเกือบๆ ตี 5 หลังจากนั่งเศร้าและพ่นทุกสิ่งลงทวิตเตอร์มาเป็นเวลา 4 ชั่วโมงเต็มๆ คิดว่าพรุ่งนี้ต้องตื่นมาร้องไห้อีกอยู่ดี

ซึ่งก็จริง....... 

เราตื่น 10 โมง มาเจอ Notification ในทวิตเตอร์ 80 กว่าอัน ทั้งรีทวีต ทั้งไลค์ ทั้งเมนชั่นของทุกคนที่ให้กำลังใจ

แค่เห็นตัวเลขก็ร้องไห้แล้วอ่ะ เราทวีตเรื่องเขามาโดยตลอด ไม่รู้ว่าคนอ่านมั้ย แต่เรามีความสุขทุกครั้งที่ได้ทวีตถึงเชสเตอร์ ที่รู้ๆ คือวันนี้ทุกคนอ่านจริงๆ รีทวีตด้วย อย่างน้อยคนก็ได้เห็นความน่ารักที่เราเห็นแล้วอ่ะ แต่ถ้าเลือกได้เราก็ไม่อยากให้คนรับรู้เรื่องของเขาในสถานการณ์แบบนี้อ่ะ....

เรานั่งอ่านเมนชั่นของทุกคน ทวีตทั้งไทม์ไลน์ จนถึงบ่ายสอง น้ำตาไหลเป็นช่วงๆ จนรู้สึกว่าต้องพอแล้วแหละ เราก็ต้องก้าวต่อไปนะ เลยตัดสินใจลุกไปอาบน้ำ

แต่เมนชั่นในทวิตเตอร์ก็มาอย่างต่อเนื่อง เรายังน้ำตาไหลอยู่เรื่อยๆ ด้วยข้อความเดิมๆ แบบสู้ๆ นะ เป็นกำลังใจให้นะ เราไม่รู้จะตอบอะไรเลยนอกจากคำว่าขอบคุณ และรู้สึกตกใจมากที่ทุกคนเห็นในสิ่งที่เราทวีตตลอดหลายปีมานี้ ไม่เคยคิดเลยว่าจะมีคนอ่าน ถ้าทุกคนอ่านมาถึงตรงนี้ เราก็ขอบคุณอีกทีนะ ซึ้งใจมากๆ คือเราเป็นติ่งอ่ะ ไม่ได้เป็นอะไรกับเขาเลย แต่ทุกคนเมนชั่นมาแสดงความเสียใจ ขอบคุณจริงๆ

วันนี้เรามีสอนพิเศษ และเราต้องไปทั้งๆ ที่สภาพจิตใจไม่โอเค ออกจากบ้านด้วยหัวสมองโล่งๆ ใส่หูฟังโดยที่พยายามจะกดเลือกเพลงอื่น แต่พบว่าไม่อินเพลงอะไรเลย นอกจากของ Linkin Park ซึ่งฟังไปก็น้ำตาคลอไป ยืนบน BTS ต้องก้มหน้าและเม้มปากตลอดเวลา เพราะไม่อยากร้องไห้ให้ใครเห็น ในหัวเต็มไปด้วยคำว่าอยากกลับบ้าน วันนี้แม่งโคตรแย่ ไม่อยากทำอะไรเลย

พอถึงเพลง Sorry For Now ซึ่งเป็นเพลงที่เราชอบที่สุดในอัลบั้มทั้งๆ ที่ยังไม่ได้ตั้งใจอ่านความหมาย ชอบเพราะว่าเป็นเพลงที่ไมค์ร้อง และเชสเตอร์แร๊พ รู้สึกว่าเออแปลกดีว่ะ 

งั้นลองอ่านเนื้อเพลงหน่อยแล้วกัน.....

อ่านแล้วตกใจ เหมือนจดหมายลาในรูปแบบของเพลงเลย มันตรงสถานการณ์มากๆ มันคงมีซักวันที่เราจะเข้าใจอ่ะในการกระทำของเขาอ่ะ