เชอร์ล็อคไม่เข้าใจมอลลี่

เขาไม่เข้าใจว่าทำไมมอลลี่ถึงไปคว้าผู้ชายอย่างทอมมาเป็นแฟน ครั้งแรกที่เขาเจอหน้าหมอนั่น ไม่ว่าเป็นรูปร่าง เสื้อผ้าหน้าผมทุกอย่าง ราวกับว่าเขากำลังส่องกระจกอยู่อย่างไงอย่างนั้น ถ้าเธอชอบเขาขนาดนั้น แทนที่จะทำอะไรสักอย่าง เธอกลับเลือกไปหาผู้ชายที่ไม่ได้ดีเสี้ยวเดียวเท่าเขาเลยด้วยซ้ำ

“มอลลี่ เย็นนี้คุณว่างไหม?” เชอร์ล็อคหันหน้าไปถามมอลลี่ซึ่งอยู่ข้าง ๆ กำลังทำแล็ปอยู่

“วันนี้ฉันมีนัดทานข้าวกับทอมน่ะ… ขอโทษด้วยนะ”

“ดูมีความสุขดีนะ”

“ทำไมคุณถึงพูดอย่างนั้นล่ะ เชอร์ล็อค”

มีความสุขกะผีสิ แก้มตอบขนาดนี้ ดูท่าน้ำหนักจะลดอีกแล้วจากครั้งก่อนที่เจอกันด้วย แค่พูดความจริงจะตายหรือไง พูดสิ พูดสิว่า คบกับทอมแม่งไม่มีความสุข

“ไม่มีอะไร ผมก็แค่อยากพูดขึ้นมาน่ะ”

 .....

“จอห์น” เชอร์ล็อคเรียกหาอีกฝ่ายซึ่งกำลังนั่งทำงานอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ “มีอะไรงั้นเหรอ เชอร์ล็อค” ก่อนที่เขาจะถามคำถามว่า “เคยมีประสบการณ์แอบรักคนมีเจ้าของไหม?”

นั่นทำเอาจอห์ชะงักและวางมือจากคีย์บอร์ด “ทำไมจู่ ๆ นายถึงถามคำถามนี้?”

“แค่อยากรู้เฉย ๆ น่ะ พวกความสัมพันธ์มนุษย์แบบในชีวิตจริง ไม่ใช่ทางทฤษฎี” จอห์นขมวดคิ้ว “เอาตรง ๆ” เชอร์ล็อคที่โดนจอห์นรู้เบื้องหลังของคำถามก็ออกอาการหงุดหงิด เนื้อตัวไม่อยู่สุข แต่ก็พยายามยืนยันว่าตัวเองต้องการรู้จากประสบการณ์ เผื่อได้เอาไปใช้ในคดี แต่จอห์นไม่สนใจสิ่งที่เชอร์ล็อคพูดและถามเค้นอีก “นี่กำลังพูดถึงมอลลี่อยู่หรือเปล่า?” จนในที่สุดเชอร์ล็อคหลุดปากออกมา “ใช่ ฉันอยากให้เธอเลิกกับทอม”

“อะไรนะ… เชอร์ล็อค นี่นายบ้าไปแล้วหรือไง! ไม่สิ ฉันไม่ควรพูดแบบนี้ เพราะนายมันบ้าอยู่แล้ว นายจะให้มอลลี่เลิกกับทอมด้วยเหตุผลบ้าบอของนายไม่ได้นะ”

“มันไม่ได้ไร้เหตุผล นี่นายไม่เห็นเหรอจริง ๆ ตอนเจอเธอน่ะ เธอไม่ได้มีความสุขเลยด้วยซ้ำ”

“แล้วยังไงล่ะ แต่ถ้ามอลลี่ไม่พูด เราก็ทำอะไรไม่ได้หรือเปล่า”

“จอห์น ลองคิดดูนะ ลองเอาฉันไปเทียบกับหมอนั่นดู ไอ้หมอนั่นแทบไม่ได้ครึ่งของฉันเลยด้วยซ้ำ ถึงจะแต่งตัวเหมือนกันแค่ไหนก็เถอะ ถ้าจะคบกับเจ้าดอพเพอร์เกเกอร์ สู้คบฉันซึ่งเป็นตัวจริงไปเลยไม่ดีกว่าเหรอ”

 “หะ” จอห์นตกใจกับประโยคที่หลุดออกมาจากปากเชอร์ล็อค “นี่ นายชอบมอลลี่งั้นเหรอ”

เสียงเคาะประตูดังขึ้น เชอร์ล็อคเลยเดินไปเปิดประตูเพื่อเลี่ยงจะให้คำตอบกับจอห์น แต่พอเขาเปิดประตูมา คนที่อยู่ตรงหน้ากลับไม่ใช่คุณนายฮัดสัน แต่เป็นหญิงสาวซึ่งพวกเขากำลังกล่าวถึงอยู่พร้อมด้วยนัยน์ตาที่ดูเหนื่อยล้า “พอดีว่าทอมเขาติดงาน เลยไปทานข้าวด้วยกันไม่ได้ เพราะตอนกลางวันคุณถามฉันว่าฉันว่างรึเปล่า ฉันเลยแวะซื้อฟิชแอนด์ชิปแล้วก็มาหาคุณ”

เชอร์ล็อครีบเชิญให้มอลลี่เข้ามาในห้อง แล้วมานั่งที่เก้าอี้โซฟาประจำของเขา

“มีอะไรให้ฉันช่วยหรือเปล่า เชอร์ล็อค” มอลลี่ถาม

“ไม่… ผมแค่อยากจะชวนคุณไปทานข้าว”

“ไม่หรอก เชอร์ล็อค คนอย่างคุณน่ะ ไม่มีวันทำอะไรแบบนี้กับฉันนอกจากคุณอยากได้อะไรบางอย่าง”

ถ้าเป็นเชอร์ล็อคสมัยก่อนคงใช่ เขานึกถึงเมื่อครั้งมอลลี่บอกว่าเธอไม่เคยอยู่ในสายตาของเขา แต่ไม่อย่างไร เธอก็พร้อมช่วยเหลือเขาเสมอ แต่เขากลับตอบกลับว่า เขาจะต้องการอะไรจากเธอกัน แต่เขากลับคิดผิด

เขาไม่ได้ต้องการอะไีจากเธอ เขาแค่ต้องการเธอ

 “มอลลี่” เขายื่นมือไปจับมือของเธอ “เลิกกับทอมซะ”

ดวงตามอลลี่เบิกกว้าง จอห์นซึ่งยืนฟังทั้งสองก็เช่นกัน “ทำไม…”

“ของจริงย่อมดีกว่าของปลอม ถูกไหม”