คลิฟเจอลูกแมวอยู่ใต้รถเทรเลอร์ของเขาหลังจากได้ยินเสียงร้องของมัน จนต้องเดินตามหาต้นเสียงว่ามาจากไหน ทำเอาชายหนุ่มลำบากใจเนื่องจากตัวเขาเองไม่สามารถเลี้ยงมันได้เพราะมีแบรนดี้อยู่แล้ว

ชายหนุ่มครุ่นคิดอยู่สักพักว่าจะเอามันไปไว้ที่ไหนดี

 .....

“เรื่องสำคัญของนายที่ว่าคือเจ้าแมวตัวนี้เนี่ยนะ” ริค ดาลตันโมโหเดือดดาลพอรับรู้ว่าเรื่องสำคัญที่ว่าของเพื่อนสนิทคือการขอให้เลี้ยงลูกแมวจรจรที่พบเจอ “เอาน่า นายก็รู้ว่าฉันเลี้ยงมันไม่ได้ แบรนดี้คงได้เล่นมันตายได้”

“แต่ฉันไม่มีเวลามากพอที่จะดูแลสัตว์เลี้ยง เข้าใจใช่ไหม เงินจะอยู่ยังไม่มีเลย”

“นายจะปล่อยเจ้าแมวนี้ให้อยู่ข้างถนนจริง ๆ งั้นเหรอ”

เจ้าแมวที่ว่านั้นมีขนสีดำสนิท แล้วด้วยความที่ยังเป็นลูกแมวอยู่ ดวงตาของมันจึงเป็นสีเหลืองกลมโต มันจ้องหน้าของริคเหมือนอ้อนวอนให้ริครับเลี้ยงมัน ส่วนริคก็จ้องหน้ามันกลับ “เออ ก็ได้”

“เป็นอันว่าตกลง” คลิฟอุ้มมันไปใส่ในมือริค แล้วเดินกลับไปที่รถเพื่อหยิบข้าวของเครื่องใช้ในการเลี้ยงแมว จากตอนแรกคลิฟคิดว่าใช้เพียงแค่ชามสำหรับใส่ข้าวกับน้ำก็พอ แต่กลับได้ทรายแมว กระบะทรายแมว อาหารเปียกแมว และของเล่นแมวกลับมาจากร้านสัตว์เลี้ยงด้วย ริคพอเห็นสิ่งของมากมายที่คลิฟเอามาให้ ก็เริ่มบ่นอิดออดว่าไม่อยากเลี้ยงอีกครั้ง

“นายสัญญากับฉันว่าจะเลี้ยงแล้วนะ อย่ามาคืนคำตอนนี้”

“แต่ดูของพวกนี้สิ มันไม่เข้ากับสิ่งที่อยู่ในบ้านเลยด้วยซ้ำ!”

“นายจะสนใจเรื่องหยิบย่อยอย่างนี้ไปทำไมกัน เลี้ยง ๆ ไปเถอะ แต่เอาจริง ยังไงฉันก็เป็นคนเลี้ยงอยู่ดี แค่เอามาไว้ที่บ้านนายเฉย ๆ น่ะ ริค เจอกันวันพรุ่งนี้” จึงไปเปิดประตูรถและสไลด์ตัวเข้าไป ก่อนจะคลิฟโผล่หัวมาจากหน้าต่างรถ

“อย่าลืมตั้งชื่อให้มันด้วยละ”

 .....

หลังจากนั้นเป็นต้นมา พวกเขาสลับกันเลี้ยงแมวดำตัวนั้น ในยามที่ริคออกไปถ่ายทำ คลิฟจะเป็นคนดูแลแมว ในขณะที่ตกตอนกลางคืนจะเป็นหน้าที่ของริค

ริคไม่สามารถหยุดพูดถึงเจ้าแมวนั่นได้เลย เขาตั้งชื่อให้มันว่าจากัวร์ แม้ตอนแรกจะบ่นกับคลิฟว่าจากัวร์ทำของแตก หรือเจอกองขี้แมวอยู่บนพรม คลิฟพยายามบอกกับริคว่าของอย่างนี้ต้องฝึกมัน เหมือนกับที่เขาเคยฝึกแบรนดี้ พอผ่านไปได้สักพักหนึ่ง คำบ่นแปรเปลี่ยนเป็นคิดถึงเจ้าจากัวร์ ไม่อยากปล่อยให้มันอยู่ตัวคนเดียว “มันอยู่ได้ เชื่อฉันเถอะ มันอยู่คนเดียวเป็นมากกว่านายแล้วกัน ริค” คลิฟพูด

 .....

 เสียงโทรศัพท์ของคลิฟดังขึ้นในคืนกลางดึกวันนึง ชายหนุ่มงัวเงียมารับโทรศัพท์ “ว่าไง”

“จากัวร์หายไป” ริคพูด มาพร้อมเสียงสะอึกสะเอื้อนกับการพยายามหยุดร้องไห้แต่หยุดไม่ได้

“เดี๋ยวมันก็กลับมา” คลิฟพยายามปลอบใจอีกฝ่าย

“ฉันก็คิดแบบนั้น แต่ตอนนี้… มันผ่านมาห้าวันแล้วนะ”

“ให้ฉันไปหานายแล้วช่วยตามหาแมวให้ไหม”

อีกฟากของโทรศัพท์เงียบไปสักพัก “อืม”

คลิฟหาเสื้อยืดและกางเกงยีนส์มาใส่ ก่อนรีบบึ่งรถไปที่บ้านริคจึงได้พบกับริคที่ร้องไห้และเมาอยู่ ในมือถือแก้วบรั่นดี คลิฟจึงจับริคมานั่งตรงโซฟา “นายทำใจดี ๆ ไว้นะ เดี๋ยวฉันจะอยู่เป็นเพื่อนนายคืนนี้ แล้วพรุ่งหาเจ้าจากัวร์ โอเค?” ริคพยักหน้า

ในเช้าวันรุ่งขึ้น ริคและคลิฟถามเพื่อนบ้านว่าได้เจอแมวสีดำที่มีปลอกคอสีแดงบ้างไหม สิ่งที่ได้รับมีเพียงแต่คำปฏิเสธว่าไม่เคยเห็นแมวลักษณ์ที่พวกเขาบอก จนทั้งสองต้องยอมรับว่ามันคงจะหายไปจริง “ไม่เป็นไรน่า ริค เดี๋ยวสักวันมันก็กลับมาหานายเอง”

“นายคิดอย่างงั้นเหรอ”

“ฉันเชื่อว่าอย่างนั้น”

คลิฟเริ่มเห็นว่าอีกฝ่ายจะร้องไห้อีกครั้ง จึงยื่นแว่นตากันแดดของตนให้ “เดี๋ยวค่อยไปร้องไห้ต่อในบ้าน”