รู้สึกสับสนอยู่เสมอว่าชีวิตต้องการอะไรกันแน่

ช่วงนี้น่าจะเป็นทางแยกของชีวิต หลังจากที่ใชีชีวิตลอยไปมาหลังเรียนจบเมื่อปีที่แล้ว ไปอยู่เมืองนอกมา 6เดือน ก็รู้สึกเบื่อการท่องเที่ยวมากๆ อยากจะมีตำแหน่งแห่งที่เป็นของตัวเองเลยสมัครงานประจำไป ช่วงนี้เลยทำฟรีแลนซ์ไปพลางๆ

อยากจะพูดถึงเมื่อปีที่แล้ว หลังจากที่เรียนมหาลัยมาอย่างหนักหน่วง จบตรี ต่อเฉพาะทาง ก็รู้สึกว่าชีวิตมันน่าเบื่อมากเลย หลังจบที่บ้านบอกให้กลับบ้าน ซึ่งจริงๆตอนนั้นไม่มั่นใจว่าอยากกลับรึเปล่า ถ้าไปทำงานราชการทุกวัน วันหยุดปีละไม่เกิน 10วัน ฉันจะต้องเบื่อตายแน่ๆ เลยตัดสินใจขอที่บ้านไปเรียนภาษาก่อน เพราะคิดว่าถ้าไม่ไปตอนนี้ก็คงจะไม่ได้ไปอีกแล้ว

บางครั้งก็คิดว่าบ้ารึเปล่า จะไปทำไม แต่พอคิดว่าโอกาสแบบนี้ผ่านมาแค่ครั้งเดียวในชีวิต ก็เลยคิดว่าไปเถอะ

ชีวิตตอนไปอยู่ที่นู่นก็โหดมันส์ฮามากๆ แต่ตอนใกล้ๆกลับ เบื่อมาก อยากกลับบ้าน คิดว่ามันคงอิ่มตัว แล้ว อเมริกาไม่มีอะไรให้ฉันค้นหาแล้ว เงินหมดแล้ว ฮ่าาา 

สิ่งที่ได้จากการไปอเมริกา ตอนนั้นอยู่ที่ซานฟรานซิสโก แล้วก็มีไปเที่ยว ลอสแองเจลิส นิวออร์ลีนส์ นิวยอร์ก คือ พบว่าไม่มีที่ไหนไม่มีปัญหา เมื่อก่อนรู้สึกว่าบ่นเรื่องปัญหาในประเทศไทยหลายเรื่อง ทั้งการเมือง รถติด อากาศ สิ่งแวดล้อม ความปลอดภัย โสเภณี และอื่นๆ พอไปอยู่อเมริกาก็พบว่า อเมริกาก็มีปัญหาเป็นของตัวเอง อย่างปืนที่มีการยิงพลเมืองอยู่เนืองๆ การเมือง โฮมเลส ค่าครองชีพ ผู้อพยพ และอื่นๆ อยู่ไปก็คิดถึงประเทศไทย อาจจะเพราะว่าที่นี่คือบ้าน รู้สึกว่าคนไทยมีสีสันและอบอุ่นมากกว่า หรืออาจจะเพราะอากาศร้อนๆ หรือเพราะพูดภาษาเดียวกันก็ไม่แน่ใจ ตอนกลับมาจากอเมริกา เลยกลับมาด้วยความรู้สึกที่ว่า ไม่อยากไปอยู่ที่ไหนนานๆอีกแล้วนอกจากที่บ้าน

เมื่อก่อนเป็นคนที่ชอบเที่ยวมาก ไม่รู้ว่าตามสมัยนิยมหรือด้วยนิสัย จัดทริปไปนู่นไปนี่ตลอด พอกลับมา กลับรู้สึกว่าอยากอยู่บ้าน เที่ยวก็ยังชอบแต่รอได้ ไม่ต้องไปปีนี้หรอก อีกปีสองปีก็ได้ การทำงานหาเงินก็สนุกได้เหมือนกัน การได้อยู่กับคนที่บ้านก็สนุกได้เหมือนกัน ความตื่นเต้นกับภาพสวยๆจากรีวิวต่างๆในโซเชียลเน็ตเวิร์คก็ลดน้อยลง คิดว่าภาพสวยดี แต่ก็ไม่ได้มีความรู้สึกว่าต้องไปเห็นด้วยตาตัวเอง รู้สึกว่าการไปเที่ยวไม่ได้สำคัญเท่าไหร่ว่าที่ไหน แต่ขึ้นกับคนที่ไปด้วยมากกว่า 

คุยกับเพื่อน เพื่อนเลยบอกว่า เพราะแกน่ะแก่แล้ว………เลว?