เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
นอนอยู่ปลายรุ้งpeachn
หัวใจก้อนเท่ากำปั้น
  • 19 Feb 2020

    มันตลกดีที่รู้สึกไม่อยากให้ใครมาค้นพบความรู้สึกอะไรงี้ของตัวเองแต่กลับอยากเอามันออกมามาก ๆ สักที่ ในพับลิคอาย แม้ว่าลึก ๆ แล้วเหมือนเฝ้าขอให้คนอ่านน้อย ๆ 

    อันที่จริงเคยเขียนมินิมอร์แล้ว ชื่อบทความนอนอยู่ปลายรุ้งเหมือนกันเป๊ะแต่ปิดเป็นดราฟท์ไปแล้ว เหมือนมองตัวเองตอนปีสองปีสามปีที่ผ่านมาแล้วขำ ๆ ว่าเราโตขึ้นมาจริง ๆ ด้วยนะทั้งที่ตอนเขียนรู้สึกโตมาก ๆ แท้ ๆ 

    เรื่องที่อึดอัด ล้นใจมาก ๆจนต้องมาพูดคือเรื่องปัญหาหัวใจ ไม่รู้ทำไมคิดว่าต้องเอาความรู้สึกนี้ออกมาอยู่ในอินเทอร์เน็ตทั้งที่ปกติเขียนไดอารี่ แต่บางทีโลกออนไลน์ก็ทำให้รู้สึกว่าถึงวันนึงจะทำไดอารี่เล่มนั้นหายอินเทอร์เน็ตก็คงเก็บสิ่งนี้เอาไว้มั้ง

    อันที่จริงปัญหาหัวใจไม่ใช่ใครในชีวิตจริงที่ไหน แต่เป็นศิลปินเกาหลี ถึงตรงนี้ถ้ามีคนอ่านอาจจะรู้สึกว่าเราเพ้อเจ้อ แง แต่เรารู้สึกว่าความรู้สึกต่อศิลปินเกาหลีคนนึงมันล้นใจจัง

    มันไม่ใช่ว่าเราชอบเขาในเชิงอยากเป็นแฟนอะไรแบบนั้นเลย แต่เรารู้สึกว่าความหวังดีมันล้นมาก ๆ ล้นจนเราสงสัยว่าหัวใจก้อนเท่ากำปั้นของเราบรรจุความรู้สึกได้มากมายเท่าโลกขนาดนี้เลยหรอ ซึ่งหัวใจก้อนเท่ากำปั้นจริงไหม หรือเป็นคำที่เขาพูดต่อ ๆ กันมา เราไม่ฉลาดวิทย์เลย 5555

    ความรู้สึกหวังดีเยอะแบบงงตัวเอง อยากให้เขาไม่เจ็บป่วย แข็งแรง ตามฝันเเล้วก็ประสบความสำเร็จ ไม่ได้อยากได้แอคโนวเลจเม้นหรืออะไรสักนิดเดียว เขาอยากทำอะไรก็อยากให้ได้ทำ เวลาเจอเรื่องร้าย ๆ กับตัวเองหรือแม้แต่เดินสะดุดพรม โฟมล้างหน้าเข้าตา ก็ชอบนึกถึงเขาว่าแบบ เออ ขอให้ไม่เจออะไรแบบนี้นะ พอเวลาอารมร์ดิ่งมาก ๆ face disappointment จนไม่รู้จะทำอะไรนอกจากร้องไห้ ก็อยากให้เขาเวลาเจอเรื่องยาก ๆ get through มันโดยไม่เจ็บปวดแบบที่เรารู้สึก

    เคยเขียนประโยคนึงตอนเจอเรื่องเครียดมาก ๆ ว่าถ้าเเค่นี้เราเครียดแล้วศิลปินคนนั้นที่กำลังเจอเรื่องใหญ่กว่าจะรู้สึกแย่มากไหม เขาจะcopeอารมณ์เหล่านั้นยังไง ตอนนั้นเองที่ทำให้รู้สึกว่า เชี่ย เรารู้สึกกับเขาขนาดนั้นเลยนะ

    แต่ก็ไม่ได้เกินลิมิตจนรู้สึกว่าโลกทั้งใบของเรามีเพื่อเขาอะไร ส่วนตัวเหมือนเป็นความหวังดีต่อใครสักคนในฐานะ human being เฉย ๆ แต่เขาดันเหมือนเป็นคุณคนโปรดของเราแบบนี้เลย อยากเห็นเขาโตไปเรื่อย ๆ เติบโตในฐานะศิลปินและคนธรรมดาคนนึง เติบโตอย่างมีความสุข

    เราไม่เคยชอบใครในชีวิตจริงจริงจังมาก ๆ เลย เราเคยชอบคน แต่ว่าเรารู้ตลอดว่าความรู้สึกมันจะเเค่ชั่วคราว อาจจะนานแบบสามสี่ปี แต่หลังจากนั้นมันก็จะเฟดลง เรารู้ตัวตลอดจนรู้สึกเหนื่อยหน่ายกับการพยายามพัฒนาความสัมพันธ์ไหน ๆ เพราะหลังจากจุดนึงเรารู้ว่าเราจะหมดใจ

    เราเคยรู้สึกว่าโหยหาความสัมพันธ์จริง ๆ ที่ไม่ใช่ศิลปินแม้อายุเเค่นี้ อาจจะเพราะเห็นเพื่อนเเล้วรู้สึกอยากลองอยู่ในคสพบ้าง เเต่เราไม่เคยพยายามหรือฟอลฟอร์ใครขนาดนั้นจริง ๆ แล้วก็ดันไม่เคยรู้สึกชอบใครมากๆๆๆๆขนาดนั้นเลย 

    เคยมีคนบอกว่ารักแบบหวังดีที่เรามีให้ศิลปินมันก็เป็นประสบการณ์นึงเหมือนกัน สำหรับเรามันก็เป็นรักที่ดี รักแบบที่พอดี อุ่นใจ อุ่นพุง 

    ไม่รู้ว่าพิมพ์วกวนมาจนขนาดนี้ได้ยังไง แค่รู้สึกว่ามันดี เรากำลังพบเจอความรู้สึกแปลกใหม่แบบพอดี ๆ ในปริมาณที่หัวใจรู้สึกแข็งแรง ไม่ต้องพยายามอะไร ไม่อยากครอบครอง ไม่ได้อยากให้เขารับรู้การมีตัวตน เเค่ชอบมองเขาตามฝัน เเล้วเราก็ไม่ได้อยากเครซี่โอเวอร์เขาขนาดนั้น เราก็กำลังตามฝันของเราเหมือนกัน 

    เราอะเมซมากจริง ๆ ที่พอนึกดูหัวใจเเค่กำปั้น กลับรู้สึกเหมือนกัวบรรจุความรู้สึกเราได้เยอะมากจนล้น โอเคเรารู้ว่าทางวิทยาศาสตร์ไม่น่าเป็นแบบนั้น เเต่เรารู้สึกเหมือนหัวใจเป็นแก้วน้ำเลย

    ไม่ว่าจะอีกกี่ปี ไม่ว่าสุดท้ายจะหมดใจหรือเลิกชอบไปแล้วเราก็ชอบที่ครั้งนึงได้พบเจอความรู้สึกอะไรแบบนี้จริง ๆ นะ 

    สุดท้ายแล้วก็คือขอให้โชคดีกับชีวิตมาก ๆ ทุก ๆ วันราบรื่น มีความสุข เตียงอุ่นในหน้าหนาว กาแฟตอนเช้าอร่อย มีเพื่อนดี ๆ ที่สำคัญเลยขอให้คุณแข็งแรงและปลอดภัย  ได้ทำสิ่งที่ชอบอยู่บนเวทีไปนานเท่าที่ใจต้องการ


เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in