อันยองฮาเซโย ..มันนาซอพันกับซึมมิดะ..

ฉันพูดในใจเสียดังพร้อมๆกับที่ฉันก้าวเท้าออกมาจากพาหนะลำเขื่องที่พาฉันข้ามน้ำข้ามทะเลมาห้าชั่วโมงกว่าๆ แต่ก่อนที่ฉันจะได้เจอกับเธออย่างเป็นทางการนั้นฉันต้องผ่านการคัดกรอง ร่อนตะแกรงเสียก่อน ตะแกรงนี้เขาล่ำลือกันว่าละเอียดเสียเหลือเกิน ฉันเองก็ตุ๊มๆต่อมๆอยู่เหมือนกัน ก็ถ้าฉันอดเจอเธอ ฉันคงเสียใจน่าดูเลย

ไม่รู้เป็นเพราะรอยยิ้มหรือหน้าตาถูกระเบียบของฉันที่ทำให้ฉันผ่านมาได้อย่างง่ายดายด้วยคำถามเพียงคำถามเดียวว่า

“คุณจะอยู่กี่วัน”

เจ้าหน้าที่หน้าตาละม้ายคล้ายโซฮีก็ปล่อยฉันผ่านมาโดยที่ไม่แยแสพาสปอร์ตเล่มเก่าที่ฉันนำติดตัวมาด้วยเลยแม้แต่น้อย

..ฉันเริ่มเข้าใกล้เธอนิดนึงแล้วสินะ.. 

ฉันเดินมาพบว่ากระเป๋าของฉันถูกนำออกมานอนรอข้างสายพานเรียบร้อยแล้ว กระเป๋าที่ใส่ของเพียงครึ่งเดียว สงสัยล่ะสิ ทำไมแค่ครึ่งเดียว เดี๋ยวเธอก็เดาได้เองนั่นล่ะ

“อันยอง ฮาเซโย”

เสียงหวานๆ ของสาวน้อยที่ยืนยิ้มอยู่บริเวณปากทางออก เปล่าหรอกเธอไม่ได้เดินมาส่งฉัน แต่เธอยืนต้อนรับฉันที่เคาท์เตอร์แลกเงินตรงปากทางออกพอดิบพอดีนั่นต่างหากล่ะ ฉันหอบเงินจากเมืองไทยมาแลกที่นี่ เพื่อที่ฉันจะได้ไม่เสียสองแสนวอนไปเปล่าๆจากอัตราแลกเงินที่ต่างกัน ฉันจัดการยื่นเงินบาทให้เธอปึกหนึ่งเธอยื่นเงินวอนให้ฉันปึกหนึ่ง เราสองคนต่างแลกเปลี่ยนรอยยิ้มและคำขอบคุณก่อนที่ฉันจะลากกระเป๋าออกมา เจอเธอ สัมผัสเธอ ได้กลิ่นเธอ แบบชัดเจน

..ฉันรักเธอตั้งแต่แรกเห็นเข้าแล้วล่ะ..