เราคงไม่ได้ตัดสินรูปภาพรูปนึงว่ามันสวยงามหรือเลอค่าจากสิ่งที่มองเห็น องค์ประกอบและบริบทรอบข้างคงคล้ายกับส่วนเติมเต็ม ที่สามารถทำให้วัตถุในภาพนั้นมีลักษณะเด่นชัดมากขึ้น ระยะความชัดของจุดที่เราสนใจจะดูเด่นสะดุดได้ก็ต่อเมื่อสิ่งแปลกปลอมในฉากนั้นถูกทำให้เลือนลางไป เราอาจหลงใหลการถ่ายภาพแบบหน้าชัดหลังเบลอ หรือไม่บางทีก็ได้ภาพแบบหน้าเบลอแต่หลังชัด อย่างไรก็ดีมันก็ขึ้นอยู่กับจุดที่เราสนใจ มันมีถูกมีผิดกันซะที่ไหน หากภาพที่ถูกถ่ายออกมานั้นมันได้สะท้อนอะไรบางอย่างที่อยู่ในใจของตัวเรา

ภาพถ่ายสีเทาๆชวนให้เราต้องเพ่งสายตาลงไปให้ลึกจนถึงสุดรายละเอียด คุณค่าที่เรานั้นเคยมองหา กลับเปลี่ยนไปเป็นการตีความของภาพถ่ายที่มีนัยยะทางอารมณ์มากกว่าการออกไปค้นหาเหตุผลอันแสนไกล เราต่างมีระยะที่ชื่นชอบ ระยะที่หวังผล หรือระยะที่ปลอดต่อภัยอันตราย ซึ่งเราเองก็อาจไม่มีวันรู้หรอกว่า วัน เวลา หรือสถานที่นั้นๆ จะเป็นดั่งคำตอบในครั้งสุดท้ายที่มาพร้อมความหมายที่กำลังค้นหาอยู่หรือไม่ นั่นอาจเป็นเพราะเราต่างตีความจากสิ่งที่มองเห็นได้ไม่เหมือนกัน

ชีวิตเราไม่ได้มีแค่ฉากที่กั้นเวลา ช่วงเช้า สาย บ่าย เย็น ทว่าทำไมเราเองกลับเผลอตีกรอบๆนั้นเพื่อให้เป็นสิ่งที่คนอื่นปรารถนาให้เราต้องเป็นไปแบบนั้น เพียงเพราะต้องการแสดงตัวตนให้เขาได้เห็นคุณค่าที่อยู่เพียงเปลือกนอก ที่มันไม่เคยได้ส่องสว่างออกมาจากข้างในจิตใจ บางทีเราอาจจะไม่ได้แตกต่างไปจากวัตถุในภาพถ่ายที่ถูกจัดวางบนหมากเกมส์นี้เอาไว้โดยที่ไม่ทันรู้ตัว

เราถูกชื่นชม ยกย่อง สรรเสริญ เมื่อนั้นเราจึงจะเห็นคุณค่าของตัวเองจริงๆหรอ ความงดงามของตัวเองใยจึงไม่เกิดขึ้นจากความรู้สึกเที่ยงแท้ที่อยู่ภายใน หากแม้ไม่เคยคิดลองตั้งคำถามว่าชีวิตนี้มันเป็นของใคร แล้วเมื่อไรเราจะค้นพบความงามในหัวใจที่แท้จริง 

ไม่ได้มีแค่มืดหรือสว่าง ไม่ได้มีหรอกแค่ขาวหรือดำ ชีวิตของเราก็คงเป็นเช่นนั้นมาเนิ่นนานแล้ว การถูกตีความหมายจากมุมของบริบทภายนอกไม่เคยทำให้รูปภาพเหล่านั้นดูดีขึ้นมา ก็คงมีแต่ตัวเองเท่านั้นแหละที่จะยอมรับว่าสิ่งที่เป็นอยู่นั้นมันคู่ควรแล้วหรือยัง 

บางทีภาพสีเทาๆก็ทำให้เราเรียนรู้ที่จะใช้ชีวิตและกล้าเผชิญอยู่กับพื้นที่สีดำๆ เผื่อสักวันหนึ่งเราจะได้เอาความสว่างที่มีอยู่ในตัวนั้น ส่องเข้าไปทำให้พื้นที่ในหัวใจห้องนั้นกลับกลายเปลี่ยนเป็นสีเทาๆ