ความรักอาจหลั่งมาจากสารเคมีในสมอง ที่ทำให้ใครบางคนรู้สึกขนลุกขนพองเมื่อตอนได้อยู่ใกล้ ดั่งสารคัดหลั่งถูกปะปนมากับเอ็นโดรฟิน ที่คอยช่วยเข้าไปบำรุงหัวใจให้ออกมาเต้นอย่างกระชุ่มกระชวยจนเกือบลืมหายใจ กลายเป็นความหลงใหลที่ซ่อนเร้นอยู่ภายในความรู้สึกที่ไร้ถูก-ผิดอย่างเต็มตัว สารเคมีค่อยๆไหลไปตามท่อลำเลียงเลือด ผนวกกับเส้นประสาทในสมองที่ช่วยย้ำเตือนทุกๆความรู้สึกที่เคยห่วงหา หากในเวลานี้สองสายตาถูกสอดประสานเข้าหากันอย่างไม่เฉื่อยชา การสื่อความหมายที่อยู่ตรงหน้าจึงเป็นได้มากกว่าเพียงแค่การมองเห็นหน้าและเมินจากกันไป

ความรักอาจเกิดขึ้นเป็นครั้งที่สองเมื่อสมองเริ่มรำลึกถึงเรื่องหลังเมื่อวันวาน ถ้อยคำหวานๆที่หว่านล้อม ค่อยๆชักจูงหัวใจที่เคยลำพองให้กลับฟีบแบนจนเอนเอียงไปตามความอ่อนไหวของเนื้อหา บ่อยครั้งที่เหตุและผลไม่เคยเข้าไปสะกิดให้สมองส่วนหน้าได้ฟื้นคืนสติขึ้นมา ความลุ่มหลงที่เราต่างหลีกเลี่ยงกันมานักหนา สุดท้ายก็นำพาให้เรากลับไปสู่โลกในนิยาย

เจ้าชายขี่ม้าขาวสะพายดาบคู่ใจมาจากแดนไกลโพ้น เจ้าหญิงผู้สูงส่งยืนโบกมือทักทายกับผู้คนแปลกหน้าที่ไม่เคยพบเห็น เจ้าชายและเจ้าหญิงครองรักกันตราบนานเท่าที่หน้ากระดาษของหนังสือนิยายควรจะเป็น ความรักอาจเกิดขึ้นแค่เพียงชั่วครู่ชั่วยาม เพราะสุดท้ายแล้วมันก็จะจบไปกับฉากสุดท้ายของเจ้าหญิงเจ้าชายเหมือนเนื้อเรื่องเดิมๆ

(2)

เราอาจกำลังฝันกลางวันในตอนที่พระอาทิตย์พลบค่ำ ความฝันอันแสนหวานที่ถูกแต่งเติมจินตนาการเอาไว้อย่างสร้างสรรค์ ในบทละครตอนบ่ายที่ปะปนไปด้วยความดราม่าที่จัดสรรมาแบบอลัง เรามิอาจเป็นเพียงตัวเอกในละครเรื่องนั้น แล้วปล่อยให้ความรักที่เกิดขึ้นอยู่เหนือกาลเวลา 

แท้จริงแล้วเราต่างเป็นแค่คนธรรมดามาจุติ ไม่อาจเอื้อมเป็นดั่งท่ายชาย ณ วังจุฑาเทพ หรือท่านหญิงในเรื่องกีรติ อย่างที่ละครได้แต่งแต้มสีสัน ความแน่นแฟ้นบนสายสัมพันธ์กับคนสักคนหนึ่งหากจำเป็น ต้องใช้ห้วงเวลา อาจเป็นเพราะสารคัดหลั่งที่ก่อให้เกิดเป็นความรัก จักต้องสูบฉีดอยู่ในหัวใจของเราไปตลอดกาล

บนโลกที่พลิกผันเราอาจพาลพบกับความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นจากความใกล้ชิด ความหมายของความสนิทที่เปรียบเสมือนกอสวะที่ถูกถักทอเป็นเกลียวคลื่นบนตะกร้าจักรสาน บนความสัมพันธ์ที่มั่นคงอาจมีบางครั้งที่ความอึดอัดทำให้ ความเกรงใจ ความไว้ใจ และความเชื่อใจในตัวบุคคล ลดลงไปอย่างไม่เหลือราคา ใยสวะที่เราเคยเชื่อว่าเหนียวแน่นจึงขาดสะบั้นลด เมื่อผู้คนต่างไม่รู้จักการผ่อนปรนต่อความรู้สึกของตัวเอง

(3)

บางครั้งที่ "ความถูกต้อง" ไม่ใช่เหตุผลแต่กลับเป็นความรู้สึก เราเลือกตีความถูก-ผิดจากสิ่งที่จิตสำนึกไม่เคยหยั่งลึกลงไปถึง เราจึงได้แต่กระทำสิ่งที่ต้องการให้แก่คนๆนั้นอย่าง ไม่ใคร่ครวญ ไม่ไตร่ตรอง และไม่คิดคำนึง จนท้ายที่สุดแล้ว ผลลัพธ์จะส่งผลกระทบต่อจิตใจเพียงใด หรือแม้จะไม่มีการตอบรับใดๆจากฝ่ายที่ถูกสนใจ สารคัดหลั่งเซโรโทนินที่ถูกกักเก็บเอาไว้จะเข้ามาช่วยปลอบประโลมหัวใจ จนกว่าร่างกายที่บอบช้ำจะสงบลง

ความรักอาจเหมือนกับสารเคมีในหลอดทดลอง ปริมาณกรดและเบสที่ถูกผสมกันอย่างช่ำชองจะทำให้เกิดสารใหม่ที่เป็นกลาง บนเครื่องวัดค่าสมดุลที่ความเป็นกรดเป็นด่างไม่ได้เอนเอียงไปที่ข้างใดข้างหนึ่ง จะทำให้การตอบรับต่อความรู้สึกนั้นยังคงยั่งยืนไปได้อีกนาน จนกว่าอุณหภูมิของห้องจะเพิ่มขึ้นหรือลดลงอีกครั้ง สารเคมีทั้งสองจำต้องเตรียมตัวยอมรับอำนาจของกันและกัน จนกว่าจะเข้าสู่สมดุลใหม่ที่อุณหภูมิห้องเดิม 

หากสมองสามารถสั่งการให้หัวใจสูบฉีดสารก่อความรัก เราต่างต้องทำความรู้จักกับตัวเองให้ดีเสีย ก่อนที่จะเริ่มเข้าไปรุกล้ำอาณาเขตของผู้ใด ในวันเวลาที่เหตุผลและความรู้สึกไม่ได้ถูกรักษาสมดุลอย่างที่ตั้งอกตั้งใจ กับดักความลุ่มหลงที่ถูกสร้างเอาไว้ อาจจะไม่ใช่ความรักอย่างที่เราเฝ้าตามหามันมานานแสนนาน

สารก่อความรักอาจจำเป็นต้องใช้เวลาก่อตัวตั้งแต่นับหนึ่งไปจนถึงสิบ หากมันเป็นดั่งช่วงเวลาที่เราต่างสะสมความรู้สึกนึกคิด รวมถึงเหตุและผลบนพื้นที่ส่วนตัวที่เราค่อยๆเปิดหา การที่จะให้ใครสักคนมาล่วง ล้ำอาณาเขตที่ถูกสงวนไว้มาเป็นแรมปี อย่าเพียงแต่ปล่อยให้ รูป รส กลิ่น เสียง เป็นดั่งสารที่สื่อให้เกิด   ตัณหา จงใช้ความรักเท่าที่รู้(สึก)อย่างจริงแท้ เพื่อส่งมอบไปยังพื้นที่ส่วนตัวอีกที่หนึ่งที่กำลังตอบรับให้เราได้เข้าไป

WRITTEN BY THEEXPLORER