วันที่จุ๋มจากไป.....พี่หมิวจำได้ดีว่าเช้าวันนั้นคือวันจันทร์ที่ ๒๑ พฤศจิกายน เวลาประมาณ         เจ็ดโมงกว่า ๆ พี่หมิวกำลังนั่งปั่นพรีเซนเทชันโครงร่างวิจัยที่ต้องนำเสนออาจารย์เช้านี้ ซึ่งยังไม่เสร็จสมบูรณ์ดี จู่ ๆ โทรศัพท์สั่น หน้าจอแสดงชื่อแม่ พี่หมิวคิดในใจว่า แม่มีอะไรหนอ ถึงต้องโทรมาแต่เช้า  ใจประหวัดนึกถึงเรื่องไม่ดี แต่ก็ไม่คิดว่าจะเป็นเรื่องจุ๋ม พี่หมิวรับสายแม่ แล้วหลังจากนั้นหัวใจพี่หมิวก็หลุดออกจากตัวเมื่อแม่บอกว่า “จุ๋มกระโดดลงจากรถและตอนนี้ยังหาตัวจุ๋มไม่เจอ”

          พี่หมิวเข้าเรียนด้วยจิตใจที่ไม่เป็นสุขและกระวนกระวาย เฝ้าคิดถึงแต่เหตุการณ์ที่แม่เล่าให้ฟังเมื่อเช้า (เวลานั้นพ่อแม่ น้อง ย่ากลับบ้านต่างจังหวัดและเอาจุ๋มไปด้วย) แม่เล่าว่า พ่อขับรถกระบะพาย่าไปหาหมอที่โรงพยาบาลในอำเภอ ส่วนแม่ขี่มอเตอร์ไซค์ไปทุ่งนาคนเดียว ด้วยความที่แม่ขี่รถไม่ชำนาญจึงไม่สามารถพาจุ๋มขี่รถไปด้วยได้ (เพราะเคยเกิดเหตุการณ์ที่แม่เอาจุ๋มขี่รถไปด้วยแล้วจุ๋มกระโดดลงจากรถ ทำให้แม่เสียหลักรถล้มเข้าข้างทาง) น้องสาวจึงอุ้มจุ๋มขึ้นท้ายกระบะแล้วนั่งไปด้วยกันจนถึงโรงพยาบาล แต่เหตุการณ์กลับพลิกผันเมื่อย่าต้องอยู่ตรวจที่โรงพยาบาล พ่อเลยคิดว่าจะกลับไปช่วยแม่เกี่ยวข้าวก่อนแล้วค่อยกลับมารับย่าตอนเที่ยง น้องจึงจำเป็นต้องอยู่เป็นเพื่อนย่า 

                                                                         จุ๋มกับพ่อ

           พ่ออุ้มจุ๋มขึ้นท้ายกระบะเหมือนเดิมแทนที่จะเอาไว้ในรถ จุ๋มอยู่กระบะหลังเพียงลำพัง ระยะทางจากโรงพยาบาลกว่าจะถึงบ้านเกือบ ๒๐ กิโลเมตร พี่หมิวรู้นิสัยจุ๋มดี ถ้าไม่เห็นเจ้าของ จุ๋มจะไม่อยู่นิ่ง   จุ๋มจะเห่าหอน เดินไปเดินมา ที่ผ่านมาเวลาที่พี่หมิวหรือแม่ไม่อยู่บ้านเพียงชั่วครู่เดียวเท่านั้น จุ๋มก็เห่าจะเป็นจะตายอยู่แล้ว แค่เดินออกมาตากผ้าหน้าบ้าน จุ๋มก็วิ่งตามออกมาเลยทีเดียว แม้แต่ตอนที่พาไปฉีดยาโดยที่พี่หมิวอุ้มจุ๋มซ้อนมอเตอร์ไซค์พ่อ จุ๋มยังดีดดิ้นจะกระโดดลงจากรถให้ได้ พี่หมิวต้องกอดจุ๋มแน่น ๆ ลูบหัวจุ๋มอยู่ตลอดเวลา 

            พอจุ๋มอยู่กระบะท้ายตัวเดียวไม่เห็นใคร จุ๋มคงจะใจเสีย ถนนใหญ่อย่างนั้นรถราวิ่งเร็วซะด้วย   ยังไม่ทันถึงครึ่งทางจุ๋มก็เลยกระโดดลงจากรถเสียเลย พ่อก็ใจดำนักที่ไม่ยอมจอดดูจุ๋ม พ่อบอกว่า มองกระจกหลังอยู่ตลอด แต่พอมองแล้วไม่เห็นจุ๋ม พ่อก็ไม่ได้เอะใจอะไร กลับคิดว่า จุ๋มคงจะหมอบอยู่   โธ่ พ่อ เลี้ยงจุ๋มมาตั้งเกือบสิบปี ยังไม่รู้ใจจุ๋มอีกหรือว่ามันเป็นหมาขี้กลัวขนาดไหน ทั้ง ๆ ที่ก่อนออกจากโรงพยาบาลน้องก็ท้วงพ่อแล้วว่า ให้เอาจุ๋มเข้าไปนั่งในรถด้วย แต่พ่อก็ไม่ฟัง หลังจากรู้ว่าจุ๋มหาย น้องร้องไห้ไปหลายวัน แม่กับพ่อย้อนกลับไปดูที่ที่คิดว่าจุ๋มกระโดดลงจากรถ แต่เรียกหาเท่าไหร่ ๆ ก็ไม่มีเสียงตอบจากจุ๋ม แม่บอกว่า ถ้าจุ๋มตายจริง ๆ อย่างน้อยขอให้ได้เจอซาก แม่จะได้ฝังและสบายใจที่ได้เจอจุ๋มครั้งสุดท้ายก่อนที่จะจากกันไปชั่วชีวิตแบบนี้

            และนี่ก็คือเหตุการณ์วันที่จุ๋มจากไป.....