หนังญี่ปุ่นกับหนังเกาหลี ถึงจะเด่นกันไปคนละเรื่อง แต่อย่างหนึ่งที่เหมือนกันคือต้องทำให้เราเสียน้ำตาได้ง่ายๆ ตลอดเลยสิน่า...

What's For Dinner Mom สร้างจากนิยายซึ่งเขียนมาจากชีวิตจริงของสองพี่น้อง ฮิโตโตะ ทาเอะและโย ซึ่งแม่ของพวกเธอเป็นคนญี่ปุ่น ส่วนพ่อนั้นเป็นคนไต้หวัน วันหนึ่งสองพี่น้องได้กลับไปยังบ้านหลังเก่าที่เติบโตมาและได้ไปพบบันทึกของแม่ที่จดบรรดาสูตรอาหารต่างๆ ที่ลูกชอบกินเอาไว้อยู่ในกล่องพร้อมกับรูปถ่ายและของอื่นๆ ความทรงจำของแม่ที่เสียไปตั้งแต่ 20 ปีแล้วจึงค่อยๆ ไหลย้อนคืนมาพร้อมกับความคิดถึงและโหยหาอาหารในแบบของแม่อีกครั้ง

หนังเรื่องนี้เป็นหนัง Feel Good ที่ค่อนข้างเงียบนิดๆ ค่ะ โดยเฉพาะตอนต้นๆ เรื่องนี่เงียบมากซะจนเราว่าถ้าเข้าไปดูแบบง่วงๆ คงได้มีเผลอหลับกันบ้างแน่ๆ แต่พอเรื่องเริ่มดำเนินไปเรื่อยๆ เราก็พบว่าหนังให้ความรู้สึกที่ดีมาก (และหิวมากๆ ด้วย) ตัวหนังจะเล่าย้อนไปถึงตอนที่ฮิโตโตะ คาซุเอดะ (คาวาอิ มิชิโกะ) ผู้เป็นแม่ได้พบกับสามีและย้ายตามสามีไปอยู่ที่ไต้หวันด้วยกัน โดยช่วงแรกๆ ก็ต้องเจอกับปัญหาต่างๆมากมายทั้งในเรื่องของภาษาและการปรับตัวให้เข้ากับครอบครัวของสามี แต่พอมีลูกสาวสองคนคือ ทาเอะ (คินามิ ฮารุกะ) กับ โย (ฟุจิโมโตะ อิซุมิ) เธอและสามีก็ตัดสินใจย้ายกลับมาอยู่ที่ญี่ปุ่นอีกครั้งเพราะอยากให้ลูกได้เรียนที่โรงเรียนญี่ปุ่นมากกว่า ทว่า พอกลับมาอยู่ญี่ปุ่นได้ไม่นาน สามีก็เสียด้วยโรคมะเร็งปอด คาซุเอดะจึงกลายเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวที่ต้องดูแลลูกสาวทั้งสองคนตามลำพัง อีกทั้งเธอยังต้องต่อสู้กับโรคมะเร็งร้ายก่อนที่จะจากไปในที่สุด

ทีนี้พอทาเอะได้อ่านบันทึกของแม่ ก็เลยคิดถึงจึงตัดสินใจบินไปไต้หวันเพื่อย้อนรำลึกถึงความหลังและความรักที่แม่มีให้กับพวกเธอ

เรานั่งดูไปก็คิดถึงแม่ไปค่ะ แถมแม่เราทำอาหารอร่อยด้วยก็เลยยิ่งนึกถึงเข้าไปใหญ่เพราะตอนนี้เราไม่ได้อยู่กับแม่แล้ว เรียกได้ว่าพอดูจบแล้วนี่แทบจะอยากตีรถข้ามจังหวัดไปหาแม่ซะเดี๋ยวนี้ตอนนี้เลย เพราะมันมีหลายซีน หลายโมเม้นต์มากๆ ที่พอดูแล้วทำให้เราต้องหวนกลับมานึกย้อนดูว่า "เราในตอนนี้ ใส่ใจดูแลแม่ดีพอแล้วรึยัง" "เราปล่อยปละละเลยแม่รึเปล่า" แล้วก็คำถามอะไรทำนองนี้เต็มหัวไปหมดเลยค่ะ แล้วก็ยังมีคำสอนของแม่ที่ต้องการจะสอนลูกสาวให้เติบโตมาเป็นผู้หญิงที่ดีอีกด้วย เรียกได้ว่ามีอะไรแทรกไว้ให้เราได้คิดตามอยู่เรื่อยๆ เลยล่ะ

What's For Dinner Mom เป็นหนังที่มาแบบเรื่อยๆ แต่ไม่น่าเบื่อ แฝงไปด้วยความรักความอบอุ่นของแม่ที่มีให้กับลูกที่ชวนให้เรารู้สึกดี แถมหนังเรื่องนี้มีฉากทำอาหารแทบจะตลอดทั้งเรื่องเลย แล้วก็เป็นอาหารจีนแบบไต้หวันทั้งนั้นเพราะลูกๆ ชอบกิน แม่ก็เลยทำแต่อาหารพวกนี้ทั้งที่กลับมาอยู่ญี่ปุ่นตั้งนานแล้ว บอกเลยว่าซีนที่ทำบ๊ะจ่างกับตุ๋นคากินั้นเล่นเอาเราน้ำลายสอเลยค่ะ ขนาดเราเป็นคนไม่ค่อยจะอยากกินบ๊ะจ่างเท่าไหร่นะ (คือไม่ใช่ว่าไม่ชอบ กินได้ แต่ไม่มีความรู้สึกว่าอยากจะกินมันอ่ะ) แต่แค่เห็นตอนทำก็รู้สึกอยากกินขึ้นมาทันทีเลย อาหารในเรื่องก็น่ากินมากๆ มีซีนกินข้าวอยู่ตลอดเป็นระยะๆ เพราะงั้นเราแนะนำอย่างจริงจังว่าก่อนเข้าไปดูหนังเรื่องนี้ควรกินข้าวมาให้อิ่มค่ะ ไม่งั้นคุณได้หิวจนกระเพาะร้องโครกครากแน่ๆ (เราดูรอบห้าโมงเย็นเลยไม่ได้กินข้าวไปก่อนเพราะมันเร็วไป สรุปคือดูไปหิวไป อยากกินไปหมดทุกอย่างเลย 5555555)

ใครที่ชอบหนังครอบครัว เราแนะนำเรื่องนี้ค่ะ มีเสียน้ำตาด้วยนิดหน่อยขึ้นอยู่กับระดับความเซนสิทีฟของแต่ละคน แต่ว่าเป็นหนังนอกกระแสที่ไม่ค่อยดัง ขนาดโรงที่เอสพลานาดที่ชอบเอาหนังนอกกระแสมาฉายยังมีแค่รอบเดียวเลยค่ะ ใครที่สนใจก็ลองเช็คโรงใกล้บ้านดูนะคะ อบอุ่น ชวนหิวและคิดถึงแม่อย่างแน่นอน ^^