Title: Annoyed

Rating: PG-15

Fandom: DAY6

Categories: M/M

Relationship: Jae/YoungK

Characters: Jae, YoungK

Note: เผยแพร่เมื่อครั้งแรก 23 มกราคม 2560

มีเรื่องน่ารำคาญใจยองฮยอนอยู่สองสามอย่างในช่วงนี้

เรื่องใหญ่คงเป็นเรื่องโปรเจกต์ไฟนอลของวิชาจิตวิทยาสังคมที่ต้องตามหาคนสัมภาษณ์ ในหัวข้อซึ่งยองฮยอนอ่านกี่ทีก็รู้สึกอยากถามที่ประชุมว่าอะไรทำให้โหวตเลือกหัวข้อนี้เป็นหัวข้อทำวิจัย แต่เสียงส่วนน้อยอย่างเขาก็ไม่มีทางเลือกนอกจากต้องเออออและทำงานไปด้วยอย่างช่วยไม่ได้ แล้ววันก่อนก็มาเกิดอาเพศงานหายไปเสียอย่างนั้น ยองฮยอนหงุดหงิดมาก และกำลังคิดว่าจะทำยังไงให้มันเสร็จก่อนวันนำเสนออาทิตย์หน้า

เรื่องที่สองคือเรื่องเกี่ยวกับชมรมดนตรีที่เขาอยู่ อีกไม่กี่อาทิตย์จะถึงวันแสดงแล้วก็ยังไม่ได้ซ้อมอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน ยองฮยอนพยายามนัดซ้อมแล้วก็ว่างไม่ตรงกันสักที จนเขาเบื่อจะคุยแล้ว

ส่วนเรื่องสุดท้าย

“…พี่มาทำอะไร?”

พัคเจฮยอง รุ่นพี่ปีสี่ที่ทำตัวน่ารำคาญที่สุดในความรู้สึกของยองฮยอนตอนนี้

เขาเพิ่งเลิกเรียนวิชาสาขาและกำลังจะรีบออกไปประชุมกับเพื่อนที่หน้าคณะ แต่ก็ดันโดนรุ่นพี่แว่นตัวสูงโย่งนี่ดักรอตั้งแต่ยังไม่ก้าวออกจากห้องเรียน

“ยองฮยอนอา…”

อีกฝ่ายเรียกเขาเสียงอ่อน ท่าทางสำนึกผิด แต่ยองฮยอนไม่สนใจ และตั้งใจจะเดินหนี

ทว่าเจฮยองก็ยังขวางเขาไว้ได้อีก

“ยองฮยอน อย่าทำแบบนี้สิ พี่รู้สึกผิดนะ”

“พี่ก็ต้องรู้สึกแบบนั้นมันก็ถูกแล้ว” เขาสวนกลับทันที “อีกอย่างผมรีบ มีอะไรไว้ค่อยคุยกันวันหลัง”

“งั้นก็ตอบข้อความพี่สิ ถ้านายตอบพี่จะต้องมารอแบบนี้ไหม”

ยองฮยอนหรี่ตามองคนตรงหน้า

“รู้แล้วเหรอว่าผมโกรธเรื่องอะไร”

“…ยังอะ”

เขาถอนหายใจ “ผมบอกไปแล้วไม่ใช่เหรอ? พี่เคยคิดจะสนใจบ้างไหมเวลาผมพูดอะไรน่ะ”

“ยองฮยอนอา…”

เจฮยองทำหน้าเหมือนจะร้องไห้อยู่แล้ว แต่นี่ไม่ใช่เวลาที่ยองฮยอนจะมาสนใจ เขายกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู อีกสองนาทีจะประชุม เขายังไม่ลงไปข้างล่างเลย

“ผมมีประชุม ถ้าพี่นึกออกว่าตัวเองทำอะไรผิดก็อยู่รอจนกว่าผมจะประชุมเสร็จ สำนึกผิดไปด้วยแล้วกัน”

พูดจบก็เบี่ยงตัวเดินไปที่ลิฟต์ทันที ปล่อยเจฮยองให้หน้าเสียไปอีกประมาณหนึ่งนาทีจึงระลึกได้ว่าควรโทร.ไปปรึกษาเพื่อนสนิท

“ทำไงดีวะ… ซองจิน”

ปลายสายถอนหายใจ “แล้วนี่รู้หรือยังว่าน้องมันงอนเรื่องอะไร?”

“ไม่รู้… ไม่สิ จริง ๆ ก็พอเดาได้ แต่ไม่นึกว่าน้องมันจะโกรธขนาดนี้”

“เรื่องอะไร?”

เจฮยองถอนหายใจ มองจากระเบียงหน้าห้องที่เขายืนอยู่สามารถมองเห็นยองฮยอนที่ประชุมกับเพื่อนอยู่ที่โต๊ะได้ชัดเจน

“ก็…เผลอลบวิจัยน้องไปเพราะคิดว่าเป็นไฟล์ขยะ…”

“………………………………น้องไม่ฆ่าแกก็บุญแล้ว พัคเจฮยอง”

“ฮืออออออ ก็ไม่ได้ตั้งใจไหมล่ะะะะ”

“แล้วบอกน้องไปหรือยังล่ะ?”

“ยัง ตอนนั้นบอกไปแค่ว่านึกว่าเป็นไฟล์ขยะ ก็เห็นน้องเขียนชื่อไฟล์ประหลาด ๆ …”

“…”

“…”

“…ไปสำนึกผิดซะเถอะ”

ซองจินตัดสายไปแล้ว ขณะที่เจฮยองได้แต่คอตกมองน้องจากระเบียงชั้นบน

ฮือ ยองฮยอน พี่ขอโทษ

“ฮือ ยองฮยอน พี่ขอโทษ พี่สำนึกผิดแล้วจริง ๆ พี่จะช่วยทำวิจัยที่ลบไปให้นะ หายงอนพี่เถอะ”

ข้อความบนหน้าจอมือถือทำให้คนอ่านหลุดยิ้ม เรื่องน่ารำคาญใจหายไปสองเรื่องในเวลาเดียวกัน เขาเงยหน้าขึ้นมามองที่ประชุมเมื่อเพื่อนถามว่าเขายิ้มอะไร และยองฮยอนตอบไปเพียงว่า “เปล่า ไม่มีอะไร” ก่อนจะประชุมต่อ

เขาก็ไม่ได้ใจแข็งขนาดนั้นสักหน่อย พัคเจฮยองนี่กว่าจะฉลาด เสียเวลาไปหลายวันเลยนะ

FIN