" เห้ยๆ อันซึจัง ไปเจแปนดิ่ไป" เอนจิเนียร์หันมาทัก แต่เห้ย นั่นไม่น่าจะเรียกว่าคำทักทายเลยนะ สองสามวันมานี้เราหลอน ไ ป เ อ ง กับคำว่า ไปเจแปน ...
ที่ว่าหลอนไปเองนั่นก็เพราะ ตัวเราเองก็อยากไปนะ แต่มันก็มีหลายๆอย่างให้คิด...คำตอบในใจก็เลยยังนิ่งๆเหมือนกระดาษเปล่าแบบนั้น
เออ นั่นซิ เราควรไป หรือ ไม่ไป หรือไม่จะควรไป เค้ารับแค่ห้าคนเองนะคนที่จะไปน่ะ ตอนนี้คนที่เสนอตัวว่าอยากจะไปน่ะ ปาเข้าไปยี่สิบกว่าคนล่ะมั้ง ที่สำคัญเหนือสิ่งอื่นใดก็คือ...ไปหนึ่งปี...
แบบนั้นจะดีเหรอ ไปตั้งหนึ่งปีเต็มๆ เราอาจถูกจัดอยู่ในกลุ่มคนที่มีคุณสมบัติเพราะความเป็นคนตัวคนเดียว ไร้ญาติขาดมิตรก็เลยมีหลายๆคนอวยเรา แต่คุณสมบัติอันอื่นนี่มองไม่เห็นเลยด้วยซ้ำ
คุณสมบัติ? ของแบบนั้นมัน... เราน่ะจะมีหรือเปล่านะ แล้วคนอื่นๆพวกนั้นล่ะ
การแข่งขันค่อนข้างจะสูง จะไปก็อย่าไปแบบผลาญเงินของบริษัทไปเปล่าๆปลี้ๆเลยนะ พอคิดได้แบบนั้นก็นิ่งไปสักพัก กองอวยก็ยังตามมาหลอกหลอนเป็นระยะๆ ก่อให้เกิดความไขว้เขว
ไปไม่ไปก็ถูกหลายๆคนรบเร้าให้ลงชื่อไปก่อน เพราะนายจะเป็นคนเลือกเอง ได้ไม่ได้ไม่ต้องซีเรียส ในเมื่อเราไม่มีสมเหตุอื่นใดมาโต้แย้ง เอาง่ายๆก็คือ ให้ชะตากรรมเป็นสิ่งชี้วัดและตัดสิน แบบนั้นจะดีมั้ย?
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in