นี่เป็นครั้งแรกที่จะเขียนเรื่องเล่าที่นี่...อาจจะเป็นนักเขียนที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ วัตถุดิบที่มีก็คงมีแค่ ความรู้สึกที่อยากจะเขียนก็เท่านั้นแหล่ะ... ต้องแนะนำตัวหรือเปล่านะ? ไม่ดีกว่าเนอะ ฮาาาา... สาระสำคัญของการเขียนคงเน้นหนักไปในด้านชีวิตประจำวันที่แสนธรรมดาโลกเหมือนคนอื่นๆนั่นแหล่ะ


จะเรียกว่า ไดอะรี่ ก็คงจะได้ ประมาณนั้น...


ครั้งแรกกับการเขียนที่นี่ เราจะมาบ่นเกี่ยวกับความจำเป็นที่เราไม่เคยเห็นว่ามันจะจำเป็นเลยสักครั้ง ว่าด้วยเรื่องของ โทรศัพท์มือถือ กันดีกว่า... ไม่น่าประทับใจเอาซะเลยแฮะ ฮ่ะฮ่ะ


เรื่องของเรื่อง พี่ที่ทำงานมีเรื่องวิวาทกับสามี นอกจากจะโดนซ้อมจนอ่วมแล้วโทรศัพท์มือถือของนางก็พังยับเยินไม่แพ้กับเจ้าของ... นางขอมาค้างที่บ้าน แต่ด้วยความไม่สะดวกในหลายๆทาง เราจึงต้องกลายเป็นตัวร้ายปฏิเสธที่จะให้ความช่วยเหลือ พี่คนนั้นก็บอกว่าเข้าใจเรา นางขอเผื่อได้ไปงั้นแหล่ะ นางจึงไปนอนค้างที่บ้านน้องชายของนาง ด้วยความสํานึกผิดบาปในใจ เราจึงยกโทรศัพท์มือถือของเราให้นางใช้แบบไม่คิดมาก เอาซิมฯกับเมมโมรี่การ์ดออกแล้วส่งให้พร้อมรอยยิ้ม


ออกตัวนิดนึง เราไม่ใช่คนติดโทรศัพท์มือถือเลยสักนิด เล่นเกมส์ แชตฯ เช็คเมลล์ วิดีโอคอลกับเพื่อน ดูหนัง ดูยูทูป โน่นนี่นั่นก็ทำในคอมฯตลอด ใช้เน็ตฯบ้าน ไม่สมัครโปรฯมือถือ ใช้มือถือก็แค่นิดหน่อย โทรเข้า-ออกไม่บ่อย เน้นหนักไปที่ฟังเพลง


เราติดหูฟัง ติดมากๆ และหลายๆคนก็ทักว่ามันเป็นการทำลายบุคลิกภาพตัวเอง จากที่ดูแย่อยู่แล้ว กลายเป็นยิ่งเลวร้ายเข้าไปอีก (ขนาดนั้น?) และคิดว่าไม่มีมือถือก็ไม่เป็นไร ฟังเพลงด้วยเครื่องไอพ็อตก็ได้ ไม่มีอะไรแย่ แต่เราคิดผิด


เราเริ่มคิดได้เมื่อเวลาผ่านไปราวๆ 2 สัปดาห์ที่พี่คนนั้นไม่ยอมคืนมือถือให้เรา และเริ่มคิดได้ (สเต็ปที่2) เมื่อฟังความเห็นต่างๆนาๆจากคนรอบๆข้าง หลายคนบ่นว่าเราโง่ หลายคนบ่นเรื่องนิสัยส่วนตัวของพี่คนนั้น เรารู้จักนิสัยส่วนตัวที่ว่านั่นดี แต่เราไม่ใช่คนที่จะเอามาใส่ใจนัก เราคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องจำเป็นที่จะต้องเอาความด่างพร้อยในนิสัยส่วนตัวของคนอื่นมาป้ายจิตใจเราให้แปดเปื้อน...จนกว่าเราจะเป็นผู้ถูกกระทำ...และตอนนี้คงถึงเวลาที่ว่านั้นแล้วล่ะมั้ง คิดว่านะ


ความเป็นกันเอง กับ การไม่รู้จักเกรงใจผู้อื่น กับ เหตุจำเป็นที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ บางทีก็ถูกตัดสินด้วยความรู้สึกส่วนตัวของคนที่มองมากกว่าความจริงที่ถูกต้อง มันเป็นแบบนั้นแหล่ะ เรื่องธรรมดาซะยิ่งกว่าธรรมดาสักอีก


ส่วนเราตอนนี้ก็คงได้แค่รอ...