Title: Into the Rabbit Hole
Rating: PG
Fandom: NCT, WayV
Categories: Shonen Ai
Relationship: LUCAS/DOYOUNG
Characters: LUCAS, DOYOUNG, JAEHYUN, JENO

Note:

• ไม่เคยเขียนคู่นี้เลย นี่คือครั้งแรก!
• ทุกคนร่างเป็นคน แต่มีหูหางสัตว์เนาะ

––––––––––––––––––––

กาลครั้งหนึ่ง กระต่ายตัวหนึ่งพลัดหลงเข้ามาในฝูงราชสีห์

โดยธรรมชาติแล้ว เหยื่อเมื่อเข้ามากลางวงล้อมผู้ล่าเช่นนี้ ยอมมีท่าทีหวาดกลัว แต่กระต่ายตัวขาวที่ยืนจังก้าอยู่กลางดงสิงโต แม้หางกลม ๆ นั่นจะสั่นเล็กน้อย แววตาก็วูบไหว แต่กลับพยายามแสดงท่าทีเสมือนว่าตนไม่ได้กำลังจะกลายเป็นอาหารอันโอชะ

“ข้า...ข้ามาเพื่อต่อรอง!”

กระต่ายเอ่ยเสียงแข็ง จดจ้องสิงโตหนุ่มตัวหนึ่งที่ยืนขนาบข้างหัวหน้าฝูงด้วยแววตาไม่พอใจ

เจ้าป่าหันมองสิงโตหนุ่มตัวนั้น ก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ

“ไปทำอะไรไว้ ลูคัส”

ลูคัสที่ทำไม่รู้ไม่ชี้มาตลอดสะดุ้ง ตากลมโตเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะรีบส่ายศีรษะปฏิเสธ

“ข้าเปล่านะ”

“ถ้าเจ้าไม่ได้ทำแล้วกระต่ายตัวน้อยนี่จะถ่อมาถึงกลางฝูงพวกเราทำไม” สิงโตเจ้าป่าพยักเพยิดมาทางสัตว์กินพืชตัวบาง ที่สิงโตทั้งปวงจ้องมองอย่างสนอกสนใจ “เขาคงไม่ได้มาเป็นอาหารให้เราหรอกมั้ง”

“คืนลูกข้ามานะ!”

กระต่ายโวยวายอย่างลืมกลัวตาย

คราวนี้สิงโตทั้งหมดหันควับมาจ้องลูคัสทันที สิงโตหนุ่มหน้าเหวอ

“ข้าเปล่านะ!”

“เจ้าทำ!” กระต่ายไม่ยอมแพ้ “คืนลูกข้ามา!”

“...เจ้าไปจับลูกกระต่ายมาหรือไง” เจ้าป่าคาดคั้น

สิงโตหนุ่มส่ายศีรษะรัว “เปล่าสักหน่อย ข้าแค่ชวนแมวป่ามาเล่นด้วยวันก่อน––”

“เจโน่คือลูกชายข้า! คืนเขามานะ!”

สาบานว่าทุกคนตรงนี้งง

สิงโตต่าง ๆ พยายามลำดับเรื่อง กระต่ายตัวบางเสี่ยงตายมาถึงกลางฝูงราชสีห์ บอกว่าสิงโตหนุ่มลูกชายของเจ้าป่าผู้ยิ่งใหญ่พรากลูกไปจากเขา แต่ลูกของกระต่ายคือแมวป่า…?

“พี่โดยอง!”

แล้วแมวป่าก็ปรากฏตัวขึ้นพร้อมเสียงสดใสร่าเริง

แมวป่าตัวใหญ่รูปร่างปราดเปรียวปรากฏตัวขึ้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย สีหน้าเริงร่าขัดกับบรรยากาศงุนงงของฝูงสิงโต ตรงไปที่กระต่ายตัวบางที่มองด้วยแววตาห่วงหาอาทรอย่างถึงที่สุด

ถ้าดูแค่สายตาก็ไม่ยากที่จะบอกว่าเป็นพ่อลูกกันจริง ๆ

แต่เรื่องสายพันธุ์––ยังไงมันก็แปลก ๆ ไม่ใช่หรือไง

––––––––––

เรื่องมีอยู่ว่า สองวันก่อนสิงโตหนุ่มนามลูคัสเดินเล่นไปในป่า พบแมวป่าร่างเพรียวกำลังหยอกล้อกับลูกเสือชีต้าอีกตัวเลยเล่นกันอย่างเพลิดเพลิน รู้สึกตัวอีกทีก็พากันมาเล่นใกล้ฝูงของสิงโต แล้วก็ไม่ยอมแยกย้ายกันกลับถิ่นตัวเองเสียที

เสือชีต้าหนุ่มนามว่ามาร์คกลับฝูงไปเมื่อวันก่อน แต่แมวป่าไม่ยอมและดูจะอยากเกาะติดสิงโตไปอีกสักพัก จนลูคัสเข้าใจว่าอีกฝ่ายไม่มีฝูง นิยมชีวิตสันโดษแบบพวกแมวทั้งหลายทั้งปวง กระทั่งกระต่ายตัวนี้โผล่มานั่นแหละ

“เจ้าล่อลวงลูกข้า”

“ข้าเปล่า”

จวบจนทุกอย่างกระจ่าง ฝูงสิงโตแยกย้าย กระต่ายโดยองก็ยังไม่ยอมรับว่าตัวเองเข้าใจผิด

ลูคัสถอนหายใจ ปรายตามองร่างผอมบางที่ยืนจังก้าอยู่กลางบ้านเขา มีเจโน่เดินวนเวียนไปมาหาน้ำหาท่ามาให้ เป็นสถานการณ์ที่แปลกประหลาดไปเสียทุกอย่าง

“กระต่ายจะเป็นพ่อแมวป่าได้ยังไง”

“พี่โดยองเป็นคนเลี้ยงเรามา” เจโน่ที่รินน้ำชาอยู่หันมาตอบด้วยตายิ้ม ๆ “ก่อนเราจะเจอกับพี่แจฮยอน”

แมวป่าเอ่ยถึงพี่ชายของตนที่เคยเล่าเรื่องให้ลูคัสฟัง แน่นอนว่าลูคัสไม่เคยเจอหรอก

“อธิบายให้ผู้ปกครองของเจ้าฟังทีว่าข้าไม่ได้มีเจตนาไม่ดี”

ลูคัสยอมแพ้ เลือกยุติการเจรจาแล้วให้เจโน่พูดเอง เขาโดนพ่อดุจนหงอ เสียมาดว่าที่เจ้าป่าหมด ทำไมเขาต้องมายอมให้กระต่ายตัวผอมที่ถ้าเขากระโดดทับทีเดียวก็แบนด้วย

“พี่โดยอง เชื่อข้าเถอะ ลูคัสเป็นเพื่อนนะ”

แววตาคาดคั้นของกระต่ายหนุ่มอ่อนลง

“...ถ้าเจ้าว่าอย่างนั้น”

“มันไม่มีอะไรจริง ๆ คุณกระต่าย” ลูคัสพูดช้า ๆ ด้วยน้ำเสียงหมดแรง “ข้าจะจับแมวป่ามาทำไม ไม่ได้น่ากินเหมือนกระต่ายหรอก”

“...ตอนนี้ก็ไม่ควรพูดว่ากระต่ายน่ากินนะ ลูคัส”

เขายักไหล่กับคำพูดของเจโน่ ขณะที่โดยองสะดุ้งเฮือก ผงะถอยห่างเขาออกไปอีกหลายเมตร

“ถ้าข้าจะกินท่านนะ ท่านคงไม่รอดมาอยู่ตรงนี้ตอนนี้หรอก หายห่วงได้” ลูคัสกวาดสายตาจากหัวถึงเท้า “ผอมแห้งแบบนี้ กินไปก็ไม่อิ่มหรอก”

กระต่ายโดยองดูอารมณ์เสียขึ้นมาทันที เท้าข้างหนึ่งตบพื้นรัว ๆ จนได้ยินเสียง ตึก ๆๆๆๆ รัว ๆ อย่างน่าขัน

“งั้นวันนี้เจ้าก็กลับได้แล้วนะ เจโน่” เขาบอกแมวป่าหนุ่ม “ต้องให้ข้าไปส่งไหม”

“อ๋อ” เจโน่วางชาให้โดยอง รอจนโดยองยกขึ้นจิบจึงเอ่ย “ข้านัดพี่แจฮยอนไว้ ยังไงรบกวนลูคัสไปส่งพี่โดยองที่โพรงกระต่ายได้ไหม”

น้ำชาที่เสียเวลาชงอยู่นานพุ่งจากปากโดยองทันที

“...อะไรนะ”

“น้า พี่โดยอง” แมวป่าเกาะแขนผู้ปกครอง ทำแววตาออดอ้อน หางยาว ๆ วาดไปมาในอากาศ “พี่จะได้นอนให้เต็มที่เลยไง เดี๋ยวข้าเอาของอร่อยมาฝาก พี่แจฮยอนทำอาหารอร่อยมากนะ!”

โดยองกลอกตา สีหน้าเหมือนไม่อยากรับรู้อะไรอีกเลย

ลูคัสก็เช่นกัน ให้ตายเถอะ หรือเขาไม่ควรรู้จักแมวป่านี่ตั้งแต่แรก

––––––––––

และทั้งลูคัสกับโดยองก็พ่ายแพ้ให้แก่ลูกอ้อนของแมวป่าเจโน่

เส้นทางจากบ้านของสิงโตหนุ่มที่อยู่ในอาณาเขตฝูงราชสีห์อยู่ห่างจากโพรงกระต่ายของโดยองพอสมควร ฟ้ายามนี้บ่งบอกว่าพระอาทิตย์จะตกในเวลาไม่นาน ทำให้พวกเขารีบอยากเดินทางกลับให้เร็วที่สุด

“ถ้ามืดมากพี่โดยองก็ให้ลูคัสนอนที่บ้านก่อนนะ” เจโน่ว่า “นอนห้องข้าก็ได้”

“ข้าเกรงใจ––/เรื่องอะไรจะให้สิงโตมานอนในบ้านข้า”

พวกเขาโพล่งขึ้นมาพร้อมกัน ก่อนจะหันมามองหน้ากัน

เจโน่มองพวกเขาแล้วขำคิกคัก หางยาว ๆ สะบัดไปหา ท่าทางอารมณ์ดีอย่างน่าหมั่นไส้

“งั้นข้าไปก่อนนะ พรุ่งนี้ตอนเย็นเจอกันพี่โดยอง”

แล้วก็วิ่งหายลับเข้าไปในป่า

ความเงียบโรยตัวอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนกระต่ายจะเอ่ยก่อน

“ข้ากลับเองได้ ไม่ต้องให้เจ้าเสียเวลาเดินไปส่งหรอก”

“ในฐานะเจ้าบ้าน อย่างน้อยข้าก็ต้องไปส่งถึงชายป่า”

“เสียเวลาเปล่า ๆ”

“พูดมากน่า มาเถอะ”

สิงโตไม่รออีกต่อไป หิ้วเขาขึ้นหลังแล้วเดินออกจากจุดนั้นทันที

โดยองเหวอ โวยวายเสียงดังอยู่บนหลังของเขา แต่ลูคัสไม่ฟัง รีบวิ่งไปตามทางด้วยความรำคาญ

ถึงเร็วก็จะได้จบกันเร็ว ๆ ไม่อยากรับรู้อะไรเรื่องพวกนี้อีกแล้ว ปวดหัวววววววว

––––––––––

พวกเขามาถึงโพรงกระต่ายตอนพลบค่ำเช่นที่เจโน่ทำนายไว้

กระต่ายขอลงเดินตั้งแต่ยังไม่ทันพ้นชายป่า โวยวายว่าเขาวิ่งเร็วเกินไปจนกระต่ายหูลู่ไปหมด พอลงเดินข้าง ๆ ก็เอาแต่ยกมือลูบหูยาว ๆ ของตน และนั่นคือจุดเริ่มต้นบทสนทนาไร้สาระของพวกเขา

“หูยาวขนาดนี้ต้องได้ยินไกลมากแน่ ๆ ใช่ไหม”

“ก็นิดนึง ไว้เวลาหนีผู้ล่ามั้ง”

“แบบนี้ถ้าข้าห่างจากเจ้าไปสองกิโลก็จะได้ยินเหรอ”

“เดี๋ยว ๆ แล้วเจ้าจะเดินไปทำไม”

ฯลฯ

กลายเป็นว่าเหมือนเรื่องบาดหมางเมื่อหลายชั่วโมงก่อนไม่เคยเกิดขึ้น พวกเขามาถึงโพรงกระต่ายพอคอที่แห้งยิ่งกว่าทะเลทรายเพราะเอาแต่คุยกันตลอดทาง โดยองพบว่าเจ้าสิงโตนี่เป็นผู้ฟังที่ดีเอาเรื่อง เวลาตาโต ๆ มองอย่างจดจ่อก็ทำให้เขารู้สึกอยากเล่าเรื่องหรือตอบคำถามให้ละเอียดที่สุด

ส่วนลูคัสกำลังคิดว่ากระต่ายตัวนี้น่านับถือกว่าที่คิด ไม่ได้ดูมีอำนาจบารมีแบบพ่อของเขา แต่เป็นคนที่ถามอะไรก็จะตั้งใจตอบ ซึ่งในฝูงของเขาไม่ค่อยมี (และมักไล่ให้เขาไปหาคำตอบเองเสมอ)

ถึงจะทำท่ารำคาญบ้างบางที แต่จริง ๆ ก็นิสัยดีกว่าที่คิด

สมควรแก่การผูกมิตรด้วย!

“วันนี้เจ้านอนห้องเจโน่นะ” กระต่ายป่าย้ำอีกรอบ หลังจากเสิร์ฟอาหารค่ำ (ต้มผักแหยะ ๆ ไม่มีเนื้อเลยสักนิด) ให้เขา

ลูคัสพยักหน้ารับ วางแผนว่าตัวเองน่าจะต้องออกเดินทางสาย ๆ หน่อยเพื่อให้ทันมื้อเที่ยงของบ้านสิงโต

แต่ยังไม่ทันหัวถึงหมอน เสียงฟ้าผ่าเปรี้ยงก็ทำเอาเขาสะดุ้ง

สำหรับสิงโตแล้ว เสียงฟ้าร้องดังกึกก้อง แต่ก็เพียงเท่านั้น พวกเขาไม่ได้ตื่นกลัวอะไร และนอนต่อได้ถ้าไม่ที่พักที่กันลมกันฝน ซึ่งบ้านหลังเล็กหรือโพรงกระต่ายนี้ก็ดูพร้อมรับพายุได้ดี

แต่ไม่รู้ว่ากระต่ายตัวน้อยนั่นจะโอเคกับอากาศแบบนี้หรือเปล่า

จู่ ๆ ลูคัสก็คิดว่า สัตว์กินพืชอาจจะหวาดหวั่นกับเสียงอึกทึกแบบนี้ จึงแง้มประตูห้องออกไป ตั้งใจจะไปเคาะประตูเรียกเจ้าของบ้าน

ทว่าโดยองยืนรอเขาอยู่หน้าห้อง สีหน้าตกใจ

“ลูคัส”

“คุณโดยอง”

“กำลังกลัวว่าจะนอนไม่หลับ”

“ข้าก็คิดว่าท่านจะเป็นแบบนั้นเหมือนกัน”

“...”

“...”

สรุปว่าพวกเขาต่างก็กังวลว่าอีกฝ่ายจะกลัวกันไปเองทั้งนั้น

โดยองชวนเขามาที่ห้องนั่งเล่น จุดตะเกียงแล้วยกนมร้อนมาวางบนโต๊ะ

“ดูท่าคืนนี้จะยาวนะ”

“นั่นสิ”

“ไม่ได้กลัวหรอกนะ แต่เสียงดังขนาดนี้คงนอนไม่หลับ”

“ปกติท่านทำยังไงเหรอ”

โดยองยกมือขึ้นอุดหู “มีที่อุดหูน่ะ”

“ว้าว เข้าท่า แต่หูเจ้าดีมาก ๆ มันคงดังกว่าปกติมากสินะ”

กระต่ายพยักหน้ารับ แล้วนั่งลงข้าง ๆ เขา

ฟ้าร้องอยู่อีกสองสามครั้ง ก็ได้ยินเสียงเม็ดฝนกระทบหลังคา ไฟในตะเกียงวูบไหว พวกเขาจิบนมร้อนรอเวลาฟ้าสงบอยู่เพียงลำพัง

“สถานการณ์พิลึกชะมัด” กระต่ายน้อยว่า

“ปกติท่านอยู่คนเดียวแบบนี้เหรอ”

พอเขาถาม โดยองก็ยิ้ม

“ก็จนเจอเจโน่นั่นแหละ”

โดยองเล่าว่า เขาเจอเจโน่ตั้งแต่ยังตัวเล็ก ๆ ในคืนวันฝนตกแบบนี้เช่นกัน ด้วยความกลัวว่าแมวป่าจะหนาวตายเลยเอามาเลี้ยง ไป ๆ มา ๆ ก็กลายเป็นผู้ปกครองของเจ้าตัวเล็กนั่นไป

“แต่ทุกวันนี้เจโน่โตขึ้นมากเลย คิดถึงตอนเด็ก ๆ ชะมัด”

ลูคัสนึกภาพเจโน่ตอนเป็นเด็กไม่ออก แต่คิดว่าน่าจะแสบเอาเรื่อง เดาจากนิสัยปัจจุบันที่เขาเจอ

เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า กระต่ายผล็อยหลับไป ขณะที่สัญชาตญาณผู้ล่าทำให้เขาเฝ้าระวังตลอด ลูคัสมองคนที่นอนฟุบโต๊ะแล้วรู้สึกเมื่อยแทน จึงถือวิสาสะอุ้มร่างของเจ้าบ้านมานอนบนโซฟา หาผ้ามาห่มให้ แล้วยกตะเกียงมาไว้ใกล้ ๆ รวมทั้งย้ายตัวเองมานั่งข้างโซฟาด้วย

เขาลอบมองสีหน้ายามหลับใหลของกระต่ายเจ้าของบ้านที่วูบไหวตามเปลวเทียนในตะเกียง จู่ ๆ ในหัวก็แวบขึ้นมาว่า กระต่ายตรงหน้าไม่ได้น่ากินเลย แต่น่าทะนุถนอมอย่างบอกไม่ถูก

อ่า

หรือเขาไม่ควรรู้สึกแบบนี้นะ

สิงโตหนุ่มที่กำลังสับสนส่ายศีรษะไปมาจนผมยุ่ง แล้วนั่งพิงข้างโซฟา รู้สึกตัวอีกทีพระอาทิตย์ก็ส่องตาเสียแล้ว

พอเขาลืมตาขึ้น ก็พบเจ้าของบ้านนั่งจ้องหน้าเขาอยู่

สิงโตผงะเล็กน้อย กระต่ายยิ้มแป้น

“นอนตรงนี้ทั้งคืนเลยเหรอ เมื่อยแย่”

“...เผลอหลับไปน่ะ”

“กินข้าวเช้ากันแล้วค่อยไปนะ หรือจะอยู่รอเจโน่ก็ตามใจเจ้าเลย” โดยองผละออกไปพร้อมพูดขณะเดินไปที่ครัว “ข้าว่าเจโน่อาจจะกลับมาเร็วกว่าที่คิด”

ลูคัสตอบรับในลำคอ เดินตามเข้าครัวไปแบบมึน ๆ

ตะกี้ตอนลืมตาขึ้นมาแล้วเห็นกระต่ายตัวขาวอยู่ตรงหน้า เขานึกว่าตัวเองฝัน เกือบไปแล้วเชียว

มื้อเช้าเป็นผักต้มเช่นเดิม แต่มีขนมปังพอให้รู้สึกว่าชีวิตมีสีสัน(?)มากขึ้นหน่อย ลูคัสปาดแยมผลไม้ใส่ขนมปังปิ้ง กลิ่นหอมของเบอร์รี่ช่วยให้รู้สึกสดชื่นขึ้นมานิดหน่อย

แล้วก็มีเสียงกริ่งดังขึ้น ประตูบ้านเปิดออกพร้อมร่างคุ้นตาของแมวป่าตัวเพรียว และ...แมวป่าอีกตัวที่เขาไม่เคยเห็น แต่หน้าเหมือนเจโน่ชะมัด

“พี่โดยอง กลับมาแล้ว มีอาหารมาให้ด้วย มีพี่แจฮยอนมาด้วย!”

เจโน่ส่งเสียงร่าเริง พอเห็นเขาก็โบกมือทักทายใหญ่ ขณะที่แมวป่าชื่อแจฮยอนสะดุ้งเล็กน้อยตอนเห็นว่ามีสิงโตนั่งอยู่ในห้องอาหารบ้านกระต่าย

มื้อเช้าเป็นไปอย่างวุ่นวาย เมื่อแจฮยอนเริ่มทำอาหาร เจโน่วอแว โดยองพยายามพูดให้เจโน่อยู่เฉย ๆ แต่ไม่สำเร็จ แจฮยอนเลยดุจนเจโน่มาเกาะติดเขาแทน ส่วนเขาพยายามหาเรื่องคุยกับโดยอง

ทำไมน่ะเหรอ

ไม่รู้สิ ก็...อยากคุยเฉย ๆ มั้ง

ไม่รู้ สิงโตหนุ่มไม่รู้อะไรเลย เขาแค่ทำตามสัญชาตญาณตัวเองแบบที่บรรพบุรุษชอบพร่ำสอน เพราะพวกเขาเป็นเจ้าป่าได้ก็เพราะเชื่อในเซนส์ของตัวเองนี่แหละ

กว่าลูคัสจะตัดสินใจออกจากบ้านโพรงกระต่ายนั่น ก็เกือบจะเป็นมื้อเที่ยง

แจฮยอนที่ตอนแรกระแวงเขา ตอนนี้เริ่มยิ้มให้บ้างแล้ว (มีลักยิ้มด้วย น่ารักจัง!) และต้องคอยปรามน้องชายตัวเองตลอด ส่วนโดยองยิ้มกว้างให้เขาจนตายิบหยี

“ขอโทษที่เข้าใจผิดนะ แล้วว่าง ๆ ไว้มาเที่ยวใหม่”

น่าจะเป็นคำขอโทษแรกตั้งแต่มีเรื่องกัน แต่ลูคัสไม่ได้ถือเรื่องนั้น

“...ข้ามาได้อีกใช่ไหม”

สิงโตเป็นเพื่อนกับกระต่าย ไม่แปลกใช่ไหม

แมวป่าสองตัวและกระต่ายหนึ่งตัวมองหน้าเขา ก่อนจะพยักหน้าพร้อมกัน

“มาได้เสมอแหละ”

“แต่ผักต้มน่าเบื่อนะ แนะนำให้กินเนื้อมาก่อนแล้วค่อยมากินข้าวที่นี่” เจโน่ว่า และโดนแจฮยอนหยิกไปทีหนึ่ง

ลูคัสยิ้มกว้าง โบกมือให้ทั้งสาม

“ไว้จะมาอีกนะ”

“ไว้เจอกัน”

ก่อนจะหันหลังเดินออกไป ว่าที่เจ้าป่าบันทึกเรื่องราวสั้น ๆ ของวันนี้ไว้ในใจ และคิดว่าอีกไม่เกินสองอาทิตย์ ยังไงเขาก็ต้องหาทางกลับมาที่โพรงกระต่ายนี้ให้ได้

ถึงผักต้มจะแหยะมาก แต่เขายังมีเรื่องอยากคุยกับกระต่ายตัวขาวนั่นเยอะแยะเลย

FIN

––––––––––

200124

ฉลองวันเกิดเจ้าคัสของแม่ หอมหัวหน่อยค้าบบบบบบบ

จริง ๆ ลังเลอยู่นานว่าจะเขียนอะไรดีระหว่าง ลูมาร์ค ลูเซียว หรืออะไร แล้วนึกได้ว่า ยังไม่เคยเขียนคู่นี้เลยนี่นา!

ก็เลยเขียน ออกมาเป็นนิทานที่ไม่ได้สอนอะไรเลย อยากเขียนเฉย ๆ แหะ

ชอบหรือไม่ยังไง บอกกันได้ที่นี่ หรือ #wrficnct นะคะ

ขอบคุณที่ติดตาม เลิฟยอล