ทอมตื่นขึ้นมาในเช้าวันใหม่ด้วยความสดใสอากาศที่นี่เย็นสะบายและปลอดโปร่ง เขาลุกขึ้นบิดร่างกายไปมายืดเส้นยืดสายเตรียมพร้อมสำหรับงานวันนี้ก่อนจะรีบจัดการธุระของตัวเองและตรงดิ่งไปที่ห้องครัวเขาไม่ลืมที่จะหยิบกระดาษที่แจ็คให้เขามาเมื่อวานไปด้วย พลางคิดในใจว่าเอมี่อาจจะช่วยเขาได้!

เขาวิ่งเข้ามาในตัวบ้านก่อนจะเลี้ยวขวาเข้าห้องครัวไปอย่างรู้ทาง แต่ในนั้นกลับว่างเปล่ามีเพียงเตาอบขนมที่กำลังทำงานส่งเสียงดังหึ่งๆอยู่บนโต๊ะมีตระกล้าที่ข้างในเต็มไปด้วยแอปเปิ้ลสีเขียวน่ากินทอมหยิบมันขึ้นกัดหนึ่งคำก่อนจะสะดุ้งตัวโยนเมื่ออยู่ๆเอมีก็เดินเข้ามาข้างหลังเขาโดยไม่ให้สุ่มให้เสียง

"ทำอะไรน่ะ"แอปเปิ้ลในมือเด็กหนุ่มแทบล่วงหลุดออกจากมือ แต่ดีที่เขาจับมันได้ทันเสียก่อนท่าทางน่าเอ็นดูของทอมทำให้เอมี่ยิ้มขำออกมา

"ขอโทษครับผมแค่หิวเฉยๆ" ทอมตอบเสียงอ่อยเมื่อคิดว่าตัวเองอาจจะทำให้เอมี่ไม่พอใจแต่กลับกัน เอมี่เพียงแค่ถามเด็กหนุ่มที่เข้ามายืนเก้ๆกังๆในครัวเท่านั้นไม่คิดว่าเด็กหนุ่มจะมีท่าทีเเบบนี้กับเธอ

คงจะผ่านเรื่องเลวร้ายมาเยอะสินะ

"หิวก็กินเถอะไม่เป็นไรหรอก แต่เธอต้องเอาพวกมันไปล้างเสียก่อนนะ ไม่อย่างนั้นฉันไม่อนุญาต"เอมี่ตอบเขาด้วยน้ำเสียงไม่จริงนัก ออกจะติดหยอกเขาเสียด้วยซ้ำ

"ขอบคุณครับเอมี่!"พูดด้วยความดีใจก่อนจะหันไปหยิบแอปเปิ้ลทั้งตระกล้ามาล้าง(รวมถึงของตัวเองที่กัดไปแล้วด้วย)และใส่ลงในชาม

"มานั่งสิ"เอมี่ที่กำลังยกถาดขนมออกจากเตาหันมาสั่งเขาไม่ดังนัก ทอมทำตามอย่างว่าง่ายกัดแอปเปิ้ลในมือคำแล้วคำเล่าจนกระทั่งเอมี่ยกขนมปังอบใหม่หนึ่งแถวมาวางตรงหน้าเขาแอบเปิ้ลในมือก็เหลือเพียงแกน

"เอาสิหยิบขนมปังขึ้นมาแล้วทาแยมลงไป จะทานเท่าไหร่ก็ได้แล้วแต่เธอ ส่วนนี้นมสดฉันให้นายได้วันละแก้วเท่านั้นนะ" เธออธิบายพลางวางแก้วนมลงบนโต๊ะข้างๆเด็กหนุ่มก่อนจะหันหลังไปทำงานที่ค้างไว้เสร็จ

"คุณไม่ทานด้วยกันหรอครับ"ทอมเอ่ยถามเมื่อไม่เห็นวี่แววว่าเธอจะมาร่วมมื้ออาหารด้วย

"ฉันทานเรียบร้อยแล้วล่ะเธอน่ะไม่ต้องห่วงคนอื่นหรอก รีบทานซะ ก่อนมิสเตอร์ลาวเดนจะลงมา"ได้ยินดังนั้นทอมจึงรีบลงมือทานอาหารเช้าของตนอย่าตั้งอกตั้งใจในสายตาของทอมเอมี่เป็นหญิงที่เก่งและใจดีมากเลยทีเดียวเธอไม่ใช่หญิงที่สวยที่สุดที่ทอมเคยเห็น แต่เป็นหญิงที่ใจสวยที่สุดเท่าที่ทอมเคยเจอมาต่างหากทอมยิ้มขอบคุณเธออยู่เงียบๆบนโต๊ะอาหาร

เขาคิดอะไรเรื่อยเปื่อยจนกระทั่งขนมปังค่อนไปครึ่งแถวทอมจึงวางมือยกแก้วนมขึ้นกระดกจนหมดรวดเดียวเอมี่อึ้งไม่น้อยที่เด็กหนุ่มตรงหน้าเธอจะทานได้เยอะขนาดนี้เขาไม่ลืมที่จะให้เอมี่อ่านข้อความที่ผู้เป็นนายเอามาให้ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว

และเหตุผลง่ายๆที่เขายังไม่ได้อ่านมันเสียทีก็เป็นเพราะเขาอ่านหนังสือไม่ออกน่ะซี!!

หลังจากฟังเอมี่อ่านข้อความจบทอมก็ลุกขึ้นกล่าวขอบคุณเธออีกครั้งก่อนจะเดินออกจากมาเขาได้ยินเสียงกุกกักข้างบนชั้นสองของบ้าน

สงสัยมิสเตอร์ลาวเดนคงจะตื่นแล้วแน่ๆเลย

เมื่อนึกได้ดังนั้นทอมจึงรีบวิ่งไปที่คอกม้าเอาหญ้าและน้ำให้พวกมันทั้งสามตัวกิน ก่อนจะพาแม็กซ์ ม้าแก่ออกไปเดินเล่นที่ทุ่งต่อด้วยรูดี้และออกัสตามลำดับ เขายังแอบกลัวรูดี้อยู่ไม่น้อยหากแต่เจ้าม้านักแข่งก็ไม่ได้มีท่าทางไม่พอใจเขา นั่นทำให้ทอมโล่งใจไปเปราะหนึ่ง

การพาทั้งสามตัวออกไปเดินที่ทุ่งนั้นทอมไม่สามารถพาพวกมันไปได้พร้อมกันทีเดียว เขาต้องพาตัวใดตัวหนึ่งออกไปก่อนแล้วค่อยกลับมาเปลี่ยนรอบกัน ซึ่งทำให้กินเวลาเป็นจำนวนมาก

แต่มันคือแผนของเขาในเมื่อผู้เป็นนายบอกว่าสามารถจัดตารางเวลาเป็นของตนเองได้ทางเดียวที่จะพาม้าทั้งสามตัวออกมาเดินข้างนอกได้นั่น ก็มีเพียงวิธีนี้วิธีเดียว!

......

ทอมกลับมาพร้อมกับออกัสม้าตัวสุดท้ายในเวลาบ่ายของวัน ก่อนจะเริ่มแปรงขนให้พวกมันต่อทีละตัวพอดีกับที่เอมี่เดินออกมาพร้อมกับตระกล้าใส่ขนมปังและผลไม้มาให้เขาทอมหยุดพักและรีบจัดการอาหารกลางวันของตน ก่อนจะรีบกลับไปทำงานต่ออย่างไม่ลดละ

วันนี้เขาไม่เห็นผู้เป็นนายเลยทั้งวันคงจะออกไปข้างนอกหรือไม่ก็นั่งทำงานอยู่ในห้องเป็นแน่ทอมนั่งพักหลังจากทำงานในส่วนของตนเองเสร็จแล้วพลางคิดและคาดเดาเรื่องของแจ็คไปมาอย่างนึกสงสัยเขามั่นใจว่าถึงแม้ผู้เป็นนายของตนจะดูเย็นชาแต่ภายใต้ใบหน้านิ่งสงบนั้นมีความใจดีและอ่อนโยนซ่อนอยู่เพียงแต่เขาอยากรู้ว่าเจ้านายของเขาทำงานอะไร หรือชอบกินอะไรเวลาว่างจะทำอะไรหรือมีคนรู้ใจหรือเปล่าและคำถามอีกมากมายในหัวของเด็กหนุ่มที่อยากรู้คำตอบเขาเพียงแค่อยากรู้เรื่องของผู้เป็นนายบ้างก็เท่านั้นเผื่อว่าตนเองอาจจะช่วยให้ผู้เป็นนายยิ้มออกมาได้บ้าง ทอมได้แต่คาดเดาต่างๆนานาอย่างนึกสนุกโดยไม่รู้ตัวเลยว่า คนที่ตนเองกำลังนึกถึงอยู่กำลังยืนมองตนจากหน้าต่างชั้นสองของบ้าน

..........

ใบหน้าเรียบนิ่งและดวงตาสีฟ้าเย็นชาของชายหนุ่มที่สาวๆต่างหมายตาอยากจะได้มาครอบครองกำลังทอดมองร่างของเด็กหนุ่มที่นั่งยิ้มเล็กยิ้มน้อยอยู่คนเดียวดูท่าทางมีความสุขเขาให้อัลเฟรดคอยรายงานการทำงานและพฤติกรรมของคนตัวเล็กข้างล่างอยู่เป็นระยะๆและดูเหมือนเจ้าตัวจะทำงานได้ดีไม่มีปัญหาอะไรตอนแรกแจ็คคิดว่าทอมอาจจะไม่กล้าเข้าใกล้รูดี้เพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อวานแต่ผิดคาดที่ทอมกลับไม่มีท่าทีกลัวใดๆแถมยังคอยลูบคอยกอดเจ้าม้าเลือดร้อนของเขาอีก

'หึเจอเด็กน่ารักเข้าหน่อยไม่ได้เลยนะรูดี้!'

น่ารัก?

ใช่....มันไม่แปลกหรอกหากใช้คำนี้กับอีกฝ่ายถ้าให้พูด เขาไม่ปฏิเสธที่จะบอกว่าทอมเป็นเด็กที่น่ารักคนหนึ่ง

เพียงแต่...

แจ็คชะงักเล็กน้อยเมื่ออยู่ๆเด็กเลี้ยงม้าคนใหม่ก็เงยหน้าขึ้นมาสบตาเขาเข้าพอดี เท่านั้นไม่ยังพอทอมกลับยิ้มให้เขาอีกด้วย แจ็ครีบผละออกจากหน้าต่างห้องทำงานของตนเขาตกใจไม่น้อยที่อีกฝ่ายรู้สึกตัวว่ากำลังถูกมองอยู่(?) แจ็คกระแอมในคอเล็กน้อย ก่อนจะตัดสินใจกลับไปทำงานของตนต่อ

.....

เมื่อหมดหน้าที่ของตนเองแล้วทอมจึงตัดสินใจเดินเข้าไปในบริเวณสวนของบ้าน มันเป็นสวนที่เต็มไปด้วยต้นไม้สีเขียวประดับด้วยไม้ดอกสีสันต่าง ๆ  ปลูกอยู่รอบๆ โดยปล่อยให้เติบโตแบบธรรมชาตินอกจากไม้ดอกแล้วก็ยังมีสนหลายชนิดที่ปลูกเข้าคู่กับต้นไม้ชนิดอื่นๆ อีกด้วยมันเป็นสวนที่สวยและรมรื่นสบายตา ให้ความรู้สึกอบอุ่นแต่เย็นสบาย

ทอมเห็นอัลเฟรดกำลังพรวนดินอยู่ตรงแปลงดอกไม้เขาจึงเดินเข้าไปเผื่อว่าอีกฝ่ายอยากให้เขาช่วยอะไร

"สวัสดีครับอัลเฟรด" ทอมค้อมตัวเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยทักชายมีอายุ

"สวัสดีไอหนูทอมมาพอดีเลย ฉันกำลังจะปลูกกุหลาบ เธออยากจะลองทำดูไหม?" อัลเฟรดชายมีอายุใจดีเอ่ยถามทอมด้วยรอยยิ้ม เขารู้สึกถูกชะตากับเด็กหนุ่มคนนี้ตั้งแต่เห็นครั้งแรกมันทำให้เขานึกถึงหลานชายตัวน้อยของเขาที่ชอบใส่ชุดเอี้ยมขาสั้นและวิ่งเล่นไปมารอบๆบ้าน

"แน่นอนครับ!"ทอมตอบอย่างกระตือรือร้น ก่อนจะช่วยอัลเฟรดปลูกดอกไม้ในแปลงที่ไม่เล็กไม่ใหญ่นัก

"เธอเห็นศาลาสีขาวตรงนั้นไหม?" ในระหว่างที่ช่วยจัดการกับแปลงดอกไม้ตรงหน้าอัลเฟรดก็ชวนเด็กหนุ่มคุย เขาทำท่าชี้เข้าไปข้างในสวน

ทอมชะเง้อคอมองตามมือของอัลเฟรดไปก็เห็นศาลาสีขาวหลังคาโค้งตามสไตล์ยุโรปที่อยู่ด้านในสุดของสวนซึ่งหากไม่สังเกตุดีๆ ก็แทบจะมองไม่เห็น

"ที่นั่นน่ะในตอนที่มิสเตอร์ลาวเดนยังเด็กเขาชอบไปนั่งจิบชาและอ่านหนังสือกับคุณย่าของเขาตรงนั้น แต่พอคุณท่านเสียไปมิสเตอร์ลาวเดนก็แทบจะไม่มาที่นี่อีกเลย เขามักจะเข้ามาดูสวนแต่ไม่เคยที่จะเดินไปที่ศาลานั่น" ทอมฟังเรื่องที่อัลเฟรดเล่าถึงผู้เป็นนายก็อดที่จะรู้สึกสงสารไม่ได้เขาคิดว่าบางทีมิสเตอร์ลาวเดนอาจจะรู้สึกเศร้าและเดี่ยวดายไม่น้อยที่คนที่ตนรักจากไปหากเป็นเขา เขาก็คงจะไม่กลับมาที่นี่อีกก็ได้

"แล้วฉันก็ไม่เคยเห็นเขายิ้มอีกเลยมีแต่ท่าทีเฉยเมยและเย็นชา แต่เขาก็เป็นคนจิตใจดีและมีเมตตานั่นทำให้ฉันอยากจะคอยช่วยเหลือและรับใช้เขาฉันยังอยากที่จะเห็นคุณชายตัวน้อยคนเดิมกลับมายิ้มอีกครั้ง"น้ำเสียงของคนสวนแฝงไปด้วยความอ่อนโยนแต่กลับมีความเศร้าอยู่ในนั้นคำพูดของอัลเฟรดบอกได้เป็นอย่างดีว่าเจ้าตัวทำงานที่นี่มานาน

"ถ้าเป็นแบบนั้นพอจะมีวิธีอะไรที่จะทำให้เขากลับมายิ้มได้บ้างไหมครับ?"

ทอมที่เงียบฟังมานานก็ถามขึ้นเขาเองก็อยากให้ผู้เป็นนายมีความสุข ในเมื่อแจ็คเป็นคนมอบชีวิตใหม่ให้เขาเขาก็พร้อมที่จะทำทุกอย่างเพื่อให้แจ็คมีความสุขเช่นกัน!!

.............................................................

#เลี้ยงม้ากับทอม

ขอโทษที่ไม่ได้ลงอย่างต่อเนื่องนะคะ ช่วงนี้งานเยอะมากๆๆๆๆๆๆ T-T

จะพยายามมาลงนะคะ// ถ้าผิดพลาดตรงไหนต้องขอโทษด้วยนะคะ 

ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ///