ได้ฤกษ์แต่งกลบทสักทีหลังจากว่างเว้นไปนาน (เพราะมัวแต่แต่งกลอนธรรมดาอยู่^^) วันนี้ได้หัวข้อแต่งกลบทมาจากชั้นเรียนวิชาภาษาศาสตร์เชิงประวัติ เรานั่งฟังอาจารย์ไปเรื่อย ๆ เลกเชอร์ไปด้วย เหม่อบ้างไรบ้าง จนอาจารย์สอนถึงเรื่องการเปลี่ยนแปลงด้านความหมายของคำที่เราใช้กันอยู่ทุกวันนี้ ซึ่งมี ๓ แบบ ได้แก่ ความหมายกว้างออก แคบเข้าและย้ายที่ อาจารย์ยกตัวอย่างหลายคำทีเดียว หนึ่งในนั้นก็คือคำว่า evening ซึ่งปกติจะแปลว่า ตอนเย็น แต่ปัจจุบันความหมายได้กว้างออกครอบคลุมไปถึง "ช่วงปลายของชีวิต" ด้วย เราก็ เหยยยย ความหมายดี อยากแต่งกลอนหัวข้อนี้ขึ้นมาทันทีเลย จัดไปอย่าให้เสีย ด้วยกลบทแบบหงส์คาบพวงแก้ว

          นั่งนึกถึงถึงบั้นปลายปลายชีวิต
เปลี่ยวเปล่าจิตจิตว้าเหว่เหว่ว้าหา
กว่าจะถึงถึงชายขอบขอบมรณา
จะมีค่าค่าของคนคนปานใด
          จะเลี้ยงพ่อพ่อและแม่แม่แก่เฒ่า
จะเลี้ยงเขาเขาให้สุขสุขเพียงไหน
ค่าน้ำนมนมบ่มเพาะเพาะห่วงใย
แทนคุณได้ได้ดูแลแลกี่ปี
          จะทำงานงานเพื่อเงินเงินกี่หมื่น
กี่วันคืนคืนฝืนทนทนหน่ายหนี
มนุษย์เงินเดือนเดือนชนเดือนเดือนชนปี
กว่าจะมีมีทุกสิ่งสิ่งปรนเปรอ
          พบพานรักรักแสนดีดีหรือหลอก
ดูไม่ออกออกลายเมื่อเมื่อพลั้งเผลอ
อุตส่าห์คอยคอยนานกว่ากว่าจะเจอ
ปลายทางเธอเธอกลับทิ้งทิ้งง่ายดาย
         สิ่งที่ฝันฝันอยากทำทำแล้วหรือ?
ปล่อยหลุดมือมือเลื่อนลอยลอยห่างหาย
ไม่กอบโกยโกยความฝันฝันมลาย
เหลือเพียงกายกายแข็งทื่อทื่อหมดลม
         เพื่อนร่วมโลกโลกใบใหญ่ใหญ่หยั่งกว้าง
มีไหมบ้างบ้างเคียงข้างข้างขื่นขม
มีไหมเพื่อนเพื่อนคู่คิดคิดชื่นชม
แม้นทุกข์ตรมตรมอยู่ด้วยด้วยใจจริง
         นั่งนึกถึงถึงบั้นปลายปลายชีวิต
เปลี่ยวเปล่าจิตจิตโหยหาหาทุกสิ่ง
ขอที่พักพักร่างร้าวร้าวพึ่งพิง
ก่อนแน่นิ่งนิ่งเหยียดยาวยาวในโลง

+++เห็นง่าย ๆ แต่แต่งจริงไม่ง่ายนะครัช TT